آیت‌الله صدوقی(ره) پس از جمعه خونین (17 شهریور 1357 در میدان ژاله شهر تهران) همزمان با سراسر کشور، سه روز عزای عمومی اعلام نمود و متعاقب آن، مغازه‌های استان از روز 18 شهریور تعطیل شد:
«از ساعت 0830 روز جاری، کلیه کسبه شهرستان یزد، با کسب تکلیف از حاج شیخ محمد صدوقی به تدریج مبادرت به بستن مغازه‌ها نموده‌اند و فقط بعضی از دکان‌های نانوایی و قصابی‌ها باز می‌باشد. ضمنا در شهرستان تفت نیز مغازه‌ها تعطیل است...»
«از ساعت 1000 روز جاری در شهر اردکان مغازه‌ها تعطیل گردیده است.
از ساعت 9/30 روز جاری در شهر بافق نیز مغازه‌ها تعطیل شده است.»
اگرچه قرار بود این اعتصاب، سه روزه باشد، ولی به دلیل شرایط موجود و بدرفتاری نیروهای ا منیتی و نظامی و انتظامی، بنا به دستور آیت‌الله صدوقی(ره) اعتصاب‌ها همچنان ادامه یافت:
«روز جاری نیز مانند روزهای گذشته تا این ساعت کلیه کسبه شهرستان یزد و شهرهای تابعه استان، به استثناء مغازه‌های نانوایی و قصابی، داروخانه و میوه‌فروشی‌ها بنا به دستور شیخ محمد صدوقی از باز نمودن مغازه خودداری نموده‌اند.»
این تعطیلات هماهنگ، نشانگر نفوذ بلامنازع رهبری دینی در جامعه اسلامی بود، از این رو آیت‌الله صدوقی(ره) در اعلامیه‌ای که در تاریخ «10 شوال المکرم 1398 برابر با 1357/6/22» صادر کرد، یادآور شد:
«تعطیلات وسیع سراسری ایران که به عنوان اعتراض به اعمال وحشیانه دولت و رژیم حاکم و پشتیبانی تمام عیار از خواسته‌های مرجع عالیقدر حضرت آیت‌الله العظمی الخمینی دامت برکاته صورت گرفت، بزرگترین ضربه را بر پیکر فرسوده حکومت خودکامه و استبدادی ایران... وارد آورد... اینک جامعه روحانیت از تمام طبقات ملت که با بذل‌جان و مال تظاهرات آرام و تعطیلات این پیروزی درخشان را تحقق بخشیدند، سپاسگزاری می‌نماید...»
روز دوشنبه، مورخه 57/7/24 به مناسبت اربعین شهدای 17 شهریور تهران و سالگرد آیت‌الله حاج‌آقا مصطفی خمینی(ره)، روز تعطیل عمومی در سراسر کشور اعلام شده بود. تعطیلی این روز در یزد با هماهنگی کامل، همراه با برپایی مراسم و تظاهرات خیابانی صورت پذیرفت، در این روز مامورین نظامی و انتظامی دارای حضور محسوس در شهر نبودند؛ اما در کرمان، مسجد جامع مورد حمله قرار گرفت و به آتش کشیده شد.
مکالمات مختلفی میان آیت‌الله صدوقی(ره) و افراد دیگر از جمله آیت‌الله علی‌اصغر صالحی پیرامون این واقعه صورت گرفت، آیت‌الله صدوقی در «15 ذیقعده 1398. 1357/7/27» اعلامیه‌ای، با عنوان «فاجعه اسفناک کرمان و شهرستان‌ها» صادر نمود که در بخشی از آن آمده است:
«... جنایات پی‌درپی و کشتارهای متوالی رژیم مشرف به سقوط ایران به حدی رسیده است که دیگر سطوری چند از یک اعلامیه نمی‌تواند افشا کننده و بیانگر آنها باشد... کرمان چهلمین روز شهدای ژاله را چون سایر شهرهای ایران به سوگ نشسته بود. مردم مسلمانی که در این ویرانکده حکومت فاشیستی ایران پناهگاهی جز خانه خدا ندارند روانه مسجد جامع گشته تا آنجا با خدای خود، ظلمی که از ناحیه رژیم بیگانه‌پرست ایران بر آنها می‌رود بازگو کنند... که ناگهان یورش وحشیانه و وقیح و جنایت‌آفرین ماموران رژیم به مسجد، خانه‌خدا و محل امنیت هر فرقه و گروه،... شروع گردید. هجوم و حمله با اسلحه سرد و گرم و در محیط در بسته مسجد با گاز اشک‌آور، وقیحانه‌تر از لشکر مغول و خونخوارتر از سربازان آتیلا و ضرب و جرح را به جایی رساندند که قلم از شرح کامل آن عاجز است...»