ميرزا محمدباقر بواناتي
فردي ضداسلام و جاسوس انگليس كه مدتي نيز از طرف سازمان جاسوسي انگلستان در لبنان مأمور شده بود. او اهل بوانات شيراز بود كه پس از اقامت در انگليس چند بار دين عوض كرده و سرانجام ادعاي نبوت كرده است. او ابتدا شيعه بود، مدتي درويش شد و سپس دين مسيحيت را پذيرفت و نام «جان» بر خود گذاشت. كمي بعد به يهود متمايل شد و نام «ابراهيم» را انتخاب كرد، مدتي لاييك بود و در نهايت با تلفيق اسلام و مسيحيت ادعاي نبوت نمود و «شمسيه لندنيه» را نوشت. وي آموزگار اصلي زبان فارسي و عربي ادوارد براون بوده و براون را با اسلام آشنا كرده است. او همچنين معلم حسين قلي خان نواب و عباسقلي خان نواب، برادرش هم بود.
وي درويش بود و ادوارد براون را با تصوف و درويشي آشنا نمود و در آموزش مكاتبه‌اي براون نقشي جدي برعهده داشت. پيرزاده در سال 1885 م. با براون آشنا شد و لقب «مظهر علي» را به او اعطا كرد. او تا پايان عمر با براون مكاتبه و همكاري مخفي داشت. پيرزاده براون را با فرقه اسماعيليه و ساير شاخه‌هاي درويشي آشنا كرد، به نحوي كه وي قبل از ورود به ايران با رهبران فرقه‌هاي درويشي و اسماعيليه به خوبي آشنا بود. براون در مكاتبات خود با پيرزاده و ساير درويش‌ها از لقب طريقتي مظهر علي استفاده مي‌كرد.
سيدحسن تقي‌زاده
وي فرزند سيد تقي ـ امام جماعت مسجد بازارچه تبريز از صميمي‌ترين دوستان براون ـ بود به نحوي كه براون در صدر نامه‌اش به تقي‌زاده مي‌نويسد: «قربان آن وجود شريف گردم.» تقي‌زاده در سال 1256 ه.ش. در خانواده‌اي روحاني در تبريز متولد شد. او در حالي كه در كسوت روحانيت بود، به رغم ميل پدر در مدرسه آمريكايي‌ها با علوم جديد آشنا شد و زبان فرانسه را در خفا آموخت. او از جواني با نوشته‌هاي نويسندگان تجددخواه نظير «ميرزاملكم‌خان» آشنا شد و جذب جريان شوم فراماسونري شد.
تقي‌زاده در نهضت مشروطه از مهره‌هاي اصلي انگليس و از مريدان فكري ميرزا ملكم‌خان بود. او در مبارزه‌هاي ضداستبدادي تبريز نقش جدي داشت و در اولين مجلس شوراي ملي به عنوان نماينده تبريز وارد مجلس شد. پس از برقراري استبداد صغير از ترس دستگيري به سفارت انگلستان پناهنده شد و توسط سفارت به همراه 5 نفر ديگر كه علي‌اكبر دهخدا نيز با آنان بود، راهي انگلستان شد.
نظر به اينكه ادوارد براون يك فراماسونر بود، در جهت اخوت ماسوني رابطه‌اي بسيار گرم با تقي‌زاده برقرار كرد. او در نامه‌هاي خود با تقي‌زاده با الفاظي مانند: آن حضرت، آن وجود عزيز، سركرده مجاهدان وطن‌پرست، وجود مسعود... سخن مي‌گفت و خود را مخلص و دعاگوي اخلاص كيش وي مي‌شمرد. تقي‌زاده وابستگي به دولت استعماري انگليس را به اوج رسانيد، از لباس روحانيت خارج شد و به قول خودش از ناخن پا تا فرق سر اروپايي و انگليسي شد. او در بهمن ماه سال 1348 پس از عمري نوكري براي جريان شوم فراماسونري و استعمار غرب در تهران مرد و در خاكي كه خائن به آن بود، مدفون شد.
ذبيح‌الله بهروز
ذبيح‌الله بهروز در سال 1269 در نيشابور متولد شد. پدرش «ميرزا ابوالفضل ساوجي» از خوشنويسان و پزشكان دوره ناصري بود. او پس از فارغ‌التحصيلي از مدرسه آمريكايي‌ها براي تحصيلات تكميلي راهي قاهره شد و چون 10 سال در مصر بود، به خوبي زبان و ادبيات عرب را ياد گرفت. او از قاهره به انگلستان رفت و با ادوارد براون آشنا شد. بهروز در حالي كه 5 سال در دانشگاه كمبريج معاون بروان بود، مانند تقي‌زاده خيلي سرسپرده ادوارد براون نبود و نسبت به بي‌انصافي استادان غربي در خصوص ايران گاهي واكنش نشان مي داد.
بهروز در نگاشتن كتاب‌هاي ادوارد براون در مورد ادبيات ايران به كمك براون شتافت و در تصحيح اين نوشته‌ها او را ياري كرد. ذبيح الله بهروز پس از مدتي راهي آلمان شد و در نهايت به ايران بازگشت و نوشته‌هايي انتقادي در مورد بر خورد اساتيد غربي نسبت به ايران نوشت. وي در آذر سال 1350 ه.ش. درگذشت.
ابوالحسن خان پيرنيا (معاضد السلطنه )
پيرنيا پس از به توپ بستن مجلس به همراه تقي‌زاده به سفارت انگليس پناهنده و سرانجام به اروپا تبعيد شد. توقف او در لندن طولاني شد اما در مدتي كوتاه با ادوارد براون آشنا و با او به كمبريج رفت و توسط او در اختيار سرويس اطلاعاتي انگليس قرار گرفت. وي عضو جمعيت ايران و كميته اعتداليون و از مشروطه‌خواهان طرف‌دار انگليس بود.
ميرزا ملكم‌خان
وي فرزند «ميرزا يعقوب» از ارامنه جلفاي اصفهان بود. او از دوستان صميمي براون بود كه تقي‌زاده او را «مرشد فكري» خود مي‌دانست. بعضي او را «پدر فراماسونري ايران» مي‌دانند. ملكم خان به دروغ ادعاي مسلماني كرد و در دوران ناصري به سفارت ايران در انگلستان و در دوره مظفرالدين شاه به سفارت ايران در ايتاليا منصوب شد. او يكي از رجل سياسي بدنام و حرام‌خوار دوره قاجار بود كه دو بار به علت زدو بند سياسي، اخذ رشوه و تأسيس لژ فراماسونري دستگير و زنداني شد. ادوارد براون با اين رجل بدنام سياسي در قالب برادري ماسوني رابطه‌اي صميمانه داشت.
عيسي صديق
صديق در سال 1273 ه.ش. در تهران متولد شد. پدرش «ميرزا عبدالله شاملو» ملقب به «صديق التجار اصفهاني» بود. او در دارالفنون درس خواند و پس از نهضت مشروطه به عنوان دانشجو به فرانسه اعزام شد و ليسانس رياضي گرفت. او سپس عازم انگلستان شد و به مدت يك سال دستيار ادوارد براون بود. براون در اين يك سال چنان عيسي صديق را نمك‌گير كرد كه تا آخر عمر مداح او بود. صديق در كتاب «يادگار عمر» مي‌نويسد:
«فقط پس از رفتن به دانشگاه كمبريج و حشر و نشر با پروفسور براون و مطالعه كتبي كه او معين كرده بود تا حدي متوجه عظمت گذشته ايران شدم و به خود آمدم و روحيه‌ام عوض شد و به ايراني بودن خويش مباهات كردم.»
عيسي صديق پس از بازگشت به ايران به طور مستمر با ادوارد براون در ارتباط بود و پس از مرگ او نيز كميته‌اي براي تقدير از براون تشكيل داد. وي يكي از مؤسسان دانشگاه تهران و سومين رئيس آن بود. صديق 6 دوره وزير فرهنگ در سال‌هاي 1320 تا 1340 ه.ش. و 5 دوره نماينده مجلس سنا بود شد.
او از نوكران حلقه به گوش رضاخان و محمدرضا پهلوي و دبير هيئت مديره بليط بخت‌آزمايي و يكي از مدافعان سرسخت بي‌حجابي بود. وي تا پايان عمر در جهت اهداف استعماري دولت انگليس حركت كرد و در اواخر عمر، دبيري مجمع عمومي حزب بدنام «رستاخيز» را پذيرفت و در سال 1357 ه.ش. پس از عمري چاپلوسي استعمارگران خارجي و مستبدين داخلي از دنيا رفت. صديق از فرهنگ ايران باستان به عنوان حربه‌اي بر ضد اسلام و تمدن اسلامي در ايران استفاده كرد و ماسون‌ها را پيشوايان علم و تقوي مي‌دانست، وي در كتاب يادگار عمر مي‌نويسد:
«ادوارد براون پيوسته از دانشمندان و پيشوايان علم و تقوي سخن مي‌گفت و نسبت به سيد حسن تقي‌زاده، ميرزا محمد قزويني و حاج ميرزا يحيي دولت‌آبادي ارادت فوق‌العاده داشت.»