نویسنده: ناصر عابدی
  * بخش سوم [بحث درباره سیاست‌های اقتصاد مقاومتی]، الزامات و انتظارات است. خب، حالا این طرح بزرگ، این نقشۀ‌راه همه‌جانبه و وسیع، مطرح شد؛ صِرف مطرح کردن سیاست‌ها که مشکلی را حل نمی‌کند؛ این آغاز راه است. کارهایی باید انجام بگیرد:
در درجۀ  اول، عزم جدی مسئولان و مدیران اصلی و فعالان مردمی است؛ باید تصمیم بگیرند مسئولین کشور - در درجۀ  اول، قوۀ مجریه، مسئولان دولت؛ و نیز قوۀ‌مقننه؛ و قوۀ قضائیه؛ و بخش‌های گوناگونی که ارتباطی با مسائل اقتصادی دارند - و حتماً بایستی در این مسئله، عزم جدی و راسخ داشته باشد. بدون تصمیم جدی و راسخ، کار پیش نخواهد رفت.  
مسئلۀ چهارم [از الزامات و انتظارات سیاست‌های اقتصاد مقاومتی]، هماهنگی میان بخش‌های گوناگون است که البته سازوکار این هماهنگی را باید رؤسای قوا معین کنند. هماهنگی کمک خواهد کرد، هماهنگی بین مجلس و دولت، بین مجلس و دولت و قوۀ قضائیه. در بخش‌هایی بدون هماهنگی نمی‌شود حرکت کرد؛ در بخش‌هایی هم هماهنگی دارای تأثیر است ولو نه به آن اندازه؛ به‌هرحال هماهنگی لازم است. سازوکار هماهنگی را باید رؤسای سه قوه ان‌شاءالله تهیه کنند.
مسئلۀ پنجم [از الزامات و انتظارات سیاست‌های اقتصاد مقاومتی]، نظارت در همۀ سطوح است؛ باید نظارت بشود؛ هم رؤسای قوا باید دستگاه‌های خودشان را تحت نظارت قرار بدهند، هم مجمع تشخیص موظف است که به مسئولیت نظارتی که داده شده به‌طور کامل عمل کند و ببیند که چه دارد اتفاق می‌افتد، رهبری و دستگاه ما هم نظارت خواهد کرد ان‌شاءالله. بنابراین نظارت یکی از الزامات اصلی است.
* با ابلاغ این سیاست‌ها، مردم اكنون منتظر اجرای آن‌ها و تأثیرات مثبت ناشی از اجرای سیاست‌های كلی اقتصاد مقاومتی هستند، بنابراین دولت، مجلس و قوه قضائیه باید به‌طور جدی وارد میدان شوند و وظایف مربوط به خود را، در هر بخش، پیگیری و اجرا كنند.
* بخش خصوصی را باید توانمند کرد؛ هم به فعالیت اقتصادی تشویق بشوند، هم سیستم بانکی کشور، دستگاه‌های دولتی کشور و دستگاه‌هائی که می‌توانند کمک کنند - مثل قوۀ مقننه و قوۀ قضائیه - کمک کنند که مردم وارد میدان اقتصاد شوند.  
* من البتّه احساس می‌کنم این مجموعه‌ای که در نظر گرفته شده، می‌تواند این کار را انجام بدهد. مجلس هم ان‌شاءالله کمک می‌کند؛ دستگاه‌های دیگر هم هرکدام به‌نحوی می‌توانند نقش ایفا کنند؛ نهادهای انقلابی می‌توانند در این زمینه واقعاً نقش ایفا کنند.     
* نکتۀ نهم [از مؤلفه‌های سیاست‌های اقتصاد مقاومتی]، فسادستیزی است؛ ما اگر می‌خواهیم مردم در صحنۀ اقتصاد باشند، باید صحنۀ اقتصادی امنیت داشته باشد؛ اگر امنیت را می‌خواهیم، بایستی دست مفسد و سوءاستفاده‌چی و دورزنندۀ قانون و شکنندۀ قانون بسته بشود؛ مبارزۀ با فساد این است؛ این باید جدی گرفته بشود؛ امروز خوشبختانه مسئولین این را می‌گویند، لکن گفتن کافی نیست. همۀ مسئولین - چه مسئولین اجرائی، چه مسئولین قضائی و چه مسئولین قوۀ مقننه - در این جهت مسئول‌اند.  
* همان چند سال پیش هم که من راجع به این قضیه بحث کردم و مطالبی را به مسئولین کشور گفتم، به همین نکته توجه داشتم، که تصور نشود ما می‌توانیم سرمایه‌‌گذاری مردمی و کار سالم مردمی داشته باشیم، بدون مبارزۀ با مفاسد اقتصادی؛ و تصور نشود که مبارزۀ با مفاسد اقتصادی موجب می‌شود که ما مشارکت مردم و سرمایه‌‌گذاری مردم را کم داشته باشیم؛ نه، چون اکثر کسانی که می‌خواهند وارد میدان اقتصادی بشوند، اهل کار سالم‌اند، مردمان سالمی هستند؛ حالا یکی دو نفر هم آدم‌های ناسالم پیدا می‌شوند. باید با چشم‌های تیزبین، ریزبین و دوربین مراقبت کنید که کسانی نیایند به عنوان ایجاد اشتغال و ایجاد کار و کارآفرینی تسهیلات بانکی بگیرند، اما کارآفرینیِ واقعی انجام نگیرد. این را باید مراقبت کنید؛ هم شما مراقبت کنید، هم قوۀ قضائیه مراقبت کند. به نظر من همکاری قوۀ مجریه و قوۀ قضائیه در اینجا یک کار بسیار لازمی است.  
* یک مسئله مسئلۀ امنیّت شغلى کارگر است؛ اگر ذهن کارگر مشغول باشد که آیا فردا در این کارگاه خواهد بود یا نه، دستش به کار نمی‌رود؛ باید امنیّت شغلى به وجود بیاید؛ این هم راه‌هایى دارد، این هم باز از مسئولیّت‌هاى مسئولین گوناگون دولتى و مدیران و کارفرمایان و دیگران است؛ فقط هم مربوط به وزارت کار نیست؛ به بخش‌هاى مختلف ارتباط پیدا می‌کند؛ باید کارى کنند که امنیّت شغلى وجود داشته باشد. تعطیلى کارگاه‌ها جزو آفت‌هاى بزرگ است؛ جزو مصیبت‌هاى کارگر، یکى این است که این کارگاه تعطیل بشود. تعطیلى دو جور است: یک تعطیلى به‌خاطر این است که امکانات کارفرما کفاف کار را نمی‌دهد. فرض بفرمایید نقدینگى‌اش کم است یا موادّ اوّلیّه ندارد یا ماشین‌هایش فرسوده است و نمی‌تواند؛ خب، این یک وظایفى را ایجاد می‌کند براى کسانى که موادّ اوّلیّه دست آن‌هاست، نقدینگى دست آن‌هاست، ساختن و تبدیل کردن ماشین‌ها دست آن‌هاست؛ وظیفۀ آن‌هاست و باید کمک کنند به این کارفرما. بانک‌ها مسئول‌اند، دستگاه‌هاى واردات و صادرات مسئول‌اند، بخش‌هاى صنعتى و فنّاورى مسئول‌اند، شرکت‌هاى دانش‌بنیان و مجموعۀ این جریان‌ها مسئول‌اند.
 این یک‌جور تعطیلى کارگاه‌هاست؛ کارفرما در اینجا تقصیرى ندارد که کارگاه تعطیل می‌شود امّا عواملى موجب تعطیل می‌شود؛ این عوامل را می‌شود برطرف کرد؛ سخت است امّا می‌شود. باید این عوامل را بگردند پیدا کنند و برطرف کنند؛ یکى از کارهاى مهم و بزرگ دستگاه‌هاى ما و مدیران ما این است. این یک‌جور تعطیلى است، یک‌جور تعطیلى کارگاه‌ها تعطیلى‌هاى از روى سوءاستفاده است. طرف، کارخانه‌اى را خریده است - مثلاً از دستگاه‌هاى دولتى منتقل شده یا یک‌جورى خریده - بعد می‌بیند صرفۀ او به این است که از زمین این استفاده کند، از متراژ آن استفاده کند، این کارگاه به‌ضررش است؛ کارگاه را به یک بهانه‌اى تعطیل می‌کند. از این‌ها هم داریم؛ بنده گزارش دارم. با این‌ها هم باید برخورد کرد؛ با این‌ها باید برخورد جدّى کرد.