بررسی و تحلیل کارشناسانه در مورد رابطه با آمریکا، بحثی است که از جانب موافقان آن بسیار مطرح شده است. در حالی‌که که ایالات متحده حاضر نیست حقوق ملت را به رسمیت بشناسد و از دخالت در امور داخلی کشورمان دست بردارد. با این وجود کسانی مانند مزروعی می‌کوشند که نفرت از اقدامات گذشته و حال آمریکا را به گروهی خاص که در اقلیت هستند نسبت دهند: «کسانی که در کشور [از] اقتدارگرایی حمایت می‌کنند، شعار می‌دهند که نباید با آمریکا رابطه داشته باشیم»
پس از اتخاذ مواضعی علیه آمریکا توسط خاتمی در سفر به نیویورک (۱۳۸۰) مزروعی در یادداشتی درخصوص تبعیت نکردن اصلاح‌طلبان از اینگونه مواضع خاتمی می‌نویسد: «به صراحت می‌گویم که «ما حامی خاتمی هستیم» اما «ما تابع نیستیم» ما همانگونه که خاتمی را انتخاب کردیم، سخنان و مواضع خاتمی را پی می‌گیریم و انتخاب می‌کنیم»  آنچه مزروعی به صراحت به آن‌اشاره کرده عدم پذیرش مواضع خاتمی در سفر به نیویورک است. عدم اتخاذ مواضع مشترک به یکی از معضلات جبهه دوم خرداد تبدیل شد. چنان‌که محتشمی پور (رئیس ‌فراکسیون دوم خرداد) در کنگره گروه‌های جبهه دوم خرداد (۱۳۸۰) خصومت آمریکا علیه نظام جمهوری اسلامی ایران را عمیق و ریشه‌دار خواند و گفت:
«آمریکا هیچ‌گاه و تحت هیچ شرایطی با ما صلح و دوستی نخواهد داشت... مهم‌ترین ضعف جبهه دوم خرداد در بعد سیاست خارجی و نداشتن استراتژی مشخص در مقابل آمریکاست»  
در حالی‌که یک روزنامه‌نگار ایرانی در سفر به آمریکا، علاوه ‌بر انگشت نگاری به مدت ۱۰ ساعت توسط پلیس در فرودگاه نگه داشته شد؛ مزروعی حتی با اقدام متقابل در مورد اتباع آمریکایی مخالفت کرد. او بدون در نظر گرفتن شأن و جایگاه هموطنانش به نامه وزیر ارشاد واکنش نشان داد. نامه‌ای که در آن درخواست انگشت‌نگاری از خبرنگاران آمریکایی مطرح شده بود. مزروعی در گفت‌وگویی اظهار داشت: «اگرچه محتوای نامه وزیر ارشاد را نمی‌دانم، ‌اما موافق این‌گونه برخورد هم نیستم، زیرا خبرنگاران از هر ملیتی که باشند دارای حرمت بوده و باید احترام آنها نگه داشته شود...» جالب است که حامی حرمت و احترام خبرنگاران (مزروعی) در مقابل اقدام ایالات متحده واکنش نشان نداد. در صورتی که این عمل ابتدا از سوی ایالات متحده اجرا شد و بی‌شک هر کشوری در دنیا در پی تامین حقوق اتباع خویش است و اقدام ایران نیز در این راستا بوده تا زشتی این عمل را به دولت آمریکا نشان دهد. مزروعی ایالات متحده را تنها به این دلیل که برای این عمل زشت قانون وضع کرده محقق می‌داند. این موضوع بیانگر آن است که تئوریزه کردن «ذلت‌پذیری» ‌از سوی این عناصر به امری کاملا طبیعی تبدیل شده است. «احمد مسجد جامعی» (وزیر وقت فرهنگ و ارشاد اسلامی) در واکنش به اظهارات مزروعی گفت که «انگشت‌نگاری از آمریکایی‌ها حتمی است. به تحقیر ملت ایران تن نمی‌دهیم.»
به رغم دعوت همه احزاب و گروه‌ها برای شرکت در راهپیمایی ۲۸ تیر ۱۳۸۱ حزب مشارکت سکوت اختیار کرد. این راهپیمایی به منظور محکوم کردن اظهارات مداخله‌جویانه رئیس‌جمهور آمریکا برگزار شد. مزروعی در پاسخ خبرنگار روزنامه رسالت در مورد چرایی سکوت حزب مطبوعش گفت: «ما معتقدیم مردم کسانی هستند که پای صندوق‌های رای می‌آیند و آنها اصل هستند نه کسانی که در خیابان‌ها شعار می‌دهند. آنها اقلیتی هستند که همیشه می‌آیند و یک اقلیت ۲۰ درصدی هستند نه همه مردم ایران»
با توجه به شعارهای همیشگی دولت اصلاحات مبنی بر حقوق برابر همه ایرانیان چه اقلیت و چه اکثریت و با فرض اینکه شرکت‌کنندگان در آن راهپیمایی به گفته مزروعی ۲۰ درصد بوده‌اند، باید دید با چه متر و میزانی ایرانیان را به شهروندان «اصل» یا درجه یک و درجه دو تقسیم می‌کند؟ دیگر اینکه وی چگونه به این نکته پی برده که شرکت‌کنندگان در راهپیمایی، پای صندوقهای رای‌گیری نرفته‌اند؟ آنچه سبب نارضایتی مزروعی از شرکت‌کنندگان در راهپیمایی بوده تنها شعار «مرگ بر آمریکا» است. چرا که او بارها از حرکت‌های آشوب‌طلبانه در مقاطع مختلف حمایت کرده و آنها را اقلیت ندانسته است. در جریان آشوب‌های خیابانی سال ۱۳۸۰ فراکسیون مشارکت مجلس ششم به کارگیری لفظ «اوباش» از سوی خاتمی، برای افرادی که در آشوب‌های خیابانی آن سال فعالیت داشتند را مورد انتقاد قرار داد.