چندين سال است که غربي‌ها به بهانة پروندة هسته‌اي، جمهوري اسلامي ايران را تحت فشار گذاشته‌اند و با کش‌دادن اين موضوع حل‌شده، هر روز بازي جديدي را براي آسيب زدن به ملت ايران شروع مي‌کنند، به اميد اينکه ايراني‌ها دست از حقوق خود و در واقع، دست از دفاع از انقلاب خود بردارند. و در مقابل، در جبهة اسلام، دولت ايران، با هدايت رهبر معظم انقلاب، به‌جاي ضعف نشان دادن و تسليم شدن، چهرة مهاجم گرفته است و به نظام سلطه حمله مي‌کند. آنها اميدوارند انقلاب کوتاه بيايد و امتياز بدهد، در عوض، رئيس‌جمهور ايران در اين سال‌هاي اخير، به مباني و ارزش‌هاي استکباري شان حمله مي‌کند و آنها را زير سؤال مي‌برد. هر حضور بين‌المللي رئيس جمهور ايران، همراه است با هجمة جسورانه‌اي به نظام سلطه. حرف هايي که با وجود تمام سانسورها و محدوديت‌ها، در ميان مردم دنيا منتشر مي‌شود و با وجود تمام تلاش نظام سلطه براي وارونه و غلط و غير عقلي نشان دادن آنها، در انسان‌هاي آزاده و حق‌جو اثر خود را مي‌گذارد و دل‌هاي آنها را به‌سمتِ صاحب‌حقِ مظلوم، متمايل و از ظالم دروغگو، دور مي‌کند. و اين اتفاق، غربي‌ها و به‌خصوص صهيونيست‌ها را به‌شدت عصباني کرده است.
اجلاس تهران يکي از ميدان‌هاي مشخص‌شدن برنده و بازندة اين جنگ چند ساله ميان نظام سلطه و انقلاب اسلامي است. آمريکا و رژيم صهيونيستي از مقامات همة کشورهاي عضو جنبش عدم‌تعهد خواسته‌اند که يا به تهران نروند يا حداقل در سطح بالايي شرکت نکنند. و از قبل هم در رسانه‌هايشان اعلام کرده‌اند که اجلاس تهران سرد و بي‌رونق برگزار خواهد شد. اما واقعيت غير از اين را نشان مي‌دهد. سران کشورهاي عضو عدم‌تعهد، با وجود تمام تهديدهاي نظام سلطه، حاضر نيستند فرصت حضور در اجلاس تهران را به‌راحتي از دست بدهند؛ چرا که مي دانند برگزاري اجلاس جنبش عدم‌تعهد در تهران، با قدرتي که نظام اسلامي ايران، امروز به آن رسيده و نقشي که در شرايط بين‌المللي دارد، مي‌تواند نقطة عطفي براي جنبش باشد و تأثيرگذاري آن را در دنيا بيشتر کند. پس در اين حد بالا شرکت مي کنند و اين، براي نظام سلطه، يک شکست بزرگ است؛ شکستي که ثابت مي‌کند ادعاي منزوي بودن ايران در دنيا دروغ است؛ فارغ از اينکه در اجلاس چه بگذرد؛ که آن‌هم شکست ديگري است.
* * *
هنوز اجلاس آغاز نشده، چند نفر از سراني که زودتر به ايران آمده‌اند، تمايل دارند با رهبر انقلاب ديدار داشته باشند. اما به‌دليل کمبود وقت، فقط دو نفر از مقامات موفق مي‌شوند عصر روز چهارشنبه هشتم شهريور با ايشان ملاقات کنند.
ديدار اول با «موهان سينگ» نخست‌وزير هند است که کشورش از پايه‌گذاران عدم‌تعهد و بي‌شک، يكي از مهم‌ترين اعضاي جنبش در اين زمان است. نخست‌وزير هند با حدود دويست نفر همراه به ايران آمده؛ به‌جز مقامات رسمي و همسرانشان، تعداد زيادي هم تاجر و سرمايه‌گذار هستند که آمده‌اند فرصت‌هاي اقتصادي ايران را ببينند.
موهان سينگ با کت‌وشلوار طوسي و يقه‌بستة خاص کشورش و عمامة مخصوص «سيک‌ها» ـ که دين او را نشان مي‌دهد ـ در يک مبل دونفره، همراه با دکتر احمدي‌نژاد، کنار مبل يک‌نفرة رهبر انقلاب مي‌نشيند. به‌رسم ميزباني، صحبت‌ها را نخست‌وزير هند، با بيان خوشحالي فراوانش از اين ديدار، شروع مي‌کند.
ديدار با هندي‌ها، هميشه براي آيت‌الله‌خامنه‌اي بوي آشنايي مي‌دهد و خاطراتي از سال 47؛ ترجمه و تحقيق در مورد نقش مسلمانان در استقلال هند و همچنين خاطرات سفر سال 59 به هند را زنده مي‌کند. بعد از صحبت هاي موهان سينگ، رهبر انقلاب در ابتداي صحبت‌ها، از ارتباط فرهنگي و تمدني و عاطفي ميان دو ملت در تاريخ مي‌گويند که زمينه‌اي است براي نزديکي دولت‌ها. و ميان صحبت‌هايشان در مورد روابط تجاري ايران و هند، نکتة ظريف و نغزي را بيان مي کنند که در ذهن نخست‌وزير هند و همراهانش مي‌ماند: «البته به همکاري شرکاي بين‌المللي نمي‌توان اعتماد کرد. يکي از اين شرکاي بين‌المللي غير قابل اطمينان، آمريکاست که فقط براي يک دولت، شريک قابل اطميناني است؛ و آن‌هم دولت صهيونيستي است!»
ديدار دوم عصر چهارشنبه با «بان‌کي‌مون» دبيرکل سازمان ملل است. او بسيار اصرار داشته که قبل از برگزاري اجلاس با رهبر انقلاب ديدار داشته باشد. آمريکا و رژيم صهيونيستي فشار زيادي بر او آوردند که به تهران نيايد، اما قدرت ايران در منطقه، براي او قابل انکار نبود، پس مي‌خواست از اين شرايط استفاده کند و به‌خصوص، در مورد درگيري‌هاي داخلي سوريه، از ايران کمک بگيرد. گرچه براي راضي کردن دل غربي‌ها، اعلام کرد که براي بيان نگرانيِ جهاني از برنامة هسته‌اي ايران، به اين کشور مي‌رود. معلوم نبود اين چه جهاني است که محدود مي‌شود به چند نفر از قلدرهاي زورگو!
بان‌کي‌مون در صحبت‌هايش، از مقام ديني و اثرگذاري آيت‌الله‌خامنه‌اي در منطقه مي‌گويد و از ايشان مي‌خواهد که در موضوع سوريه دخالت کنند. و بعد هم براي اداي دين به اربابان غربي، کلمه‌اي در مورد برنامة هسته‌اي ايران و همکاري با ۱+۵ مي‌گويد.
آيت‌الله‌خامنه‌اي طوري به او جواب مي‌دهند که بفهمد جمهوري اسلامي در موضوع هسته‌اي طلبکار و مهاجم است، نه بدهکار و منفعل. مي‌گويند: «جمهوري اسلامي ايران بر موضع «خاورميانة عاري از سلاح اتمي» اصرار دارد و سازمان ملل متحد بايد در خصوص رفع نگراني‌هاي موجود در زمينة سلاح اتمي، تلاش جدي انجام دهد.»
و در مورد تجهيز رژيم صهيونيستي به سلاح اتمي، توسط آمريکا، مي‌گويند: «اين موضوع، خطر بزرگي براي منطقه است و از سازمان ملل متحد انتظار است که در اين خصوص اقدامي انجام دهد.» و البته خودشان مي‌دانند که در اين ساختار سازمان، چنين انتظارات حقي عملي نمي‌شود؛ لذا به دبير کل سازمان ملل مي‌گويند: «متأسفانه ترکيب سازمان ملل متحد معيوب است و زورگوترين قدرت‌هاي دنيا که داراي سلاح اتمي و سابقة استفاده از آن نيز هستند، بر شوراي امنيت مسلط شده‌اند.» و به موضوع هسته‌اي ايران مي‌پردازند: «آمريکايي‌ها اطلاع کامل دارند که ايران به‌دنبال سلاح هسته‌اي نيست و فقط به‌دنبال بهانه‌جويي هستند» و «آژانس براساس مقررات خود موظف است ازلحاظ علمي و فني به جمهوري اسلامي ايران کمک کند، اما آژانس بين‌المللي انرژي اتمي، نه‌تنها اين کار را نکرده، بلکه دائماً کارشکني مي‌کند.» و درمورد اعتراف غربي‌ها به تلاش براي خرابکاري فني در برنامة هسته‌اي ايران، از طريق ويروس اينترنتي و راه‌هاي ديگر، به بان‌کي‌مون مي‌گويند: «چرا آژانس بين‌المللي انرژي اتمي در اين خصوص موضع‌گيري نکرد؟!»
و در مورد تهديد هسته‌اي ايران از سوي مقامات آمريکايي از سازمان ملل گله مي‌کنند: «توقع اين بود که سازمان ملل سريعاً با اين تهديد مقابله کند.» بان‌کي‌مون انتظار اين هجمه را نداشت. او خودش زماني وزير خارجة کرة جنوبي بود و مي‌دانست که ايستادن مقابل آمريکا چه معنايي دارد و چقدر خطرناک است. شعار استقلال‌طلبي ايراني‌ها را هم شنيده بود، اما حالا در برابر مرکز قدرت و معنويت جمهوري اسلامي، از اين‌همه شجاعت و مقاومت تعجب مي‌کند. جملة بعدي آيت‌الله‌خامنه‌اي، نکته‌اي مهم بود که اگر بان‌کي‌مون، در ميان هياهوي رسانه‌ايِ نظام سلطه، آن را مي‌شنيد، اصلاً باور نمي‌کرد، اما حالا در اين اتاق ساده، در فاصلة نزديک از مردي که ناخواسته، قلب او را مجبور به تواضع کرده، اين حرف را کاملاً مي‌پذيرد که رهبر انقلاب در مورد موضوع ممنوعيت ساخت و به‌کارگيري سلاح اتمي از طرف نظام اسلامي مي‌گويند: «اين موضع بر اساس اعتقادات ديني و نه براي خوشامد آمريکا و کشورهاي غربي است.»
در پايان هم از جايگاه يک مرد دين و خيرخواه انسان‌ها، بان‌کي‌مون را نصيحت مي‌کنند: «در مورد خلع سلاح اتمي، ملاحظة هيچ قدرتي را نکنيد و از فرصتي که اکنون براي شما فراهم شده است، به‌درستي استفاده کنيد.» تذکري از باب اتمام حجت و از جنس نصيحت پيامبران، واِلّا خودشان خوب مي‌دانند که دبير کل سازمان ملل، ربطي به ملل ندارد و خودش يکي از مهره‌هاي قدرت نظام سلطه است و هدفش از شرکت در چنين اجلاس‌هايي، اجراي خواسته‌هاي آنهاست.
* * *
صبح امروز که سران کشورها پشت سر هم به سالن برگزاري اجلاس مي رسند، پيش از ورود به سالن اصلي اجلاس، با صحنه اي عجيب مواجه مي شوند. مقابل در ورودي، سه خودروي آسيب‌ديده را مانند اشيايي گرانبها بر سه سکو گذاشته‌اند، طوري‌که هرکس بخواهد وارد سالن شود، آنها را ببيند. اين سه خودرو، محل شهادت سه نفر از دانشمندان هسته‌اي ايران هستند که تصويرشان جلوي خودرو نصب شده؛ شهيد «علي‌محمدي»، شهيد «شهرياري» و شهيد «احمدي روشن» که تصويرش را با پسر پنج‌ساله‌اش «عليرضا» گذاشته‌اند. اين خودروها و عکس‌ها اينجا هستند تا مهمانان عضو جنبش عدم‌تعهد، از نزديک، بهاي استقلال و پيشرفت واقعي و مردانه ايستادن در مقابل قدرت‌هاي ظالم را ببينند.