پناه آغوشش تنها مأمن کودکان نبود که یک ملت، آن مهربان را مایه آرامش و تکیه گاه امن خود می‌دانست و چه بسا در بین کشورهای منطقه بلکه در ملت‌های شرق و غرب جهان چنین احساس مشترکی وجود داشت.
سردار سلیمانی که بود؟ فرشته‌ای زمینی یا انسانی ملکوتی؟ وصف او دریا پیمودن به پیمانه است.
یک دهان خواهم به پهنای فلک تا بگویم وصف آن رشک ملک
به راستی آن سردار نیکبخت و خجسته شیَم که بود؟
جوانمرد، غیور، قهرمان، جسور، کارآزموده، دلاور، جنگاور، شجاع، رشید، اَبَرمرد، باعظمت، پر ابّهت، عالی‌مقام، سردار، خط‌شکن، دشمن‌شکن، شیر صولت، عقاب سطوَت، بامهابت، باشکوه، مجاهد، جانباز، مدیر، مدبّر، عابد، زاهد‌، عاشق، مخلص، عبد، دلداده، دلباخته، دلسوخته، پاکباز، مهذّب، متهجّد، اهل ‌اشک، اهل سوز، اهل صدق، اهل حکمت، اهل معنا، اهل توسل، اهل توکل، اهل کرامت، شیعه راستین، منتظر، ولایتمدار، ولایت‌مآب، ذوب در رهبری، عاشورایی، آزاده‌، برگزیده‌، رادمرد، بافتوت، بامروت، کریم‌النفس، گشاده دست، ارجمند، شریف‌النَسب، ستوده خصال، بلندهمت، بلندنظر، منیع‌الطبع، هنرپرور، کرامت پیشه‌، بخشنده‌، ابْر صفت، دریا دل، کوه هیبت، آسمان سیرت‌، خورشید سیما، بهشتی صفات، بزرگوار، شرافتمند، سعادتمند، پرجاذبه، مهربان، دلربا، نرمخو، خوشرو، پاکیزه‌مرام، خدوم، مشکل‌گشا، یتیم‌نواز، خلق پناه‌، افتاده‌‌، خاکی مَنش، سرباز سرشت، فرشته وش، باوقار، باتقوا، بافضیلت، باذکاوت، هوشیار، پاکدست، پاکدل، ساده‌زیست، عفیف، پرآزرم، نیک‌انجام، شهید...
سردار سلیمانی نتیجه و محصول نسخه انسان‌پرورِ اسلام است. انسانی آزاده و خودساخته که عمر عزیز خویش را به مجاهدت با نفس گذراند. او یکی از اولیای الهی و عارفی واصل بود که رشته‌های تعلق به دنیا را گسست، پا از این خاکدان فراتر نهاد و به سرچشمه حقایق آفرینش رسید. محضرش محفل ذکر محبوب و انس با پروردگار بود. آن شهید سعید اهل کرامت و مستظهر به امدادها و الهامات غیبی بود و با ارواح پاک شهیدان پیوندی خاص و ارتباطی راز آلود داشت. او آنچنان به نورانیت و لطافت روح رسیده بود که به فرجام سعادتمندانه و شهادت خود یقین داشت و در سفر پایانی خویش کراراً خبر از بی‌بازگشت بودن آن داده بود.
سرانجامِ فرخ و عاقبت به خیری، گنجی بی‌بدیل است که بهره هر کسی نمی‌شود و خداوند این توشه آسمانی را نصیب صالحان و مؤمنان راستین قرار داده است. عاقبت به خیری آرمان والایی است که همگان می‌بایست از ناکامیِ آن هراسناک باشند و پیوسته با دو دست دعا، پایان خوش حیات را از پروردگار مهربان طلب کنند.
با این وجود اما سردار عزیز ما به مرحله‌ای رسیده بود که نیک فرجامی را برای خود کافی نمی‌دانست! او آنچنان به افق بلندی از درک آفرینش و شناخت انسان رسیده بود که هر چیزی جز شهادت را برای خود خسارت می‌دانست. او بر رابطه شورانگیز خالق و مخلوق واقف بود و غایت خلقت خود را حیات جاودانه‌ای می‌دانست که در پرتو پیوستن به معبود میسّر است. و این یعنی بار یافتن به حریم آیه استرجاع
[إنّا لله و إنّا إليهِ راجِعون].
سردار عزیز، مرگ خونین را گزیده بود و چیزی جز آن او را خشنود نمی‌ساخت. او به این حقیقت ناب رسیده بود که دنیا بازار و فرصتی برای داد و ستد است و تنها گوهر گرانبها و قابل عرضه در این بازار، وجود و هستیِ اوست که رهزنانی برای ربودن آن در کمین نشسته‌اند. سردار می‌دانست که معبود مهربان به بالاترین بهای ممکن، خریدار گوهر اوست: «إنّ اللهَ‌اشْتَرى مِنَ الْمُؤمِنينَ أنْفُسَهُمْ وَ أمْوالَهُم بِأنّ لَهُمُ الجَنّهًْ يُقاتِلُونَ فى سَبيلِ اللهِ فَيَقتُلُونَ وَ يُقتَلُون؛ خداوند از مؤمنان جان‌ها و اموالشان را به بهای آنکه بهشت برای آنان باشد خریده است. آنان در راه خدا پیکار می‌کنند و دشمنان را می‌کشند و خود کشته می‌شوند.»
از نگاه قرآن، ملاک ایمان انسان‌ها، شهادت‌طلبی است و خداوند از مؤمنان خواسته است جان‌های خود را به بهای بهشت با او معامله کنند و این نقطه‌ای است که دنیاخواهی و آخرت‌جویی از یکدیگر جدا می‌شوند.
شهید سلیمانی در وصول به این آرمان مقدس، سال‌ها ‌اشک ریخت. در مشاهد مشرفه و در اوقات زیارت و لحظات اجابت دعا این مقصود سترگ را از خداوند طلب نمود. سردار می‌دانست برای رسیدن به فوز عظیم شهادت باید زلال شود و به نورانیتی فوق تصور برسد این بود که تنها به دعا بسنده نکرد بلکه برای رسیدن به مطلوب خود در طول یک اربعین، مجاهدتی بی‌وقفه را آغاز نمود. او می‌دانست که خداوند ریا را نمی‌پذیرد از این رو سخت مراقبت کرد تا گوهر پاکش از آلایش‌های دنیا مصون بماند. از اسم و رسم‌گریزان بود و از هر کاری که شائبه ریا و خودستایی داشت دوری می‌کرد. سردار برای راه یافتن به سراپرده قرب پروردگار، قلب مهربان خود را از عشق خلایق مملو کرد. او خدمت به انسان‌ها را میانبری برای رسیدن به خالق می‌دانست و هر کجا که کارها دشوارتر بود حاج قاسم خالصانه و بی‌ادعا آنجا حضور داشت و از سوی دیگر خدمت به خانواده شهدا، اهتمام به رفع نیاز آنان و محبت بی‌دریغ و بی‌کران به دُردانه‌های شهدا، از او شخصیتی ناب و آسمانی ساخت.
حاج قاسم به خاطر ابعاد عظیم روحی و معنوی و ظرفیت فوق‌العاده‌ای که دارد از قالب یک شخصیت بیرون است و به عنوان یک مکتب مطرح می‌گردد. همچنین او یک حجت و الگوی والا برای کسانی است که در حصار مکرر روزمرّگی، رسیدن به مراتب معنویت و رستگاری را امری محال یا بعید می‌شمرند. او در میان ما زیست و در همین جامعه با همه پستی و بلندی‌ها و مشکلاتش زندگی کرد اما فریب دنیا را نخورد و دامن از آلایش آن برچید.
شهید سلیمانی بر این امر واقف بود که عالم خلقت مقهور انسان‌هایی است که پا در عرصه تهذیب نفس می‌گذارند. او وجود خود را به بهای اندک دنیا معامله نکرد و از خالق مهربان عاجزانه خواست تا خود خریدار وی باشد و چه کسی از خداوند شنواتر و مهربان‌‌تر؟ و سرانجام او را به زیباترین وجه پذیرفت، نامش را پرآوازه کرد، قدرش را بلند نمود و محبوب ملت‌ها ساخت و یقینا آنچه که در آخرت برای سردار خوبی‌ها آماده ساخته است قابل مقایسه با دنیا نیست.
اما نفرین ابدی بر خفاشانی که تاب آفتاب وجود او را نداشتند و جهان را از پرتو مهرش محروم ساختند و سلام‌های خداوند و ملائکش بر روح بلند و عرشی سردار سلیمانی که سعادتمندانه زیست و رستگار و سعید از این عالم پر کشید.
سید ابوالحسن موسوی طباطبایی