26 بهمن 1340 در رشت دیده به جهان گشود. زمانی که وی به عضویت سپاه رشت درآمد، در واحد روابط عمومی سپاه ادای وظیفه می‌کرد و با شروع جنگ تحمیلی راهی جبهه‌ها شد. به گفته مادرش: پس از بازگشت از سر‌پل‌ذهاب، در سال 61 چون به منزل آمد، گفت اثاثیه مرا ببندید، چون برای 4 سال به جبهه می‌روم. زیرا زندگی ارزشمند و خداگونه شدن را در جای‌جایِ جبهه‌ها سراغ گرفته بود. شهید رحمانی، رزمنده دلیر لشکر 25 کربلا ، فرمانده گردان مکانیزه بود که در تاریخ 3 بهمن سال 65 در عملیات کربلای 5 شهد شیرین شهادت را نوشید و سوار بر بال فرشتگان بسوی سدرتُ‌المنتهی پرکشید. مادر شهید می‌گوید: روز تولدش در منزل تنها بودم، غریبانه به دنیا آمد، کودکی‌اش با هوش و پرجنب و جوش بود، در چشم به هم زدنی، جوانی شد رعنا و اهل معرفت و دانش و نیایش؛ جوری که حس می‌کردم دارد جلوتر از زمان خودش پرواز می‌کند. هر چند وقت یک بار، مرخصی اجباری می‌آمد، اجباری یعنی وقتی تیر و ترکش می‌خورد، زخمی می‌شد، مجبور بود که به بیمارستان برود، از آنجا که مرخص می‌شد، مدتی کوتاه می‌آمد منزل، دوران نقاهت را می‌گذراند و دوباره عازم جبهه می‌شد.
در خواب، گاهی فریاد می‌کشید: «گردان حمله»! می‌گفتم: بخواب پسرم، اینجا منزل است. چشم هایش را باز می‌کرد می‌گفت: ببخشید مادر، خواب دیدم که در جبهه هستم. گفتم: پسرم! مگر در جبهه چه مسئولیتی داری؟ گفت: غلامِ امام حسین هستم مادر.گفتم: آی اردشیر جان، مادر به فدایت. بیا زن بگیر، خندید و گفت: آدرس می‌خوای مادر؟ گفتم: بله که آدرس می‌خواهم پسرگلم. یک برگه کاغذ گرفت، نوشت. گفتم بخوان. خواند: «اول خیابان لاهیجان، گلزار شهداء، قطعه 255» پیام سردار شهید «رحمانی»: شهداء مواظب اعمال و رفتار شما هستند، شما هم مواظب رفتار و اعمال خودتان باشید.