ابوالقاسم اسماعیل‌زاده در ۱۸ سالگی و دو روز بعد از آغاز جنگ به منطقه جنگی رفت و در تمام دوران جنگ در جبهه حضور مؤثری داشت.
در پشت جبهه مدتی مسئول سپاه بیدخت، کاخک و واحد بسیج گناباد بود و سازماندهی نیروها را برعهده داشت. مدتی نیز به‌عنوان مسئول پادگان قدس به آموزش نظامی بسیجیان می‌پرداخت. در ابتدای جنگ مدتی مسئول گروهان،گردان نصرالله لشگر ۵ نصر بود و بعد به فرماندهی گردان امام صادق(ع) برگزیده شد. همسر ایشان می‌گوید: «در ایام مرخصی مرتباً در مأموریت بود و در جهت تبلیغ و اعزام نیرو فعالیت می‌کرد. معمولاً بسیار کم در خانه بود. گاهی اوقات تذکر می‌دادم که شما در مرخصی هستید، مسئولیتی ندارید. ولی ایشان می‌گفتند ما هرکجا باشیم باید به وظیفه خود عمل کنیم. یکی از همرزمان شهید می‌گوید: «یک شب در حین آموزش در پادگان قدس، با صدای زمزمه و‌گریه شخصی بیدار شدم. وقتی دقت کردم دیدم شهید اسماعیل‌زاده با یک حالت تواضعی دارد با خدای خویش راز و نیاز می‌کند و نماز شب می‌خواند، من مدتی او را نگاه کردم اما متوجه من نشد. شهید خودش را ساخته بود و هشت سال در ارتباط با خدا بود و در آخرین روزهای جنگ، خداوند مزدش را داد. او همیشه آرزوی شهادت داشت.»
ابوالقاسم اسماعیل‌زاده در تاریخ ۶/۵/۱۳۶۷ در اسلام‌آباد غرب و در عملیات مرصاد بر اثر اصابت تیر به ناحیه شکم به درجه رفیع شهادت نائل گردید و در بهشت شهدای گناباد به خاک سپرده شد.
