بسم الله الرحمن الرحیم

خداوند ابایی ندارد که به خاطر حسین‌علیه‌السلام همه بندگانش را ببخشد و مورد رحمت قرار دهد؛ خدا با بخشیدن، چیزی از خزانه رحمتش کم نمی‌شود و تنها عاملی که رحمت خدا را محدود می‌کند این است که خلاف حکمت او باشد؛ از این‌رو اصلا بعدی ندارد که انسان به خاطر قطره‌ای‌اشک که با اخلاص برای امام‌حسین ‌می‌ریزد، به رحمت خدا، امیدوار باشد.
کمال و تقرب به خداوند، دارای سیر تدریجی است، اصل تقرب ما به وسیله ایمان است؛ هر چه ایمان تقویت شود، تقرب به خدا و رشد نیز بیشتر است؛ البته ایمان نیز بر دو پایه استوار است؛ یکی شناخت و دیگری محبت.
هم آیات و روایات و هم تجربه نشان داده است که برخی از افراد با اینکه نسبت به خدا شناخت داشته‌اند، ولی ایمان درستی نداشته‌اند؛ چرا که شناخت به تنهایی هر چند لازم، اما کافی نیست و نیاز به امری دارد که انسان را جذب کرده و او را به طرف ایمان به خداوند بکشاند و آن محبت است.
پیاده‌روی اربعین ، عامل ازدیاد محبت به امام‌حسین(ع)
هر چقدر در مورد محبوب و کمال وی، بیشتر بیندیشیم، محبتمان نسبت به او بیشتر می‌شود.وقتی با پای پیاده، به سمت سیدالشهدا‌(ع) قدم بر‌می‌داریم و تمرکز و توجه ما به یک جهت و سمت است، محبت ما نیز به اباعبدالله‌(ع) بیشتر می‌شود. به عبارت بهتر اگر اهل کربلا بودیم و هر روز به زیارت می‌رفتیم، معلوم نبود فایده آن به اندازه وقتی باشد که انسان با پای پیاده برای زیارت حسین قدم بر می‌دارد؛ چرا که این پیاده‌روی از محبت و معرفت سرچشمه می‌گیرد و چون همه مسیر، توجه و تمرکز به سمت حسین(ع) است، بیشتر می‌تواند محبت نسبت به ایشان را افزایش دهد.
وقتی انسان چند روز از همه آنچه که دوست دارد، دل می‌کند و برای دیدن اباعبدالله‌(ع)–بلکه فقط دیدن صحن و سرا و در و دیوار حرمش‌– همه سختی‌های پیاده‌روی را برای خود هموار می‌کند، طبیعتا نشان از معرفت و توجه و تمرکز بر معشوق است و همین توجه، محبت انسان را بیشتر می‌کند.
خاصیت حرکت برای حسین و تحمل سختی‌های پیاده‌روی ، استحکام ارتباط قلبی با حضرت سید‌الشهدا است. اگر کسی بگوید زائر امام‌حسین‌‌(ع) در اربعین که با پای پیاده و با توجه، خود را به کربلا می‌رساند، محبتش نسبت به سیدالشهدا چند برابر می‌شود، سخن گزافی نگفته است.
حال آیا تصور چنین چیزی ممکن است که امام‌حسین‌(ع) به زائرش که سختی را به جان خریده و کارهای خود را تعطیل کرده تا به زیارت او بیاید، بی‌اعتنایی کند؟! وقتی آنها یک سلام  خشک و خالی که از راه دور داده شود را بی‌پاسخ نمی‌گذارند، چگونه ممکن است چند روز توجه خالصانه و تحمل سختی را نادیده بگیرند؟ بدانیم که یک زیارت خالصانه بسیاری از مشکلات جسمی و روحی را حل می‌کند.
محبت حسین(ع)؛ نجات‌بخش انسان‌ها
خداوند متعال اراده کرده که حسین‌(ع) بقدری جاذبه داشته باشد که حتی کافرانی که خدا را قبول ندارند، به ایشان علاقه‌مند باشند.خداوند اراده کرده که باب رحمتی داشته باشد که حتی کافران هم دوست بدارند تا از این باب وارد شوند و چه بسا بسیاری از این افراد که در محبت خود صادق باشند، هدایت شوند یا حتی در لحظه مرگ، حقیقت را ببینند و ایمان آورده و عاقبت به خیر شوند.
محبت، بهترین وسیله‌ای است که می‌تواند انسان را از مسیری به مسیر دیگر بکشاند؛ اگر انسان کسی را دوست بدارد، می‌خواهد به محبوبش نزدیک‌تر شود، حتی مثل محبوبش شود و راه او را برود. خداوند این راه را به وسیله حسین‌(ع) باز کرده تا کسانی با محبت ایشان، مسیرشان را عوض کرده و به خدا مرتبط شوند؛ کم نبوده‌اند کسانی که دین نداشتند، اما به واسطه حسین(ع) ایمان آوردند،‌ کم نبوده‌اند کسانی‌که گنهکار بوده‌اند، اما از اصحاب خاص شده‌اند.
اگر همین الآن در دل خود صادقانه با سیدالشهدا(ع) قرار بگذاریم که آگاهانه مرتکب کاری که ایشان را ناراحت می‌کند نشویم، همین قول، زمینه رسیدن به مقاماتی را فراهم می‌کند که تصور آن هم برای ما ممکن نیست و البته این کار هزینه زیادی هم ندارد. آیا خیلی مشکل است که انسان کاری نکند که بهترین دوستش آزرده شود؟ برای اینکه این عهد و پیمان یادمان نرود، بعد از نماز، سلامی به ایشان بدهیم و عهدمان را یادآوری کنیم.
پس معرفت و محبت دو رکن ایمان هستند،درس خواندن، زمینه شناخت هرچه بیشتر نسبت خداوند و اولیای الهی را فراهم می‌کند و تقویت محبت نیز با توسلات، سلام‌ها و همین زیارت‌ها حاصل می‌شود. بزرگان زیادی را سراغ دارم که روزانه زیارت عاشورایشان ترک نمی‌شد؛ این‌ کارها، عشق را پایدار و مستحکم کرده و سبب تقرب به خداوند و اولیای الهی می‌شود.
هر چند دادن سلام و ادای احترام در لفظ و ظاهر، بسیار مهم است، اما اصل، توجه قلبی است، مهم این است که با قلب و دل به سوی امام‌حسین‌(ع) نزدیک شویم؛ توجه قلبی، همه جا و همیشه نیز میسر است؛ وقتی انسان حاضر است برای یک امر دنیوی مثل خریدن خانه چندین سال زحمت بکشد، آیا ارزش ندارد با یک توجه قلبی ارتباطش با سیدالشهدا‌(ع) را افزایش دهد؟ آن هم توجه به محبوب که خودش لذت‌بخش است. بدانید انجام کارهایی که خدا را خشنود می‌کند، چیزی است که اولیای الهی بیش از هر چیزی از ما توقع دارند و سبب خوشحالی‌شان می‌شود، چرا که هدف آنها این بوده که مردم به خداوند نزدیک شوند.
سخنرانی آیت‌الله مصباح یزدی (دام ظله)
در دیدار با جمعی از طلاب عازم پیاده‌روی اربعین؛ قم؛ 23 / 7  / 1397 .