اشاره:
موضوع نفوذ در کشورمان از سالها و دهه‌ها قبل مطرح بوده و در سال‌های اخیر باتوجه به تحولاتی که در جهان رخ داده این موضع جدی‌تر و نقش و تاثیر عوامل نفوذ در کشور پررنگ‌تر شده است. مستند «خارج از دید۲» سال ۹۷ به کارگردانی مهدی نقویان درباره این مسئله ساخته شد. «خارج از دید ۲» ماجراهای فتنه پس از انتخابات دوره دهم ریاست‌جمهوری و قیام مردمی علیه آن را زمینه و دستمایه کشف راز و رمز حوادث و وقایعی قرار می‌دهد که طی سال‌های پس از آن تا امروز اتفاق افتاده است. «خارج از دید ۲» مسیر جنگ نرم و تلاش برای استحاله جامعه که از طریق نفوذ و شبکه‌سازی سرویس‌های جاسوسی بیگانه اتفاق می‌افتد را با مصادیق آن نشان می‌دهد.
 به عنوان مثال در این مستند از پروژه‌های موسساتی مانند «وودرو ویلسن» و «نایاک»، نفوذ در جامعه نخبه و شناسایی و رصد نقاط نفوذ برای جاسوسی اطلاعات و تزریق اندیشه‌های غرب‌گرایانه تا طرح و برنامه جاسوسان پیشانی‌سفیدی مانند محمدباقر نمازی و سیامک نمازی و شرکت‌های پوششی که جهت جمع‌آوری اطلاعات و تزریق تفکر بیگانه در میان فعالان اجتماعی و اقتصادی تاسیس کردند سخن به میان می‌آید. از دیگر موضوعاتی که در این مستند بیان می‌شود برنامه بنیادهایی مانند «هیفوس» است که با عوامل خود، سعی در دین‌زدایی و القای تفکرات ضداخلاقی و خانواده‌ستیز داشتند.
متن این مستند پرحاشیه از امروز برای مطالعه مخاطبان محترم منتشر خواهد شد.

سه سال به انتخابات ریاست جمهوری دهم در ایران باقی مانده است. ولادیسلاو سورکوف، مشاور ولادیمیر پوتین، مسئلۀ مهمی را با او در میان گذاشته است. مسئله‌ای که امنیت ملی روسیه را هدف قرار داده است.
غربی‌ها ولادیسلاو سورکوف را مغز متفکر کرملین و استراتژیست روسیه می‌دانند. او یک سرمایه‌دار اهل چچن است که سال‌های جوانی خود را در واحد توپ‌خانۀ شوروی در مجارستان خدمت کرد. بعدها وزیر سابق دفاع روسیه، سرگئی ایوانوف، فاش کرد که سورکوف در واقع مدیر اصلی ستاد اطلاعات شوروی در آن ناحیه بوده بود. سورکوف که یک نیروی اطلاعاتی زبده بود در همان اوان کار، شاهد سقوط امپراتوری شوروی بود. در آن سال‌ها روابط نزدیک روسیه و غرب از آن کشور قدرتمند شبحی خنده‌دار و فقیر و گرسنه ساخته بود. کم‌کم سورکوف به کمک روابط خود به یک سرمایه‌دار متنفذ بدل شد و در انتخابات از ولادیمیر پوتین حمایت کرد. پوتین خواهان کوتاه کردن دست نفوذ غرب از روسیه و بازگشت اقتدار روس بود. از آن زمان، ولادیسلاو سورکوف مشاور شخصی پوتین شد. سال 1385 بود که سورکوف واقعیت جدیدی را با پوتین در میان گذاشت. واقعیتی که مدت‌ها بود سازمان‌های اطلاعاتی از آن غافل بودند. غرب، به سرعت، در درونِ روسیه، مشغول ساخت سازمان‌های غیردولتی و مردم‌نهاد بود. آن‌چه در حال شکل‌گیری بود، شبکه‌ای از این سازمان‌ها بود که همگی زیر یک مدیریت واحد عمل می‌کردند. حالا دیگر مسئله مثل دنیای قدیم، فقط نفوذ اطلاعاتی در یک واحد نظامی یا سیاسی یا امنیتی نبود. این بار، نفوذ معنایی عام پیدا کرده بود. حتی غیرسیاسی‌ترین نهادها نیز با ابزار سازمان‌های غیردولتی و مردم‌نهاد تحت هدایت غرب به محلی برای نفوذ بدل می‌شدند. پوتین دستور داد تا تشکیل هرگونه سازمان‌های خارجی جدید مردم‌نهاد در روسیه ممنوع شود. غرب بلافاصله جنجال تبلیغاتی به راه انداخت و این عمل را «تهاجمی تازه به آزادی به دست پوتینِ دیکتاتور و مشاورش» نامید. هیچ‌کس باور نمی‌کرد که پروژۀ نفوذ در سازمان‌های غیرنظامی و غیرسیاسی و غیرامنیتی ممکن باشد و معنایی داشته باشد. اما واقعیت این بود که نفوذ جدید، فرای تجربیات شناخته شدۀ جاسوسی بود. پروژۀ بزرگی که در آمریکا برنامه‌ریزی می‌شد.
در تمام دهۀ هفتاد تا اوایل دهۀ هشتاد میلادی، سی.آی.ای تحت فشار رسانه‌ها بوده و بارها دور زدن قانون و کارهای خلاف آن و سرنگون کردن دولت‌های مخالف آمریکا، از رسانه‌ها و تریبون‌های مختلف مطرح شده بود. بالاخره پای کنگره هم به وسط کشیده می‌شود و کمیته‌های سنا بارها این مسائل را مورد تحقیق و بررسی قرار می‌دهند. اما دولت آمریکا هم‌چنان به تغییر نظام سیاسی کشورهای دیگر نیاز داشت و باید راه دیگری پیدا می‌کرد. راهی زیباتر و بی‌دردسرتر. سال 1362، این فکر عملی شد و بنیاد ملی دموکراسی(NED) زیر نظر وزارت امورخارجه آمریکا تشکیل شد. بنیادی که ابتدا با کمک به احزاب اصلاح‌طلب کشورهای ضدغربی در انتخابات دخالت می‌کرد و سپس اغتشاشات را در حمایت از دموکراسی غربی در درون کشورها راه‌اندازی می‌کرد. یک نمونه از کودتای این بنیاد در انتخابات ریاست‌جمهوری ایران اجرا شد. دولت اوباما وقتی سال 1387، یک‌سال پیش از وقوع اغتشاشات سر کار آمد، برنامه‌های حمایت مالی از گروه‌های مخالف ایران را ادامه داده بود. نشریه فارین پالیسی ژورنال در تارخ 2 تیر 1388 مقاله‌ای با عنوان: «آیا ایالات متحده در انتخابات ایران نقش مهمی در تحریک ناآرامی‌ها داشته است؟» به ادامه برنامه‌های جورج بوش توسط اوباما برای تغییر رژیم ایران‌اشاره می‌کند.
در سال 1388 همان پروژه‌ای در ایران تکرار شد که قبلا این پروژه‌ها را در اوکراین، گرجستان و قرقیزستان عملی کرده بودند. در همۀ این کودتاهای نرم، جناح هوادار آمریکا از درون خود کشور و با سوابقی در خود کشور در انتخابات شکست می‌خورد، ادعای تقلب می‌کرد، و بدون اینکه تقلب خود را اثبات کند با یک نماد رنگی خاص به خیابان می‌آمد. همۀ این نمونه‌ها بدون استثنا حامی آمریکا بودند و همۀ این‌ها مورد حمایت دیگر دولت‌های غربی قرار می‌گرفتند. همۀ این الگوها در جنبش موسوی و کروبی هم وجود داشت. آنها که در انتخابات شکست خورده بودند از هواداران خود خواسته بودند به خیابان بیایند و علیه نظام جمهوری اسلامی دست به شورش خیابانی بزنند. اوج این جنجال، ششم دی‌ماه 88 برابر با روز عاشورا بود که شورش‌ها با توهین به مقدسات همراه شد. سه روز بعد، نهم دی‌ماه با حضور مردم در اعتراض به وقایع روز عاشورا، شورش‌های خیابانی به پایان راه رسید. برخلاف ادعای جورج سوروس، پدر انقلاب‌های رنگی در جهان، انقلاب رنگی در ایران شکست خورده بود.
نوروز 1389 که از راه رسید، فضای عید تحت‌الشعاع تلخی سال گذشته بود. آن‌سال، رهبر انقلاب نیز با نام‌گذاری سال جدید به سال «همت مضاعف-کار مضاعف» روی آینده و حرکت به جلو تاکید کردند.
با شکست همیشگی اغتشاشات در ایران، پروندۀ انقلاب رنگی به پایان رسیده بود. انقلاب رنگی اساسا براساس نیازهای طبقۀ متوسط به بالا و غرب‌گرای جامعه طراحی می‌شد، اما پروژۀ جدید از دل تحریم‌ها متولد شد؛ پروژۀ ایجاد یاس اقتصادی.