۱۱۹ - شهيد مطهرى : فلسفه ذكر مصيبت امام حسین و اهل‌بیت(ع) ۱۴۰۲/۰۵/۳۰
فلسفه ذكر مصيبت امام حسین و اهل‌بیت(ع)
۱۴۰۲/۰۵/۳۰
من هيچ وقت اصرار ندارم كه در هر سخنرانى لزوماً ذكر مصيبت كنم. اگر سخن رسيد به جايى كه ببينم ذكر مصيبت كردن، به خودم تحميل كردن است و بايد از جايى به جاى ديگر بروم، نمى گويم.
ولى اكثر، خصوصاً در ايام مصيبت و لو به طور اشاره هم شده است ذكر مصيبت مى‌كنم.
جوانى از من پرسيد كه آيا اين كار ضرورتى يا حُسنى دارد يا نه؟ اگر بناست مكتب امام‌حسين(ع) احيا بشود، آيا ذكر مصيبت امام‌حسين هم ضرورتى دارد؟
گفتم بله، دستورى است كه ائمه اطهار به ما داده‌اند و اين دستور فلسفهاى دارد و آن اينكه هر مكتبى اگر چاشني‌اى از عاطفه نداشته باشد و صرفاً مكتب و فلسفه و فكر باشد، آن‌قدرها در روح‌ها نفوذ ندارد و شانس بقا ندارد، ولى اگر يك مكتب، چاشنی از عاطفه داشته باشد، اين عاطفه به آن حرارت مىدهد. معنا و فلسفه يك مكتب، آن مكتب را روشن مى كند، به آن مكتب منطق مىدهد، آن مكتب را منطقى مى كند.
بدون شك مكتب امام‌حسين (ع) منطق و فلسفه دارد، درس است و بايد آموخت اما اگر ما دائماً اين مكتب را صرفاً به صورت يك مكتب فكرى بازگو كنيم، حرارت و جوشش گرفته مىشود و اساساً كهنه مى‌گردد. اين نظر، بسيار نظر بزرگ و عميقانهاى بوده است، يك دورانديشى فوقالعاده عجيب و معصومانه‌اى بوده است كه گفتهاند براى هميشه اين چاشنى را از دست ندهيد؛ چاشنى عاطفه، ذكر مصيبت حسين‌بن‌على يا امير‌المؤمنين يا امام حسن يا ائمه ديگر(ع) و يا حضرت زهرا(س)، اين چاشنى عاطفه را ما حفظ و نگهدارى كنيم.
* مجموعه آثار استاد شهيد مطهرى
(سیری در سیره نبوی)؛ ج16؛ ص 57