786 - چرایی جنگ در ماه حرام(پرسش و پاسخ) ۱۳۹۸/۰۶/۱۵
پرسش:چرا امام حسین علیه‌السلام در ماهی که جنگ حرام است جنگید و چه کسی و جریانی باعث شد حرمت این ماه با جنگ مخدوش گردد؟
پاسخ:پيش از اسلام در ميان ماه‌هاي قمري چهار ماه (رجب، ذي القعده، ذي الحجه، محرم) حرام بوده که در آن بر طبق سنت حتي در جاهليت جنگ و خون‌ريزي حرام و پيکار در آن زشت شمرده مي شد و هر قبيله‌اي هم که با هم جنگ داشتند، مانند: اوس و خزرج که 120 سال با هم نزاع و پيکار مي‌کردند، در اين چهار ماه متارکه مي‌کردند، اسلام که يک دين اجتماعي بود هر ادب و سنت ملي که مخالف با عقل و شرع نبود حفظ مي‌کرد، در دوره اسلام ماه‌هاي حرام مورد احترام تمام قبايل بود جز آنکه بني‌اميه چون بر کرسي رياست نشستند نه تنها آداب و سنن دين اسلام را محو کردند، بلکه آداب و رسوم ملي عرب را هم زير پا گذاشتند، لذا مورخين عرب آنها را از نژاد عرب نمي‌شناسند.
وقتي معاويه مرد و يزيد بر اريکه قدرت تکيه داد، طي فرماني به والي مدينه نوشت حتما از حسين ... بيعت بگير و اگر از بيعت امتناع ورزيد گردنش را بزن و سرش را نزد من بفرست.
(مقتل‌‌المقرم، ص 35)
امام(ع) در شب 27 رجب با بيم و اميد مدينه را به قصد مکه پشت‌سرگذاشت و پس از پنج ماه توقف در مکه، در روز هشتم ذي‌الحجه که حجاج براي رفتن به عرفات آماده مي‌شوند، به اين جهت که خون پاکش در مراسم حج در حال احرام در ماه حرام و در حرم امن الهي، توسط سي نفر ماموري که حکومت براي ترور آن حضرت آماده کرده بود، به زمين ريخته و حرمت حرم امن خدا و ماه حرام شکسته نشود، مکه را به قصد کوفه ترک گفت، و سر دو راهي کوفه راه را بر او بستند و او را به سوي کربلا بردند، امام با آنکه علم به شهادت خود داشت، مي‌خواست امير و لشکر کوفه را در توجه به این ادب ملي ودینی نگاه دارد، بلکه براي حفظ سنن قديمي و تاريخي يعني احترام ماه محرم جنگ نکنند ولي پسر مرجانه ابن زياد احترام اين ماه را نگاه نداشت و دستور داد در روز دهم محرم خون پاکيزه‌ترين نفوس قدسي را بريزند.
عمر بن سعد فرمانده سپاه يزيد بن‌معاويه
مي‌خواست روز نهم محرم برخلاف نص صريح و اکيد قرآن، مبادرت به جنگ کند و با امام حسين(ع) بجنگد، امام به منظور ممانعت از وقوع جنگ در ماه حرام، آيات مربوط به قدغن بودن در ماه‌هاي حرام از جمله ماه محرم را نوشت و به وسيله يکي از برادران خود، براي عمر بن‌سعد فرستاد، که خداوند جنگ را در ماه هاي حرام قدغن کرده و اينک محرم‌الحرام است و شما که مي‌خواهيد با من در اين موقع بجنگيد علاوه بر اين که به روي يکي از مردان حق شمشير مي‌کشيد، بر خلاف نص قرآن رفتار مي‌کنيد، و من اين حرف را از بيم کشته‌شدن نمي‌زنم، بلکه از اين جهت يادآوري مي‌کنم که عملي بر خلاف نص صريح قرآن به انجام نرسد. ولي عمر سعد کاري که کرد جنگ را تا روز عاشورا تأخير انداخت و در روز عاشورا به سپاه خود دستور داد: اي لشکر خدا سوار شويد و بهشت بر شما بشارت باد، و آن گاه همراه تعدادي به طرف خيمه‌گاه ابي‌عبدالله الحسين ـ عليه السلام ـ جلو آمد و با پرتاب تير حمله را آغاز کرد، و به سپاه خود گفت: نزد امير شاهد باشيد اول کسي که به حسين تير زد من بودم. (همان، ص 195)
بنابراين، اين ابن زياد و عمر بن سعد بودند که امام حسين ـ عليه السلام ـ را در کربلا محاصره کرده و جنگ را آغاز کردند، و تلاش امام درجهت ممانعت از وقوع جنگ در ماه حرام در قلب آن از خدا بي‌خبران موثر نيفتاد، فلذا امام به دستور قرآن که مي‌فرمايد: ماه حرام در برابر ماه حرام (اگر دشمنان، احترام آن را شکستند، و در آن با شما جنگيدند، شما نيز حق داريد مقابله به مثل کنيد) و تمام حرام‌ها (قابل) قصاص است، هر کسي به شما تجاوز کرد، همانند آن بر او تعدي کنيد و از خدا بپرهيزيد...(بقره- 194) در صدد دفاع برآمده و از باب دفاع و مقابله به مثل با آنان جنگيد. روي اين حساب امام حسين ـ عليه السلام ـ در کربلا دفاع کرد نه جنگ. تهاجمی
بنابراین نه تنها خواست خدا وقوع حادثه عاشورا در ماه محرم نبوده، بلکه خواست خدا اين بوده که اين حادثه در ماه محرم واقع نشود، زيرا خداوند از وقوع جنگ و خون‌ريزي در ماه‌هاي حرام از جمله محرم کلا منع فرموده است، اين بني‌اميه و عمّال حکومت آنان بودند که اين حادثه تلخ و دلخراش را در ماه حرام به وجود آوردند. و وقوع اين حادثه تلخ در ماه محرم بر خلاف دستور خدا نشانه ديگري بر نفاق بني‌اميه مي‌باشد.
وقتي معاويه مرد و يزيد بر اريکه قدرت تکيه داد، طي فرماني به والي مدينه نوشت حتما از حسين ... بيعت بگير و اگر از بيعت امتناع ورزيد گردنش را بزن و سرش را نزد من بفرست.
(مقتل‌‌المقرم، ص 35)
امام(ع) در شب 27 رجب با بيم و اميد مدينه را به قصد مکه پشت‌سرگذاشت و پس از پنج ماه توقف در مکه، در روز هشتم ذي‌الحجه که حجاج براي رفتن به عرفات آماده مي‌شوند، به اين جهت که خون پاکش در مراسم حج در حال احرام در ماه حرام و در حرم امن الهي، توسط سي نفر ماموري که حکومت براي ترور آن حضرت آماده کرده بود، به زمين ريخته و حرمت حرم امن خدا و ماه حرام شکسته نشود، مکه را به قصد کوفه ترک گفت، و سر دو راهي کوفه راه را بر او بستند و او را به سوي کربلا بردند، امام با آنکه علم به شهادت خود داشت، مي‌خواست امير و لشکر کوفه را در توجه به این ادب ملي ودینی نگاه دارد، بلکه براي حفظ سنن قديمي و تاريخي يعني احترام ماه محرم جنگ نکنند ولي پسر مرجانه ابن زياد احترام اين ماه را نگاه نداشت و دستور داد در روز دهم محرم خون پاکيزه‌ترين نفوس قدسي را بريزند.
عمر بن سعد فرمانده سپاه يزيد بن‌معاويه
مي‌خواست روز نهم محرم برخلاف نص صريح و اکيد قرآن، مبادرت به جنگ کند و با امام حسين(ع) بجنگد، امام به منظور ممانعت از وقوع جنگ در ماه حرام، آيات مربوط به قدغن بودن در ماه‌هاي حرام از جمله ماه محرم را نوشت و به وسيله يکي از برادران خود، براي عمر بن‌سعد فرستاد، که خداوند جنگ را در ماه هاي حرام قدغن کرده و اينک محرم‌الحرام است و شما که مي‌خواهيد با من در اين موقع بجنگيد علاوه بر اين که به روي يکي از مردان حق شمشير مي‌کشيد، بر خلاف نص قرآن رفتار مي‌کنيد، و من اين حرف را از بيم کشته‌شدن نمي‌زنم، بلکه از اين جهت يادآوري مي‌کنم که عملي بر خلاف نص صريح قرآن به انجام نرسد. ولي عمر سعد کاري که کرد جنگ را تا روز عاشورا تأخير انداخت و در روز عاشورا به سپاه خود دستور داد: اي لشکر خدا سوار شويد و بهشت بر شما بشارت باد، و آن گاه همراه تعدادي به طرف خيمه‌گاه ابي‌عبدالله الحسين ـ عليه السلام ـ جلو آمد و با پرتاب تير حمله را آغاز کرد، و به سپاه خود گفت: نزد امير شاهد باشيد اول کسي که به حسين تير زد من بودم. (همان، ص 195)
بنابراين، اين ابن زياد و عمر بن سعد بودند که امام حسين ـ عليه السلام ـ را در کربلا محاصره کرده و جنگ را آغاز کردند، و تلاش امام درجهت ممانعت از وقوع جنگ در ماه حرام در قلب آن از خدا بي‌خبران موثر نيفتاد، فلذا امام به دستور قرآن که مي‌فرمايد: ماه حرام در برابر ماه حرام (اگر دشمنان، احترام آن را شکستند، و در آن با شما جنگيدند، شما نيز حق داريد مقابله به مثل کنيد) و تمام حرام‌ها (قابل) قصاص است، هر کسي به شما تجاوز کرد، همانند آن بر او تعدي کنيد و از خدا بپرهيزيد...(بقره- 194) در صدد دفاع برآمده و از باب دفاع و مقابله به مثل با آنان جنگيد. روي اين حساب امام حسين ـ عليه السلام ـ در کربلا دفاع کرد نه جنگ. تهاجمی
بنابراین نه تنها خواست خدا وقوع حادثه عاشورا در ماه محرم نبوده، بلکه خواست خدا اين بوده که اين حادثه در ماه محرم واقع نشود، زيرا خداوند از وقوع جنگ و خون‌ريزي در ماه‌هاي حرام از جمله محرم کلا منع فرموده است، اين بني‌اميه و عمّال حکومت آنان بودند که اين حادثه تلخ و دلخراش را در ماه حرام به وجود آوردند. و وقوع اين حادثه تلخ در ماه محرم بر خلاف دستور خدا نشانه ديگري بر نفاق بني‌اميه مي‌باشد.