فرانسیس استونر ساندرس

ترجمه حسین باکند
[ترکیب] هیئت‌مدیره بنیاد فارفیلد به تنهائی یک تصویر کلی و جذابی‌ از این روابط پیچیده ارائه می‌دهد. جونکی فلایشمن، رئیس فارفیلد، [زمانی] مشاور قراردادی دفتر هماهنگی سیاست‌های ویزنر و پس از آن پوشش [مسلط و] آگاه سازمان سیا برای کنگره آزادی فرهنگی بود. پسرعموی او جِی هُلمز رئیس بنیاد هلمز که در سال 1953 در نیویورک تأسیس شد، از سال 1953 هلمز کمک‌های کوچک خود را به کنگره آزادی فرهنگی آغاز کرد. از سال 1962 بنیاد هلمز رسماً به عنوان گذرگاهی برای انتقال پول سازمان سیا به کنگره عمل می‌کرد. بنیاد فلایشمن که جونکی فلایشمن رئیس آن بود، نیز در فهرست حامیان مالی فارفیلد قرار گرفت. همچنین در هیئت‌مدیره فلایشمن، چارلز فلایشمن برادر/خواهرزاده جونکی فلایشمن قرار داشت، شخصی که در اوایل دهه 1960 به عنوان مدیر به فارفیلد آورده شد.
یکی دیگر از اعضای هیئت امنای فارفیلد کاس کانفیلد، یکی از برجسته‌ترین ناشران آمریکا بود. او مدیر [انتشارات] گروسِت‌اند دانلَپ، بَنتام بوکز و رئیس و مدیر هیئت تحریریه برادران ‌هارپر بود. کانفیلد ناشر آمریکایی کتاب «خدایی که شکست خورد» بود. او، هم به عنوان افسر پیشین جنگ روانی و هم به عنوان دوست نزدیک آلن دالس، که خاطرت خود1 را با عنوان تردستی روشنفکران2  در سال 1963 منتشر کرد؛ از روابط پرباری با جهان روشنفکری برخوردار شد. کانفیلد همچنین در اواخر دهه 1940 مسئول جذب سرمایه برای [نهاد] فدرالیست‌های جهان واحد3 گردید. رئیس وقت آن کولد مایِر، معاون آینده تام بریدن بود. 
او فاش کرد: «یکی از ترفندهایی که استفاده می‌کردیم این بود که ما آن دسته از اعضایی که در سازمان‌های حرفه‌ای، انجمن‌های صنفی، یا اتحادیه‌های کارگری جایگاه تأثیرگذاری داشتند را تشویق می‌کردیم طوری حرکت کنند که آن‌ها قطعنامه‌های سالیانه4 خود را در جهت منافع و خواسته‌های ما [تنظیم و] تصویب نمایند». 
در سال 1954 کانفیلد رهبری کمیته دموکراتیک هنر را بر عهده گرفت. او بعدها یکی از اعضای مؤسس آنتا5 (تئاتر و آکادمی ملی آمریکا) شد که در سال 1945 به عنوان شاخه امور خارجه تئاتر آمریکا، در کنار جوک ویتنی یکی دیگر از «کانال‌های خاموش» سازمان سیا دوباره فعال شد. کانفیلد دوست فرانک پلات، همچنین مدیر فارفیلد و یک مأمور سازمان سیا بود. در اواخر دهه 1960 پلات به مایکل جوسلسون کمک کرد که در کنار کانفیلد در [مجله] ‌هارپر کار کند. کانفیلد همچنین یکی اعضای هیئت امنای انجمن فرانسه-آمریکا در کنار سی‌دی جکسون، گرِیسون کیرک (رئیس دانشگاه کلمبیا)، دیوید راکفلر (کلان سرمایه‌دار بزرگ و بزرگ خاندان راکفلر)، و ویلیام بِردن (رئیس آن [انجمن]) بود.
ویلیام آرمیستد مول بردن، همزمان با اینکه در مقام رئیس انجمن فرانسه و آمریکا قرار داشت، مدیر فارفیلد هم بود. بردن نوه نوه کمودور6 وندربیلت، حضوری کلیدی در تشکیلات آمریکا داشت. او عضو و مدیر شورای روابط خارجه(اندیشکده‌ای خصوصی متشکل از شرکت‌ها و نخبگان اجتماعی که به عنوان نهاد سایه سیاست روابط خارجی عمل می‌کرد) بود و آلن دالس، جان مک‌کلوی، و دیوید راکفلر اعضای دیگر آن بودند. بردن در طول جنگ برای سازمان اطلاعاتی نلسون راکفلر کار می‌کرد و [همزمان] ریاست کمیته مشورتی موزه هنرهای مدرن در نیویورک را به عهده داشت. در سال 1956 او رئیس موزه شد. همچنین در آن سال در کمیته مشورتی «بوکس ابرود7» وزارت امور خارجه حضور داشت. او قبلاً دستیار معاون هوا فضای بریتانیا بود؛ سرمایه‌داری که علاقه خاصی به تأمین مالی امور هوانوردی داشت و با [شرکت] برادران براون، هریمن‌اند کامپِنی، سکادر استیونز‌اند کلارک در نیویورک ارتباط برقرار کرد؛ همچنین مدیر چند شرکت شامل: شرکت فلز آمریکا ال‌تی‌دی، اتحادیه سولفور و شرکت نفت، شرکت سِرو دِ پاسکو، و هَن‌اُوِر بانک. و عضو مدعو هیئت‌های علمی دانشگاه‌های‌ هاروارد و ام‌آی‌تی، رئیس مشترک «سلام بر فرانسه» (پاریس، بهار 1955) که در چتر حمایتی دولت قرار داشت و سفیر ایالات متحده در بروکسل در سال 1960!
یکی دیگر از مدیران اجرائی فارفیلد، گاردنر کاولز، خیر بنیاد گاردنر کاولز مستقر در آیوا بود، شخصی که دارایی‌های قابل توجه برخوردار از معافیت مالیاتی او، از سودهای کلان مجلات کاولز8 و شرکت پخش9 [برنامه‌ها صوتی و تصویری] که خود، رئیس آن‌ها بود به دست آمد. او همچنین عضو حقوقی [بنگاه] «جنگ صلیبی برای آزادی» و حامی مالی نشریه تاریخ که توسط انجمن مورخان آمریکا چاپ و توسط «اهداکنندگان خصوصی» تأمین مالی می‌شد، بود. این مجله به اندازه «جنگ صلیبی برای آزادی» محصول جنگ سرد بود و ویلیام دونوان (معروف به بیل وحشی رئیس دفتر خدمات استراتژیک OSS)، دوایت دی آیزنهاور (رئیس‌جمهوری)، آلن دالِس (رئیس سازمان سیا) و هِنری لوس را در فهرست حامیان خود قرار داده بود.
طولانی‌ترین مدیر اجرائی فارفیلد جان «جک» تامپسون بود که از سال 1956 تا 1965 این سمت را بر عهده داشت. تامپسون توسط کورد مه‌یر جذب سازمان سیا شد که او را از سال 1948 [یعنی] زمانی که هر دو، دستیار هیئت ایالات متحده آمریکا در کنفرانس سان فرانسیسکو بودند، می‌شناخت، کنفرانسی که به منظور ایجاد ساختار سازمان ملل متحد جدید تشکیل شد. تامپسون که قبلاً از شاگردان لیونل تریلینگ در [دانشگاه] کلمبیا بود، در محافل ادبی نیویورک شهرت داشت. جنیفر جوسلسون، دختر مایکل، از او به عنوان «عمو جک» یاد می‌کرد.
پانوشت:
1- این ضمیر به آلن دالس برمی‌گردد.
2- Craft of Intelligence
3- United World Federalists
4- Annual conventions of resolutions: مصوبات سالیانه نهادها و اتحادیه‌ها که رویکردها و جهت‌گیری‌های یکساله آن‌ها را ترسیم می‌کند
5- ANTA (American National Theater and Academy)
6- دریادار
7- Books Abroad: مؤسسه خیریه‌ای که هدف خود را ترویج کتاب و کتابخوانی و افزایش سطح سواد مردم در خارج از مرزهای آمریکا اعلام کرده
8- Cowles Magazines
9- Broadcasting Company