۱۷۲ - سیدابوالحسن موسوی طباطبایی: مسیح دیده به راه خورشید ۱۳۹۷/۱۰/۰۴
به مناسبت میلاد حضرت عیسی مسیح علیه‌السلام
مسیح دیده به راه خورشید
۱۳۹۷/۱۰/۰۴
سیدابوالحسن موسوی طباطبایی
«واذکر فی‌الکتاب مریم» سرگذشت مریم را در این کتاب یاد آر:
دختر عمران از مردم کناره گرفت و در ناحیه شرق بیت‌المقدس اعتکاف نمود. آنگاه جبرئیل امین به چهره انسانی بر او نمود کرد. مریم مقدس بدو گفت:« اگر پرهیزگاری نزدیک من مشو که من از تو به خدای مهربان پناه می‌برم.» جبرئیل گفت: «من فرستاده پروردگار توام تا به تو پسری پاکیزه ببخشم.» مریم پاک گفت: «چگونه فرزندی داشته باشم و حال آنکه با هیچ بشری پیوند نداشته‌ام.» و جبرئیل پاسخ داد پروردگارت فرموده است: «این کار بر من آسان است، باشد که مسیح را نشانه عظمت خود و آیت رحمتی از جانب خویش برای مردم قرار دهم.»
آن گاه جبرئیل در‌گریبان مریم دمید و قدیسه ناصری، حمل مبارک عیسی مسیح را چون جان گرامی پذیرفت.
***
«السلام علی عیسی روح‌الله»
چه با شکوه آمدی و چه بهت افزا پای از این خاکدان کشیدی ای پیامبر صلح و آرامش! شهادت می‌دهم که تو را نکشتند و به صلیبت نکشیدند بلکه خدای حکیم تو را به سوی خود برد.
زندگانیت سراسر اعجاب بود؛ در گاهواره لب به توحید گشودی و از نبوت خویش سخن گفتی:« بی‌تردید من عبد خدایم. او به من کتاب عطا فرمود و مرا پیامبر خویش قرار داد.»
بیماران با نفس‌های پاک تو شفا یافتند و نابینایان صاحب دیده و مردگان زنده شدند. هر کجا پا نهادی خجستگی و فرخندگی طلیعه حضور تو بود. آری خدای خواست که تو مبارک باشی« وَ جَعَلَنی مبارکا أینَ کُنتُ.»
تو به متاع اندک دنیا دامن نیالودی و بر شهوتش آستین افشاندی. شاهباز نگاهت هر دو عالم را زیر پا نهاد و خار و خس آرزوها به ذیل زهدت نیاویخت. پیوسته با مامِ پاک و عَذرای خود مهربان و افتاده بودی و خلق را به راستی و شایستگی فراخواندی. انجیل تو بشارت بود و مِهین بشارتت، آمدن رسول مهر و خاتم انبیا(ص). پس سلام بر تو آن روزی که زاده شدی و روزی که می‌میری و آنگاه که زنده مبعوث می‌گردی.
***
ای رسول مهر و راستی!
قرآن کریم پیروان راهب تو را می‌ستاید. آنان که با اهل ایمان مهربان و ترسایانی بی‌تکبرند و آن گاه که آیات قرآن را از نبی مکرم(ص) می‌شنوند به سبب معرفتی که از حق دارند، دیدگانشان از اشک شوق لبریز می‌شود و می‌گویند: «ربنا آمنا فاکتبنا مع الشاهدین؛ پروردگارا! به رسول اعظمت ایمان آوردیم. نام ما را در شمار گواهان حق بنویس.»
اما چه نسبتی با تو دارند حاکمان زشت‌سیرتی که جز به جاه و ثروت و سلطه نمی‌اندیشند؟ تو فراروی پیروان خویش، گذرگاه بهشت‌گونه دوستی و ایثار را گشودی و این جماعت جز وادی خوفناک زور و تجاوز و خون‌ریزی را نمی‌پویند.
ای مسیحای مهربان! امروز پهنه گیتی، توده‌ای از خاکستر است که ملت‌های مظلوم و بی‌پناه در یمن و فلسطین و افغانستان و میانمار و دیگر مناطق، آن را فرش و بستر خود قرار داده‌اند و فریادهای تظلمشان در قهقهه‌های مستکبرانه این سردمداران در آمریکا و اروپا گم می‌شود.
اما روزگار ستم دیری نمی‌پاید و سرانجام آن روز بزرگ خواهد آمد... و تو ای فرزند مریم عَذرا! در سایه مهدی فاطمه(عج) ظهور می‌کنی و نماز خود را با اقتدا به او در مسجدالحرام به‌جا خواهی آورد. آن گاه در رکاب آن موعود انبیا و روشنی چشم اولیا، بنیان ستم و ستمگران را زیر و رو خواهی کرد.
و ما در این ظلمتکده پیوسته به انتظار طلوع خورشیدیم.
«واذکر فی‌الکتاب مریم» سرگذشت مریم را در این کتاب یاد آر:
دختر عمران از مردم کناره گرفت و در ناحیه شرق بیت‌المقدس اعتکاف نمود. آنگاه جبرئیل امین به چهره انسانی بر او نمود کرد. مریم مقدس بدو گفت:« اگر پرهیزگاری نزدیک من مشو که من از تو به خدای مهربان پناه می‌برم.» جبرئیل گفت: «من فرستاده پروردگار توام تا به تو پسری پاکیزه ببخشم.» مریم پاک گفت: «چگونه فرزندی داشته باشم و حال آنکه با هیچ بشری پیوند نداشته‌ام.» و جبرئیل پاسخ داد پروردگارت فرموده است: «این کار بر من آسان است، باشد که مسیح را نشانه عظمت خود و آیت رحمتی از جانب خویش برای مردم قرار دهم.»
آن گاه جبرئیل در‌گریبان مریم دمید و قدیسه ناصری، حمل مبارک عیسی مسیح را چون جان گرامی پذیرفت.
***
«السلام علی عیسی روح‌الله»
چه با شکوه آمدی و چه بهت افزا پای از این خاکدان کشیدی ای پیامبر صلح و آرامش! شهادت می‌دهم که تو را نکشتند و به صلیبت نکشیدند بلکه خدای حکیم تو را به سوی خود برد.
زندگانیت سراسر اعجاب بود؛ در گاهواره لب به توحید گشودی و از نبوت خویش سخن گفتی:« بی‌تردید من عبد خدایم. او به من کتاب عطا فرمود و مرا پیامبر خویش قرار داد.»
بیماران با نفس‌های پاک تو شفا یافتند و نابینایان صاحب دیده و مردگان زنده شدند. هر کجا پا نهادی خجستگی و فرخندگی طلیعه حضور تو بود. آری خدای خواست که تو مبارک باشی« وَ جَعَلَنی مبارکا أینَ کُنتُ.»
تو به متاع اندک دنیا دامن نیالودی و بر شهوتش آستین افشاندی. شاهباز نگاهت هر دو عالم را زیر پا نهاد و خار و خس آرزوها به ذیل زهدت نیاویخت. پیوسته با مامِ پاک و عَذرای خود مهربان و افتاده بودی و خلق را به راستی و شایستگی فراخواندی. انجیل تو بشارت بود و مِهین بشارتت، آمدن رسول مهر و خاتم انبیا(ص). پس سلام بر تو آن روزی که زاده شدی و روزی که می‌میری و آنگاه که زنده مبعوث می‌گردی.
***
ای رسول مهر و راستی!
قرآن کریم پیروان راهب تو را می‌ستاید. آنان که با اهل ایمان مهربان و ترسایانی بی‌تکبرند و آن گاه که آیات قرآن را از نبی مکرم(ص) می‌شنوند به سبب معرفتی که از حق دارند، دیدگانشان از اشک شوق لبریز می‌شود و می‌گویند: «ربنا آمنا فاکتبنا مع الشاهدین؛ پروردگارا! به رسول اعظمت ایمان آوردیم. نام ما را در شمار گواهان حق بنویس.»
اما چه نسبتی با تو دارند حاکمان زشت‌سیرتی که جز به جاه و ثروت و سلطه نمی‌اندیشند؟ تو فراروی پیروان خویش، گذرگاه بهشت‌گونه دوستی و ایثار را گشودی و این جماعت جز وادی خوفناک زور و تجاوز و خون‌ریزی را نمی‌پویند.
ای مسیحای مهربان! امروز پهنه گیتی، توده‌ای از خاکستر است که ملت‌های مظلوم و بی‌پناه در یمن و فلسطین و افغانستان و میانمار و دیگر مناطق، آن را فرش و بستر خود قرار داده‌اند و فریادهای تظلمشان در قهقهه‌های مستکبرانه این سردمداران در آمریکا و اروپا گم می‌شود.
اما روزگار ستم دیری نمی‌پاید و سرانجام آن روز بزرگ خواهد آمد... و تو ای فرزند مریم عَذرا! در سایه مهدی فاطمه(عج) ظهور می‌کنی و نماز خود را با اقتدا به او در مسجدالحرام به‌جا خواهی آورد. آن گاه در رکاب آن موعود انبیا و روشنی چشم اولیا، بنیان ستم و ستمگران را زیر و رو خواهی کرد.
و ما در این ظلمتکده پیوسته به انتظار طلوع خورشیدیم.