توجه به آنچه كه در جهان كنوني اتفاق افتاده است و درمان آن، وظيفه رسمي جامعه اسلامي است. از وجود مبارك امام صادق‌(ع) رسيده است و غالب اهل بيت (عليهم السَّلام) هم فرمودند كه عالم به زمان خود، هواجِس و لَوابس بر او پوشيده نيست، هجوم نمي آورد: اَلعالِمُ بِزَمانِهِ لا تَهجُمُ عَلَيهِ اللَّوابِس(1). اين هجوم همان تهاجم فرهنگي و گاهي به صورت شبيخون فرهنگي است. وقتي حوادث تلخ، آن هم بخش فرهنگي‌اش به حوزه و دانشگاه هجوم بياورد، مغز متفكر جامعه كه حوزه و دانشگاه است قدرت دفاع ندارد. وقتي قدرت دفاع نداشت،جامعه هم آسيب‌پذير خواهد بود.عكس نقيض اين قضيه اين است كه هر وقت تهاجم فرهنگي شد، شبيخون شد؛ معلوم مي‌شود كه آن جامعه، جامعه عالم نيست يا عالم ندارد! مَنْ هَجَمَتْ عَلِيهِ اللَّوابِسْ فَلِيسَ بِعالِم. اگر حوزه يا دانشگاه گرفتار تهاجم شد، گرفتار شبيخون فرهنگي شد و قدرت دفاع نداشت؛ معلوم مي‌شود عالم نيست. زيرا عالم كسي است كه خود را بشناسد، جهان را بشناسد، پيوند خود و جهان را ارزيابي كند، با اين هندسه مثلث آشنا باشد تا بتواند به موقع قيام كند. آنكه فقط با كتاب مأنوس است، از مدرسه به منزل و از منزل به مدرسه مي‌شتابد؛ قهراً شبهات، حوادث تلخ يا به صورت هجوم يا به صورت شبيخون او را غافلگير مي‌كند.
جريان هتك حرمت وجود مقدّس پيامبر اسلام‌(ص) از اين قبيل است؛ شما اين جريان كاريكاتور دانمارك را مستحضريد كه تنها يك هتك حيثيتي در تصوير باطل نيست! اين چندين كاريكاتور است؛ يك؛ به صورت زنجيره‌اي است، دو؛ و آن شبهاتي كه بر اسلام است به صورت كاريكاتور زنجيره‌اي ارائه شده است، سه؛ سخن از تصوير موهن نيست تا كسي بخندد، سخن از شبهات زنجيره‌اي است كه به صورت كاريكاتور در دسترس خواننده‌ها، بيننده‌ها و مانند آن قرار دارد و شبهات هم يك ويروسي است؛ وقتي ظهور كرد، ورود كرد، درمانش آسان نيست! نسل جوان هم زود شبهه را مي‌پذيرد؛ اين بيان نوراني حضرت اميرالمؤمنين‌(ع) كه به يكي از فرزندانش مي‌فرمايد: قلب جوان مثل زمين خالي است، همين‌طور است (2). اين زمين‌هائي كه خالي است و آماده است براي كشت، هر كس اين زمين را شيار كرد و بذر افشاني و آبياري كرد، مالك مي‌شود. حالا آن بذر سودمند باشد مثل جو و گندم و برنج، يا زيانبار باشد مثل مواد خشخاش و ترياك و امثال اينها. بالأخره هر بذري كه به اين زمين بدهند، اين مي‌روياند؛ يا برنج و گندم است يا ترياك؛ فرق نمي كند!
تملّك انديشه جوان با فعاليت فرهنگي
وجود مبارك امير المؤمنين‌(ع) آنطوري كه در نهج‌البلاغه است به فرزندش فرمود: قلب جوان يك سرزمين آماده است؛ هر كس اين سرزمين را كند و كاو كرد، بذر افشاني كرد، مالك مي‌شود. با اين تفاوت كه اگر كسي زميني را كند و كاو كرد و احياء كرد، مي‌شود با فشار و زور غصب كرد و از او گرفت؛ امّا زمينه فكري را اگر كسي احياء كرد و مالك شد، نمي شود از او گرفت! يعني اگر كسي زميني را با تلاش و كوشش خود شيار كرد و آبياري كرد و بذر زيانبار ترياك كشت و كاشت، مي‌شود با يك سلسله علل و عواملي آن را تخريب كرد و اين زمين را دوباره آباد كرد؛ امّا اگر زمينه را يك كسي منحرف كرد، قلب يك گروهي را آلوده كرد، بيمار كرد؛ با هيچ راه قابل درمان نيست! اگر بيان نوراني رسول خدا‌(ص) كه فرمود: مَنْ اَحيا اَرضاً مِيتَهً فَهِيَ لَه (3)، اگر كسي زمين مرده اي را زنده كرد مالك مي‌شود، آن فقط يك كار فقهي و حقوقي است؛ امّا اگر زمينه مرده را كسي زنده كرد و مالك شد، آن ديگر كار فقهي و حقوقي نيست، كار سياسي هم نيست؛ به هيچ راه نمي شود درمان بپذيرد. بايد دوباره تلاش و كوشش كرد از راه انديشه،‌ آن هم اگر بشود تا اين زمين را دوباره انسان احياء بكند!
آنچه كه الآن در جهان اتفاق افتاده است، شبهاتي است بر اسلام؛ و وجود مبارك رسول گرامي (ص)، اين زعيم اسلامي است و اهل بيت و قرآن هر دو محصول رسالت آن حضرت‌اند كه حضرت فرمود: إنّي تارِكٌ فِيكُمُ الثَّقَلَينْ كِتابَ اللهْ وَ عِترَتِي(4). قرآن و عترت ميراث آن بزرگوار است؛ او به قدري مورّث قوي است كه با يك دست قرآن را به ما عطا كرد، با دست ديگر عترت را! اگر خداي ناكرده ذات مقدّسش هتك بشود، هم قرآن آسيب پذير مي‌شود، هم عترت طاهرين.
سرمايه گذاري خداي سبحان براي پرورش رسول اكرم (ص)
خداي سبحان براي پيدايش و پرورش و رويش و رشد وجود مبارك پيغمبر خيلي سرمايه گذاري كرد. يك وقت است يك كسي از يك خانواده پاكي متولّد مي‌شود، مشمول فيض خداست، به مقامي مي‌رسد؛ امّا اگر چنانچه يك كسي بخواهد پيغمبر بشود، آن هم از اُولوا العَزم، آن هم خاتم همه؛ اين از دير زمان زمينه سازي لازم دارد. يك نهر وقتي بخواهد جاري بشود، جدولي و جویي راه‌اندازي بشود، اين با يك باران ساده هم حل مي‌شود؛ امّا بخواهد يك سيل دَماني راه بيفتد، اين بايد از قُلل جبال رفيع شروع بشود! وجود مبارك پيامبر اسلام حداقل 4 هزار سال قبل زمينه سازي شده است تا آن حضرت به عرصه وجود بيايد و جامعه را زنده كند و ما از او بهره ببريم.
درخواست بعثت رسول اكرم‌(ص) توسط ابراهيم خليل (ع)
از زمان ابراهيم خليل‌(ع) كه كعبه ساخته شد، حرمي پيدا شد، مكه‌اي به عنوان جايگاهي كه كعبه در اوست تشكيل شد و قبله‌اي شد، مَطافي شد و دو پيامبر از بزرگترين پيامبران الهي مهندسي و معماري و كارگري و كارگزاري اين كعبه را به عهده داشتند،اين دو بزرگوار يعني ابراهيم و اسماعيل‌(ع) از ذات أقدس إله در آن نيايششان از خدا خواستند: رَبَّنَا وَ ابْعَثْ فِيهِمْ رَسُولاً مِنْهُم يَتلُو عَلِيهِمْ آياتِكَ وَ يُعَلِّمُهُمُ الكِتابَ وَ الحِكمَه وَ يُزَكّيهِم(5). خدايا! اينجا حرم شد،‌ اينجا كعبه و مَطاف و قبله شد؛ امّا براي آنكه يك رهبري بيايد، يك پيامبري بيايد، يك پيامي بياورد، آيات تو را تلاوت كند، علم و حكمت تو را تعليم كند، نزاهت اخلاقي تو را تزكيه كند: رَبَّنَا وَ ابْعَثْ فِيهِمْ رَسُولاً مِنْهُم [ كه ] يَتلُو عَلِيهِمْ آياتِكَ، از دير زمان بهترين دعاي آن دو پيامبر اين است.
اعطاي آزادي حقيقي به انسان، رهاورد بعثت نبي اكرم (ص)
بعد از اين مرحله انبياي ابراهيمي كه مبعوث شدند، ذات أقدس إله در صحف آنها، در تورات آنها، در انجيل آنها كم‌كم بشارت داد كه من اين دعا را مستجاب كرده‌ام؛ پيامبري خواهم آورد با اين مزايا، رسولي مبعوث مي‌كنم با اين فضائل، نبي‌اي برانگيخته مي‌كنم با اين فواضل. در تورات آمده، در انجيل آمده كه فرمود: اَلَّذِينَ يَتَّبِعُونَ الرَّسُولَ النَّبِيَّ الاُمّيَ الَّذِي يَجِدُونَهُ مَكتُوباً عِندَهُمْ فِي التُّوراهِ وَ الاِنجيل (6). در تورات اين فرمايش را فرموده، در انجيل فرموده؛ فرمود: پيامبري خواهد آمد كه به مردم آزادي مي‌دهد، بين آزادي و رهائي فرق مي‌گذارد، مردم را رها نمي كند، مُهمَل رها نمي كند، مردم را انسان شريف و كريم بار مي‌آورد، لَقَدْ كَرَّمنَا (7) به اينها مي‌آموزاند، اينها را شريف مي‌كند، كريم مي‌كند، به حريّت مي‌رساند. دست و پاي اينها را باز مي‌كند، زنجير از گردن اينها بر مي‌دارد: يَضَعُ عَنهُمْ اِصرَهُم‎ْ وَ الاَغلالَ الَّتِي كانَتْ عَلِيهِم(8). آن مشكلاتشان را بر مي‌دارد، آن زنجير را از پايشان بر مي‌دارد، آن زنجير را از گردن و از دستشان بر مي‌دارد؛ به اينها آزادي مي‌دهد.
 بيانات حضرت آيت الله جوادي آملي (مدظلّه) در جلسه درس اخلاق در ديدار با جمعي از طلاب مدرسه علميّه رضويه قم، دانشجويان جديد الورود دانشگاه علوم انتظامي تهران و اقشار مختلف مردم؛ قم ـ 18/ 12/ 1384     
_____________________________________
(1) الكافي/ 1/ 27  ـ  (كِتابُ العَقلِ وَ الجَهل)    (2) ر. ك:  نهج البلاغه/ نامه 31  
(3) مستدرك الوسائل/ 17/ 111                   (4) همان/ 3/ 355
(5) بقره/ 129                                         (6) اعراف/ 157    
(7) اشاره به:  اسراء/ 70                             (8) اعراف/ 157