خطرناک‌تر بودن دشمنان داخلی
(پرسش و پاسخ)
پرسش:جمهوری اسلامی از ابتدای پیروزی انقلاب اسلامی همواره مورد تهاجم دشمنان داخلی و خارجی قرار گرفته است. سؤال اصلی این است که دشمنان داخلی برای اسلام و نظام اسلامی خطرناک‌تر هستند یا دشمنان خارجی؟
پاسخ:بدون تردید در تاریخ روابط بین‌الملل و تعاملات کشورها در نظام بین‌الملل همواره دوستی‌ها و دشمنی‌هایی وجود داشته و دارد. در این رابطه یکی از مباحث مهم درباره دوستان و دشمنان کشورها این بوده است که آیا دوستی‌ها و دشمنی‌های داخلی از درجه اهمیت بیشتری برخوردارند و باید به آنها بهای بیشتری داده شود، یا دوستی‌ها و دشمنی‌های خارجی؟ در این میان شدت دوستی‌ها و دشمنی‌ها متناسب با ماهیت و عملکرد کشورها متفاوت است. جمهوری اسلامی به لحاظ ماهیت و عملکرد خود از ابتدای شکل‌گیری در شرایط دو قطبی نظام بین‌الملل، مخالفان زیادی از هر دو قطب حاکم بر جهان داشته است، اما به رغم تمامی این دشمنی‌ها و تلاش‌های کینه‌توزانه و براندازانه علیه نظام اسلامی، این نظام با اقتدار و صلابتی الهی توانسته است بیش از سه دهه ایستادگی و مقاومت نماید و تمامی توطئه‌ها و شیطنت‌های دشمنان خارجی و داخلی را خنثی نماید. اما نکته کلیدی در اینجا که پاسخ به همین سؤال است این است که دشمنان داخلی برای ضربه زدن به اسلام و نظام اسلامی و تأثیرگذاری منفی در این فرایند، خطرناک‌تر از دشمنان خارجی هستند و میزان تأثیرگذاری آنها در بعد منفی و تخریبی بیشتر خواهد بود.
شهید مطهری(ره) در این رابطه پاسخ موجزی را مطرح کرده و به شایستگی حق مطلب را ادا می‌کند. ایشان در کتاب امامت و رهبری صفحه 26 می‌نویسد:
«همان‌طور که قرآن فرمود: «الیوم یئس‌الذین کفروا من دینکم فلاتخشوهم واخشون» (مائده-3) از خارج دنیای اسلام، بر اسلام نباید ترسید، از داخل باید ترسید. ترس از داخل هم منحصر به این نیست که مردم به علل خاص شهوانی و غیره، فسق و فجور کنند، بلکه از نفاق داخلی، از نیروهایی که از مواجهه علنی با اسلام می‌ترسند و ماسک اسلام به چهره می‌زنند و هدف‌های پلید خود را زیر سرپوش شعارهای اسلامی، آن هم شعارهای غلیظ و شدید، با تهی کردن اسلام از درون و محتوا و ابقای اندام و پوست‌ها، و با تغییر دادن مسیر و هدف و بالاخره با نوعی تحریف معنوی عملی می‌سازند، از اینها باید ترسید و از فریب خوردن ساده‌دلان مسلمان، از این گروه منافق سنگ اسلام بر سینه‌زن»
استاد شهید همچنین در کتاب نهضت‌های اسلامی در صد ساله اخیر می‌نویسد: «رخنه و نفوذ افراد فرصت‌طلب در درون یک نهضت، از آفت‌های بزرگ هر نهضت است. وظیفه بزرگ رهبران اصلی، این است که راه نفوذ و رخنه این‌گونه افراد را سد نمایند...
فرصت‌طلبی، تأثیر شوم خود را در تاریخ صدر اسلام نشان داد. در دوره عثمان، فرصت‌طلبان جای شخصیت‌های مؤمن به اسلام و اهداف اسلامی را گرفتند. «طرید»ها وزیر شدند و «کعب‌الاحبار»ها مشاور، و اما ابوذرها و عمارها به تبعیدگاه‌ها فرستاده شدند یا در زیر لگد مچاله شدند...