گروهی از انصار (مسلمانان مدینه) به پیامبر گرامی(ص) عرض کردند: ای رسول خدا! برای حاجتی نزد شما آمده‌ایم. پیامبر(ص) فرمود: چه حاجتی دارید؟ گروه انصار: حاجت ما بسیار بزرگ است. پیامبر(ص): بگویید، بدانم چیست؟ گروه انصار: حاجت ما این است که در پیشگاه پروردگارت بهشت را برای ما ضمانت کنی. پیامبر(ص) سرش را به زیر افکند، سپس عصایش را چندین بار به زمین زد و سرش را بلند کرد و فرمود: با یک شرط، چنین ضمانتی را برای شما می‌کنم: «ان لاتسألوا احد شیئاً» از هیچ‌کس (جز خدا) چیزی را تقاضا نکنید. آنان تعهد دادند، در زندگی از احدی تقاضا نکنند. تا آنجا که اگر یکی از آنان در سفر بود و سواره حرکت می‌کرد، و تازیانه‌اش به زمین می‌افتاد، خوش نداشت به کسی بگوید: تازیانه را به من بده، بلکه خودش پیاده می‌شد، و تازیانه‌اش را برمی‌داشت. یا اگر یکی از آنان در کنار سفره دستش به آب نمی‌رسید، به کسی نمی‌گفت: آب را به من بده، بلکه خودش برمی‌خاست و ظرف آب را برمی‌داشت. (1)
ــــــــــــــــــــــــــــــ
1- فروع کافی، ج4، ص 21