خورشيد بى غروب امام خمينى

به ياد هفدهمين سال رحلت امام امت(ره)

 داغدارانه و بى‏شكيب، در هفدهمين سال غروب آن خورشيد بى‏غروب،همچنان در سوگيم. پس ... اى اشكها، اى ديده‏ها، بباريد و در سينه‏ها بذر غم واندوه بكاريد. ما هنوز هم، رنج صبورى در دورى از امام راحل(ره)را، همچنان دردمندانه، تحمل مى‏كنيم.

بر اين باوريم كه: خرسندى آن بزرگ، در تداوم راهش و استمرارخطش، با حضور در صحنه، با حفظ ارزشهاى انقلاب، با وفادارى به‏آرمانهاى والاى امام، با «وحدت كلمه‏» و با «اطاعت ازرهبرى‏» است. اين است‏شاخص و مرز در «خط امام‏» بودن. حق، همچنان در رگهاى آگاهى امت ما جارى است. سالگرد نيمه خرداد، هم يادآور به خون‏خفتگان آن روز سرخ است،كه در حمايت از امام و مبارزه با طاغوت، به خون خفتند، هم‏تداعى‏كننده هجرت امام عارفان و قلب مبازران و جان بسيجيان وروح حوزه و حوزويان به حكومت اعلاست.

 از آن نيمه خرداد خونين، تا اين خرداد غم‏آجين، چه حادثه‏ها وفراز و نشيب‏ها بوده است كه دل عظيم امام امت، تحمل آن همه‏موجهاى سنگين را داشته است. در آخرين بيت‏يكى از غزلهايش‏فرموده است: سالها مى‏گذرد، حادثه‏ها مى‏آيد انتظار فرج از نيمه خرداد كشم‏بارى، خرداد، بار غم بر دلمان مى‏نهد و ياد آن «حادثه‏»، شورى‏در دلها و رستاخيزى در جانها پديد مى‏آورد. چشمه خرداد، هنوز هم جوششى زلال، از معنويت و حماسه وارزشهاست، هر چند دستهايى بخواهند اين چشمه را بيالايند. نيمه خرداد، هنوز هم مظهر صلابت و مقاومت دينداران خداباور دربرابر «موج بى‏دينى‏» و «سلطه طاغوتى‏» است، هر چند كسانى‏بخواهند آن را از خاصيت‏بيندازند.

چهاردهم خرداد، هنوز هم على‏رغم گذشت هفده سال، روز اندوه و مصيبت فرزندان معنوى امام وسوختگان عشق آن پير و مراد است، هر چند بعضى بخواهند به نام‏شادى و نشاط، جامه عزا در سوگ آن يار سفر كرده را از تن امت‏درآورند و «عصر خمينى‏» را پايان يافته تلقى كنند. اينك، گر چه امام نيست، راهش كه هست! «خط امام‏»، صراط مستقيم‏اين امت مصطفايى است. «كلام امام‏»، ترسيم‏كننده سمت و جهت‏حركت انقلابى ماست. «ياد امام‏»، احياگر ارزشها و يادآور اهداف و آرمانهايى است‏كه به خاطر آنها، جانها فدا شد و خونها نثار گشت و ديده‏ها به‏خون نشست و دلها خون شد. امروز، خوشحاليم كه در «افق‏رهبرى‏»، خورشيدى فروزان مى‏تابد، كه كلامش «خمينى‏گونه‏» ومواضع او قاطع و پر صلابت است.

 اينك، «هفده سال‏» از آن «مصيبت عظمى‏» كه دست تقدير برسرنوشت امت ما رقم زد، مى‏گذرد. ده سالى كه يك روزش هم بى «ياد امام‏» به سر نكرده‏ايم. ده سالى كه هر روزش، در تعقيب نمازهايمان، رضوان خدا را براى‏آن پير و مراد، و دوام و نصرت را براى انقلاب و نهضتش ازخداوند خواسته‏ايم. ده سالى كه على رغم توطئه‏هاى نهان و آشكار براى شكست انقلاب وتغيير مسير و تحريف مواضع و احداث موانع، نه رخنه‏اى در اركان‏آن پديد آمده است، نه گرد ياس بر چهره‏ها نشسته و نه‏«آمريكا» در طرح نفوذ در بدنه انقلاب، به توفيقى دست‏يافته‏است. نه امت وفادار ما، گوش به ياس‏آفرينى‏هاى بوقهاى دشمن‏سپرده‏اند و نه ذره‏اى از سنگر حمايت از اسلام و نظام ولايت، عقب‏نشسته‏اند. آن قافله‏سالار رهايى، آن امام بزرگ، چهره در نقاب خاك كشيد وما را به داغ يتيمى مبتلا ساخت، اما بنيان انقلابش و شالوده‏نهضتش را چنان عميق و استوار پى‏افكنده و برآورده است كه اين‏همه سيل توطئه و موج فتنه و طوفان دشمنى آن را نلرزانده است. آن جان، از تن امت جدا شد، ولى روح «ولايت فقيه‏»، اين تن راهمچنان شاداب در مسير همان جان و جانان، نگه داشته است. اگر عفونتى به مشام مى‏رسد، از مردارهايى است كه از اين روح،جدايند! خدا را شكر كه سايه ولايت‏بر سرماست. پروردگارا! نعمت ولايت و رهبرى را از ما مگير.