زلال بصیرت (۱۷۳) - قیام سیدالشهدا(ع)، نیروی محرکه انقلاب اسلامی (زلال بصیرت) ۱۳۹۷/۰۶/۱۴
زلال بصیرت
قیام سیدالشهدا(ع)؛ نیروی محرکه انقلاب اسلامی
۱۳۹۷/۰۶/۱۴
بسم الله الرحمن الرحیم
رفتارهای فردی انسان که از روی اختیار انجام می‌شود، در گرو شناخت و انگیزه است. اگر شناخت، صحیح نباشد، انتخاب نیز دقیق نخواهد بود و عمل بدون شناخت مانند انداختن تیر در تاریکی است؛ همچنین، این انگیزه است که نیروی محرک فرد برای انجام عمل است و فرد را برای انجام عمل ترغیب می‌کند.
اهمیت شناخت و انگیزه درکارهای گروهی
اگر شناخت ما درست باشد و انگیزه‌مان نیز یک امر دارای مصلحت واقعی باشد، انتخاب ما صحیح و ارزشمند خواهد بود،نقصان در شناخت یا انگیزه، مانع رسیدن به نتیجه مطلوب می‌شود.
همکاری در کارها، از جمله اموری است که تجربه، عقل و دین بر مطلوبیت آن اتفاق نظر دارند، طبیعتا کار گروهی و هم‌افزایی سبب انجام بهتر کارها و افزایش بهره‌وری می‌شود و هر چه این تعاون از نظر کمی و کیفی بالاتر باشد، بهره‌وری نیز به صورت تصاعدی بالاتر می‌رود.
پیروزی انقلاب اسلامی یکی از بهترین نمونه‌های اثربخش بودن تعاون و همکاری بود. هیچ فردی به تنهایی نمی‌توانست انقلابی با این عظمت را به پیروزی برساند؛ لذا هیچ یك از گروه‌های متعددی که با انگیزه‌های مختلف با رژیم سابق مبارزه می‌کردند، علی‌رغم داشتن برخی امکانات، به تنهایی نتوانستند کاری از پیش ببرند؛ اما حضرت امام(ره) با شناختن ظرفیت‌های موجود در جامعه، عناصر مشترک گروه‌های مختلف را شناسایی کرد و در مسیر مبارزه به کار گرفت.
رفتارهای انسانی تابع شناخت و انگیزه است،شناخت مانند چراغی است که راه را روشن می‌کند، و انگیزه، نیروی محرکه‌ای است که انسان را به حرکت وا‌می‌دارد؛ امام(ره) نشان داد که انگیزه و شناختِ مشترک بین افراد جامعه می‌تواند معجزه بیافریند.
خداوند متعال بر ما منت نهاد و نعمتی به ما مسلمانان عنایت فرمود که در طول 1400 سال از ظهور اسلام تاكنون کم‌نظیر، بلکه بی‌نظیر بوده است. حضرت امام(ره) با سخنرانی‌هایش شناخت مردم را افزایش داد و با ایجاد احساسی مشترک در آنها، جامعه را به حرکت درآورد و تحولی شگرف در این کشور، بلکه در تمام دنیا پدید آورد؛ تحولی که هیچ سیاستمداری تصور آن را نمی‌کرد.
انقلاب اسلامی در شرایطی به پیروزی رسید که تمامی دنیا در یک سو، و در سوی دیگر یک فرد روحانی ساده که هیچ سرمایه‌ای جز اخلاص خود نداشت، در مقابل هم ایستاده بودند.
قیام سیدالشهدا،عامل انگیزشی انقلاب اسلامی
ویژگی امام راحل(ره) این بود که اولاً دین را خوب شناخته بود و برخلاف دیگر گروه‌های مبارز، تنها شناختِ صحیح را شناخت دین می‌دانست. امام همچنین می‌دانست كه برای حرکت صحیح اجتماعی، شناخت تنها کافی نیست، بلکه نیروی محرکه نیز لازم است و او نیروی محرکه و انگیزه لازم برای یك حركت اجتماعی گسترده را با كمك قیام سیدالشهدا (ع)ایجاد كرد. حضرت امام(ره) به خوبی می‌دانست تنها عاملی که می‌تواند احساس مشترکی در افراد جامعه ایجاد کند و دل‌ها را به هم نزدیک کند، امام حسین(ع) است.
حضرت امام (ره) در حالی با استمداد از سیدالشهدا (ع)این انقلاب را بر پا كرد که هیچ یك از کشورهای انقلابی دیگر که با نام اسلام به پا‌خاسته بودند، نتوانستند به نتیجه مطلوبی برسند؛ بسیاری از انقلابیون این كشورها نهایتاً فقط اختیارات سیاسی را به دست گرفتند، اما حكومتشان مانند سایر کشورها، تبدیل به یک نظام سکولار شد كه هرگز دغدغه اصلی‌‌شان اسلام نبود.
اگر من و شما بخواهیم راه امام(ره) را دنبال کنیم، آیا راهی بهتر از راهی که حضرت امام(ره) انتخاب کرد، سراغ داریم؟! بر همین اساس وظیفه ما نیز اولاً روشنگری و ثانیاً جهت‌دهی عامل محرکه و استفاده از ظرفیت‌های مشترک مردم است.
امام راحل(ره) فرمود: «این محرم و صفر است که اسلام را زنده نگه داشته است »، علاوه بر اینکه عزاداری محرم و صفر، از بعد احساسی و انگیزه، سبب تحریک افراد می‌شود، این عزاداری‌ها معنای دیگری هم دارد و آن، این است که ما راه سیدالشهدا (ع) را تصدیق می‌کنیم و ادامه آن را صحیح می‌دانیم؛ به عبارت دیگر یعنی ما نیز حاضریم در قافله امام حسین (ع)حاضر شویم و در ركاب ایشان به سوی قتلگاه برویم و در کنار آن حضرت جان بدهیم.
البته همه افراد جامعه در یک سطح از دوستی و عشق نسبت به اهل بیت(ع) قرار ندارند؛ برخی اهل بیت(ع) را دوست دارند، اما همتشان به اندازه‌ای بلند نیست که جان خود را در راه ایشان بدهند؛ همچنانکه در زمان امام حسین(ع)كسانی بودند كه آن حضرت را دوست داشتند، اما با ایشان به کربلا نیامدند. اما باید بدانیم عزاداری در مصیبت این عزیزان فقط اشک ریختن و سینه زدن نیست؛ بلکه مقدمه‌ای است برای شباهت یافتن به ائمه(ع).
اگر بخواهیم در مسیر صحیح قدم برداریم، باید معرفت صحیح و احساسات خداپسند داشته باشیم و اگر بخواهیم جامعه، اسلامی باشد، باید این معرفت و احساسات را در دیگران نیز پدید بیاوریم. لذا باید شناخت مشترکی در جامعه ایمانی شکل بگیرد و هر چه این معرفت، عمیق‌تر و فراگیرتر باشد، به هدف الهی نزدیک‌تر می‌شویم. از سوی دیگر باید بدانیم، دانستن، لازم است، اما کافی نیست؛ باید شور دینی هم داشته باشیم.
سعی کنید این شناخت و احساس را در خودتان ایجاد کنید، هم آنها را در دیگران پدید آورید تا آنها هم بتوانند دوستان اسلام و دشمنان آن را بشناسند و احساسات پاک صحیح نیز در آنها تقویت شود؛ البته نه به هر شیوه‌ای؛ بلکه از راه صحیح و با استفاده از مطالب مستند و درست.
به دنبال منافع شخصی نباشیم؛ همت خود را بالا ببریم و بدانیم که عشق به اهل‌بیت(ع) کیمیاست. یک قطره اشک خالصانه در راه این عشق با صد سال عبادت برابری می‌کند. بر همین اساس از اهل‌بیت(ع) گدایی کنیم و صادقانه نوکری برای آنها را افتخار بزرگی برای خودمان بدانیم، افتخاری كه باید با درخواست از خود ایشان، آن را به دست بیاوریم.
سخنرانی آیت‌الله مصباح یزدی (دام ظله)
در جمع اعضای جامعه ایمانی مشعر؛ قم؛ 13 /4 / 1397 .
اگر شناخت ما درست باشد و انگیزه‌مان نیز یک امر دارای مصلحت واقعی باشد، انتخاب ما صحیح و ارزشمند خواهد بود،نقصان در شناخت یا انگیزه، مانع رسیدن به نتیجه مطلوب می‌شود.
همکاری در کارها، از جمله اموری است که تجربه، عقل و دین بر مطلوبیت آن اتفاق نظر دارند، طبیعتا کار گروهی و هم‌افزایی سبب انجام بهتر کارها و افزایش بهره‌وری می‌شود و هر چه این تعاون از نظر کمی و کیفی بالاتر باشد، بهره‌وری نیز به صورت تصاعدی بالاتر می‌رود.
پیروزی انقلاب اسلامی یکی از بهترین نمونه‌های اثربخش بودن تعاون و همکاری بود. هیچ فردی به تنهایی نمی‌توانست انقلابی با این عظمت را به پیروزی برساند؛ لذا هیچ یك از گروه‌های متعددی که با انگیزه‌های مختلف با رژیم سابق مبارزه می‌کردند، علی‌رغم داشتن برخی امکانات، به تنهایی نتوانستند کاری از پیش ببرند؛ اما حضرت امام(ره) با شناختن ظرفیت‌های موجود در جامعه، عناصر مشترک گروه‌های مختلف را شناسایی کرد و در مسیر مبارزه به کار گرفت.
رفتارهای انسانی تابع شناخت و انگیزه است،شناخت مانند چراغی است که راه را روشن می‌کند، و انگیزه، نیروی محرکه‌ای است که انسان را به حرکت وا‌می‌دارد؛ امام(ره) نشان داد که انگیزه و شناختِ مشترک بین افراد جامعه می‌تواند معجزه بیافریند.
خداوند متعال بر ما منت نهاد و نعمتی به ما مسلمانان عنایت فرمود که در طول 1400 سال از ظهور اسلام تاكنون کم‌نظیر، بلکه بی‌نظیر بوده است. حضرت امام(ره) با سخنرانی‌هایش شناخت مردم را افزایش داد و با ایجاد احساسی مشترک در آنها، جامعه را به حرکت درآورد و تحولی شگرف در این کشور، بلکه در تمام دنیا پدید آورد؛ تحولی که هیچ سیاستمداری تصور آن را نمی‌کرد.
انقلاب اسلامی در شرایطی به پیروزی رسید که تمامی دنیا در یک سو، و در سوی دیگر یک فرد روحانی ساده که هیچ سرمایه‌ای جز اخلاص خود نداشت، در مقابل هم ایستاده بودند.
قیام سیدالشهدا،عامل انگیزشی انقلاب اسلامی
ویژگی امام راحل(ره) این بود که اولاً دین را خوب شناخته بود و برخلاف دیگر گروه‌های مبارز، تنها شناختِ صحیح را شناخت دین می‌دانست. امام همچنین می‌دانست كه برای حرکت صحیح اجتماعی، شناخت تنها کافی نیست، بلکه نیروی محرکه نیز لازم است و او نیروی محرکه و انگیزه لازم برای یك حركت اجتماعی گسترده را با كمك قیام سیدالشهدا (ع)ایجاد كرد. حضرت امام(ره) به خوبی می‌دانست تنها عاملی که می‌تواند احساس مشترکی در افراد جامعه ایجاد کند و دل‌ها را به هم نزدیک کند، امام حسین(ع) است.
حضرت امام (ره) در حالی با استمداد از سیدالشهدا (ع)این انقلاب را بر پا كرد که هیچ یك از کشورهای انقلابی دیگر که با نام اسلام به پا‌خاسته بودند، نتوانستند به نتیجه مطلوبی برسند؛ بسیاری از انقلابیون این كشورها نهایتاً فقط اختیارات سیاسی را به دست گرفتند، اما حكومتشان مانند سایر کشورها، تبدیل به یک نظام سکولار شد كه هرگز دغدغه اصلی‌‌شان اسلام نبود.
اگر من و شما بخواهیم راه امام(ره) را دنبال کنیم، آیا راهی بهتر از راهی که حضرت امام(ره) انتخاب کرد، سراغ داریم؟! بر همین اساس وظیفه ما نیز اولاً روشنگری و ثانیاً جهت‌دهی عامل محرکه و استفاده از ظرفیت‌های مشترک مردم است.
امام راحل(ره) فرمود: «این محرم و صفر است که اسلام را زنده نگه داشته است »، علاوه بر اینکه عزاداری محرم و صفر، از بعد احساسی و انگیزه، سبب تحریک افراد می‌شود، این عزاداری‌ها معنای دیگری هم دارد و آن، این است که ما راه سیدالشهدا (ع) را تصدیق می‌کنیم و ادامه آن را صحیح می‌دانیم؛ به عبارت دیگر یعنی ما نیز حاضریم در قافله امام حسین (ع)حاضر شویم و در ركاب ایشان به سوی قتلگاه برویم و در کنار آن حضرت جان بدهیم.
البته همه افراد جامعه در یک سطح از دوستی و عشق نسبت به اهل بیت(ع) قرار ندارند؛ برخی اهل بیت(ع) را دوست دارند، اما همتشان به اندازه‌ای بلند نیست که جان خود را در راه ایشان بدهند؛ همچنانکه در زمان امام حسین(ع)كسانی بودند كه آن حضرت را دوست داشتند، اما با ایشان به کربلا نیامدند. اما باید بدانیم عزاداری در مصیبت این عزیزان فقط اشک ریختن و سینه زدن نیست؛ بلکه مقدمه‌ای است برای شباهت یافتن به ائمه(ع).
اگر بخواهیم در مسیر صحیح قدم برداریم، باید معرفت صحیح و احساسات خداپسند داشته باشیم و اگر بخواهیم جامعه، اسلامی باشد، باید این معرفت و احساسات را در دیگران نیز پدید بیاوریم. لذا باید شناخت مشترکی در جامعه ایمانی شکل بگیرد و هر چه این معرفت، عمیق‌تر و فراگیرتر باشد، به هدف الهی نزدیک‌تر می‌شویم. از سوی دیگر باید بدانیم، دانستن، لازم است، اما کافی نیست؛ باید شور دینی هم داشته باشیم.
سعی کنید این شناخت و احساس را در خودتان ایجاد کنید، هم آنها را در دیگران پدید آورید تا آنها هم بتوانند دوستان اسلام و دشمنان آن را بشناسند و احساسات پاک صحیح نیز در آنها تقویت شود؛ البته نه به هر شیوه‌ای؛ بلکه از راه صحیح و با استفاده از مطالب مستند و درست.
به دنبال منافع شخصی نباشیم؛ همت خود را بالا ببریم و بدانیم که عشق به اهل‌بیت(ع) کیمیاست. یک قطره اشک خالصانه در راه این عشق با صد سال عبادت برابری می‌کند. بر همین اساس از اهل‌بیت(ع) گدایی کنیم و صادقانه نوکری برای آنها را افتخار بزرگی برای خودمان بدانیم، افتخاری كه باید با درخواست از خود ایشان، آن را به دست بیاوریم.
سخنرانی آیت‌الله مصباح یزدی (دام ظله)
در جمع اعضای جامعه ایمانی مشعر؛ قم؛ 13 /4 / 1397 .