سالروز شهادت حضرت امام هادی علیه‌السلام :
زیر برق شمشیرهای تیز و خونریز
۱۴۰۱/۱۱/۰۴
بیانات حکیمانه رهبر معظم انقلاب درباره حضرت امام هادی علیه‌السلام :
«بالاخره در نبرد بین امام هادی(علیه‌السّلام) و خلفایی كه در زمان ایشان بودند، آن كس كه ظاهراً و باطناً پیروز شد، حضرت هادی(علیه‌السّلام) بود. در زمان امامت آن بزرگوار شش خلیفه، یكی پس از دیگری، آمدند و به درك واصل شدند. آخرین نفر آنها، «معتز» بود كه حضرت را شهید كرد و خودش هم به فاصله كوتاهی مُرد. این خلفا غالباً با ذلت مردند؛ یكی به‌دست پسرش كشته شد، دیگری به دست برادرزاده‌اش و به همین ترتیب بنی‌عباس تارومار شدند؛ به عكسِ شیعه. شیعه در دوران حضرت هادی و حضرت عسکری(علیهماالسّلام)و در آن شدت عمل روزبه‌روز وسعت پیدا كرد؛ قوی‌تر شد.
حضرت هادی(علیه‌السلام) چهل و دو سال عمر كردند كه بیست سالش را در سامرا بودند؛ آن‌جا مزرعه داشتند و در آن شهر كار و زندگی می‌كردند. سامرا در واقع مثل یك پادگان بود [که آن را معتصم هشتمین خلیفه عباسی ساخته بود].... در همین شهر سامرا عده قابل توجهی از بزرگان شیعه در زمان امام هادی(علیه‌السلام) جمع شدند و حضرت توانست آنها را اداره كند و به وسیله آنها پیام امامت را به سرتاسر دنیای اسلام -با نامه‌نگاری و...- برساند. این شبكه‌های شیعه در قم، خراسان، ری، مدینه، یمن و در مناطق دوردست و در همه اقطار دنیا را همین عده توانستند رواج بدهند و روزبه‌روز تعداد افرادی را كه مؤمن به این مكتب هستند، زیادتر كنند. امام هادی همه این كارها را در زیر برق شمشیر تیز و خونریز همان شش خلیفه و علی‌رغم آنها انجام داده است. حدیث معروفی درباره وفات حضرت هادی(علیه‌السلام) هست كه از عبارت آن معلوم می‌شود كه عده قابل توجهی از شیعیان در سامرا جمع شده بودند؛ به‌گونه‌ای كه دستگاه خلافت هم آنها را نمی‌شناخت؛ چون اگر می‌شناخت، همه‌شان را تارومار می‌كرد؛ اما این عده چون شبكه قوی‌ای به‌وجود آورده بودند، دستگاه خلافت نمی‌توانست به آنها دسترسی پیدا كند.
یك روزِ مجاهدت این بزرگوارها -ائمه (علیهم‌السلام)- به قدر سال‌ها اثر می‌گذاشت؛ یك روز از زندگی مبارك اینها مثل جماعتی كه سال‌ها كار كنند، در جامعه اثر می‌گذاشت. این بزرگواران دین را همین‌طور حفظ كردند، والّا دینی كه در رأسش متوكل و معتز و معتصم و مأمون باشد و علمایش اشخاصی باشند مثل یحیی‌بن‌اكثم كه با آن‌كه عالم دستگاه بودند، خودشان از فساق و فجار درجه یكِ علنی بودند، اصلاً نباید بماند؛ باید همان روزها بكل كلكِ آن كنده می‌شد؛ تمام می‌شد. این مجاهدت و تلاش ائمه(علیهم‌السلام) نه فقط تشیع بلكه قرآن، اسلام و معارف دینی را حفظ كرد؛ این است خاصیت بندگان خالص و مخلص و اولیای خدا».(۳۰/۵/۱۳۸۳)