وهابیت،مبانی فکری،کارنامه عملی(بخش سوم )

عبدالله مهدیون

اکنون باید دید چگونه این نظریات  فراموش شده بار دیگر در قرن 12 هجری به وسیله چه کسانی از زاویه انزوا و گم نامی بدر آمد.

ابن تیمیه :در عصری می زیست که مسلمانان از شرق و غرب در معرض حمله مغولان و صلیبیان قرار داشتند ، و اتحاد بر پایه اصول مشترک اعتقادی نیاز فوری و حیاتی آنها بود در چنان وضعیت دشواری که « ز منجنیق فلک سنگ فتنه میبازید» ابن تیمیه بدترین و مناسبترین زمان و مکان برای طرح آرا و نظریات سخیف و تفرقه انگیز خود انتخاب کرده بود .به هر طریق ، افکار ابن تیمیه از همان روز اول توسط دانشمندان بزرگ مسلمان در بوته نقد قرار گرفت و آن نقدهای مستدل و کوبنده ، مکتب وی را به سرعت مطرود و منزوی ساخت ،مع الوصف حدود 5 قرن کسی از ابن تیمیه ، آرا وی توسط فردی به نام «محمدبن عبدالوهاب » از زاویه انزوا و گمنامی بدر آمد و با ترویج آن به قوه شمشیر موجی نواز تفرقه و کشتار بین مسلمانان به راه افتاد . متاسفانه طرح مجدد افکارابن تیمیه از سوی محمدبن عبدالوهاب همچون طرح آنها توسط خود ابن تیمیه در شرایط اوضاع تاریخی بسیار نامناسب صورت گرفت که از جهاتی شاید بتوان گفت سخت تر و ناگوارتر از اوضاع زمان ابن تیمیه بود و این اوضاع که از طرف دولت خبیث بریتانیا و انگلیس فعلی هدایت میشد .

برای  ایجاد شکاف و اختلاف میان مسلمین ،آنهم در بدترین اوضاع وشرایط تاریخی بود.

 تّوجه –ترویج آرا ابن تیمّیه از سوی محمدبن عبدالوهّاب در عنوان مکتب وهابیت را به خود گرفته و سپس حمله وهابیان با پشتیبانی سیاسی ، نظامی شیوخ برخی از قبایل (نجد)به مناطق مسلمان نشین (حجاز، عراق، شام،یمین)در دهه های نخست قرن 13 هجری و قرن 19 میلادی صورت پذیرفت و این در حالی بود که امت اسلام از چهار سو مورد هجمه شدید استعمارگران صلیبی قرار داشت .انگلیسیها بخش عظیم از هندوستان را با زور و تزویر از دست مسلمانان خارج ساخته و با پایان دادن به شوکت امپراطوری مسلمان تیموری ،خواب تسخیر پنجاب و کابل و سواحل خلیج فارس را میدیدند، و قشون آنان گام به گام به سمت جنوب و غرب ایران پیشروی میکرد.

فرانسویها به رهبری ناپلئون (مصر،سوریه،فلسطین)را با قوّه قهریه اشغال کرده و در حالی که به امپراطور مسلمان عثمانی چنگ و دندان نشان میدادند ، در اندیشه نفوذ به هندوستان بودند.

حتی روس های تزاری که مدعی جانشینی سزار های مسیحی روم شرقی بودند با حملات مکرربه ایران و عثمانی می کوشیدند قلمرو و حکومت خویش را از یکسو تا قسطنطنیه = استتانبول متصرفات ایران و عثمانی در اروپا و قفقاز را در صدر برنامه های خود قرار داده بودند .

حتی آمریکائیها نیز چشم طمع به کشورهای اسلامی شمال آفریقا دوخته و با گلوله باران شهرهای لیبی و الجزایر سعی  در رخنه و نفوذ به جهان اسلام داشتند . جنگ اتریش  با عثمانی (ترکیه امروز)بر سر صربستان و همکاری ناوگان جنگی هلند با انگلیسی ها در محاصره نظامی پایتخت الجزایر نیز در همین دوران بحرانی صورت پذیرفت ، در چنین دوران سختی که مسلمانان نیاز حیاتی به همدلی و همکاری بر ضّد دشمن مشترک داشتند.

محّمدبن عبدالوهّاب :مسلمانان را به جرم (شفاعت خواهی از پاکان)و (زیارت قبور اولیاء خدا )مشرک و بت پرست و واجب القتل !!!خواند، و اعراب بادیه نشین را برانگیخت که مناطق سنی نشین و شیعه نشین حجاز و عراق و شام و یمن را به خاک و خون بکشند واموال مسلمین را به عنوان غنیمت جهاد با کّفار به غارت بردند!!!