دو جاده‏ موازي در زندگي انسان
ارتباط با خدا را نبايد دست‏كم گرفت. همه چيز ما، در گرو اين رابطه است. اين رابطه است كه دل ما را قرص مى‏كند تا از دشمني‌ها هراس نكنيم. اين رابطه‏ با خداست كه دلهاى ما را از محبّت به مؤمنين و پويندگان راه خدا پُر مى‏كند تا اختلاف نظرها و اختلاف سليقه‏ها را نبينيم. اين رابطه‏ با خدا و اتّصال به خداست كه موجب مى‏شود ما براى اهواى خودمان، حقيقت را زير پا نگذاريم و مصلحت را فداى غرض شخصى نكنيم. اين رابطه‏ با خداست كه موجب مى‏شود ما از راه خدا منحرف نشويم و از پيمودن اين راه، پشيمان و خسته و ملول نگرديم. اين رابطه‏ با خدا، هميشه ممكن است و هيچ‏وقت دير و محال نيست.
دو جاده‏ صعود و سقوط انسان
زندگى انسان، دائماً روى دو جاده‏ موازى است. يك جاده آن است كه روندگانِ روى آن، دائم به سمت بالا مى‏روند. جاده‏ ديگر، آن راهى است كه روندگان آن، به طرف پايين، به طرف درّه و به طرف جهنم حركت مى‏كنند. اين دو جاده، در كنار هم و موازى با يكديگرند. خط سير اين دو جاده، كاملاً مثل هم است. آنهايى كه به طرف سقوط و نزول حركت مى‏كنند، از همان جايى دور مى‏شوند كه پويندگانِ آن جاده‏ ديگر، به آنجا نزديك مى‏شوند. آنها از خدا دور مى‏شوند و به شيطان و دوزخ نزديك مى‏گردند. آن كسانى كه به طرف عِلو، به طرف بالا، به طرف تعالى، به سمت نور، به سمت خدا، به سمت توحيد و نزاهت اخلاقى و طهارت جان حركت مى‏كنند، از همان جايى دور مى‏شوند و فاصله مى‏گيرند كه آن گروه ديگر، به سمت آن سقوط مى‏كنند.
اين دو جاده، در طول مسير با يكديگر همسايه‏اند و حركت از يكى به آن ديگرى، در كمال آسانى است. راه، راه نزديكى است. اگر ما كه خداى نكرده، در جاده‏ دوم حركت مى‏كنيم و از لحاظ اخلاق نفسانى و شخصى، به سمت پايين مى‏رويم، اراده كنيم كه وارد آن جاده‏ ديگر بشويم و به سمت بالا و تعالى حركت كنيم، در هر آنى اين كار ميسور است. و انّ راحل اليك قريب المسافة (مصباح المتهجّد، ج 2، ص 583)؛ كسى كه به سمت خدا حركت مى‏كند، راه او نزديك است. اگر بخواهيم وارد راه خدا بشويم، مسافت بسيار نزديكى است. اگر يك‏قدم برداريد، از اين جاده‏اى كه اهل آن، به سمت سقوط و به سمت پايين مى‏روند، وارد آن جاده‏اى مى‏شويد كه اهل آن، به سمت سعادت ابدى، به سمت نور، به سمت جايگاه صديقين و ملأ اعلى شتاب مى‏كنند. از آن طرف هم، همين‏طور است. آن لحظه‏‌ای كه ما به خواهش نفسمان گوش مى‏دهيم و عملى كه انسان را از خداى متعال دور مى‏كند العياذ بالله انجام مى‏دهيم، در آن لحظه، پا را از آن جاده به اين جاده‏اى كه ما را به طرف پايين مى‏برد، گذاشته‏ايم. در آن لحظه‏ اى كه ما تصميم مى‏گيريم برخلاف اهواى نفسانى خود حركت كنيم و با اين خودخواهى و غرور و تبعيّت از شيطان نفس مخالفت كنيم كه امام بزرگوار ما، دائماً در طول اين ده سال و اندى، ما را از آن برحذر مى‏داشتند و در همه‏ قضايا، به همه‏ ما و به همه‏ ملّت ايران، از جمله به ما مسئولان مى‏گفتند: مواظب باشيد، اسير آن نشويد همان لحظه، از اين مسافت قريب كه انّ راحل اليك قريب المسافة پا را در آن جاده گذاشته‏ايم و به سمت بالا مى‏رويم و اين، در ماه رمضان امكان‏پذير است. كنترل اهواى نفسانى، در ماه رمضان آسانتر از هميشه است‏.
* بیانات در خطبه‏هاى نماز جمعه‏ تهران‏ - 10/ 01/ 1369