شهريور روزى از روزهاى خدا

از هفده شهريور آموختيم;

پيروزى خون بر شمشير را،غلبه مشت‏بر درفش را،پيروزى ايمان بر اسلحه را و اسلحه بودن «ايمان‏» را،و بنيان‏كن بودن سيل «حضور مردم‏» را،و نقش مادران در «شهيدپرورى‏» را.

و ... «معجزه خون‏» را.

هفده شهريور، روز پيام‏رسانى خواهران زينب‏ گونه، از خون على‏ اكبرها به گوش خفتگان بود،و نمايشگاهى سرخ بود، از ارزشهاى انسانى و فداكارى در راه اسلام.

هفده شهريور، دوشادوشى «شيعيان حسين‏» بود، با «پيروان زينب‏» در يك حركت آگاهانه و ايمانى.

و روزى بود از «ايام ‏الله‏»،كه حق، صريح و روشن و بى‏ ابهام، به مصاف باطل آمده بود.

روزى بود كه امت در پيروى از فرمان امام، «كفن شهادت‏» پوشيدند و به قربانگاه «ژاله‏» آمدند تا ميدان ژاله را «ميدان لاله‏» كنند، ميدان شهدا!...

هفده شهريور، روز پرپر شدن «على ‏اصغر»ها بود، ولى نه بر روى دست پدر، بلكه در آغوش مادران.

روز بركف نهادن «جان‏» بود،و به ميدان آوردن «ايمان‏».

روز سرخ انقلاب بود، و روز سياه شاه.

روز گشودن درهاى خانه‏ها به روى مبارزان تيرخورده و بى‏پناه بود، كه پناهگاهى جز آغوش صداقت و دامن وفا نداشتند.

روز رويش دهها انسان قهرمان از مشهد هر شهيد غرقه به خون بود.

روز انفجار «الله‏ اكبر» در فضاى دودگرفته تهران بود.

هفده شهريور، «يوم‏ الله‏» بود،روزى به وسعت تاريخ.

روز سقوط طاغوت، از بام «تبليغات دروغين‏» به صحنه خردكننده «واقعيات تلخ‏» و حماسه‏هاى شيرين مردم!

و بايد اين روز گرم و ماندنى را پيوسته زنده نگهداشت،كه امام امت فرمود:

«17 شهريور، از «ايام‏ الله‏» است كه ملت‏ شريف ايران ياد او را زنده نگه مى‏ دارد ...».