آثار فـردی و اجتماعــی شعـار «الله‌اکبــر»
۱۴۰۲/۰۲/۱۵
... گوينده الله اكبر، آن كسى كه الله اكبر را به خودش تلقين كرده است، هرگز عظمت هيچ كس و هيچ چيز او را مرعوب نمىكند، چرا؟
[چون] الله اكبر [يعنى] بزرگ‌تر از هر چيز و بلكه بزرگ‌تر از هر توصيف، ذات اقدس الهى است؛
يعنى من خدا را به عظمت مىشناسم. ديگر وقتى من خدا را به عظمت مىشناسم، همه چيز در مقابل من حقير است.
اين كلمه «الله اكبر » به انسان شخصيت مىدهد، روح انسان را بزرگ مىكند.
على(ع)- در توصیف متقین - مىفرمايد:
عَظُمَ الْخالِقُ فى انْفُسِهِمْ فَصَغُرَ ما دونَهُ فى اعْيُنِهِمْ (نهج‌البلاغه فيض‌الاسلام، خطبه ۱۸۴ )
يعنى خدا به عظمت در روح اهل حق جلوه كرده است و لهذا غير خدا هرچه هست، در نظرشان كوچك است.
وقتى شما مى گوييد الله اكبر، اگر از عمق روح و دل بگوييد، عظمت الهى در نظرتان تجسم پيدا مى كند. وقتى كه عظمت الهى در دل شما پيدا شد، محال است كسى به نظرتان بزرگ بيايد، محال است از كسى بترسيد، در مقابل كسى خضوع و خشوع كنيد.
اين است كه بندگى خدا آزادىآور است. اگر انسان خدا را به عظمت بشناسد، بنده او مىشود و لازمه بندگى خدا، آزادى از غيرخداست.
بندگى خدا هميشه مساوى است با آزادشدن از غير خدا؛ چون ادراك عظمت الهى هميشه ملازم است با ادراك حقارت غير خدا و وقتى انسان غير خدا را هرچه بود حقير و كوچك ديد، محال است حقير را از آن جهت كه حقير است بندگى كند.حقير را انسان به غلط عظيم مىبيند كه بندگى میكند.
* مجموعه آثاراستادشهيد مطهرى
(آزادی معنوی)، ج۲۳، صص: ۶۲۷-۵۲۶
با تلخیص و ویرایش جزئی