سهراب صلاحی
بخش ششم: تغییر محاسبه دشمن در پی دو رویداد داخلی و تشدید تحریم‌ها
آمریکایی‌ها وقتی‌که سرمست غرور‌ اشغال افغانستان و عراق بودند، تقاضای غیررسمی دولت هشتم برای مذاکره درحالی‌که همراه با قول و قرارهایی مبنی بر واگذاری امتیازات بسیار بیشتر به دولت آمریکا بود را نپذیرفتند و ضمن نامیدن ایران، کره شمالی و عراق به‌عنوان محور شرارت، آشکارا سخن از تغییر نظام جمهوری اسلامی و تجزیه ایران به پنج قسمت راندند. آنگاه‌که با درایت نظام اسلامی در باتلاق عراق فرورفتند و شکست آنها آشکار شد، دولت بوش پسر برای مذاکره با جمهوری اسلامی اعلام آمادگی نمود، ولیکن طبق سیاست اعلام‌شده رهبر انقلاب مذاکره ایران و آمریکا منحصر به موضوع عراق گردید.
با نزدیک شدن پایان دوران ریاست جمهوری نومحافظه‌کاران، برای بسیاری از مراکز و نخبگان تصمیم‌ساز آمریکا و افکار عمومی این کشور روشن گردید که سیاست‌های جنگ‌طلبانه آمریکا در منطقه علاوه بر شکست این کشور در عراق و کاهش نفوذ آمریکا، و همچنین شکست رژیم صهیونیستی در چند جنگ نیابتی، رویکرد آمریکاستیزی در منطقه را نیز تشدید کرده است. در چنین وضعیتی اوباما با شعار «تغییر» توانست به‌عنوان چهل و چهارمین رئیس‌جمهور آمریکا بر رقیب جمهوری‌خواه خود، مک‌کین، پیروز شود و درحالی‌که معلوم بود پایگاه قدرت آمریکا در منطقه غرب آسیا به نسبت سال2001 به‌شدت تضعیف شده است، به کاخ سفید راه یافت.
براین پایه آمریکایی‌ها در تلاش برآمدند تا قدرت ازدست‌رفته خود را از همین منطقه بازسازی و پی گیری کنند. آنها همچنین به‌خوبی می‌دانستند که جمهوری اسلامی ایران محور مقاومت منطقه و اساس تضعیف قدرت آمریکا است، ازاین‌روی اوباما در مصاحبه با تلویزیون « العربیه» اظهار داشت: « اگر ایران مشت خود را باز کند دست دوستی آمریکا به‌سوی آن دراز است».
همان‌طور که‌اشاره شد افزون بر ورود ایران اسلامی به باشگاه هسته‌ای جهان، علت تغییر در دیپلماسی آمریکا، تغییرات بسیار شگرفی بود که نسبت به سال 2003 در منطقه رخ داده بود؛ عراق که قرار بود به‌عنوان سرمشق دموکراسی الگوی خاورمیانه بزرگ آمریکا گردد، اینک به‌وسیله دوستان جمهوری اسلامی ایران اداره می‌شد و آمریکایی‌ها که اعلام کرده بودند آمده‌اند تا حداقل یک‌صد سال در عراق بمانند و از طریق تسلط بر منطقه غرب آسیا جهان را مدیریت کنند، شکست را پذیرفته و درصدد خروج آبرومندانه از عراق بودند. براین اساس آمریکایی‌ها نه‏تنها نتوانستند به‌نظام تک‌قطبی در جهان دست یابند بلکه آینده انرژی و منافع اقتصادی این کشور نیز به خطر افتاده بود.
پس از انرژی، دومین موضوع آمریکا یعنی رژیم صهیونیستی که در طرح خاورمیانه بزرگ قرار بود به قدرت برتر منطقه تبدیل شود، امنیت آن هر روز متزلزل‌تر شده و در عوض حزب‌الله لبنان به‌عنوان الگوی مبارزه با صهیونیسم به یک قدرت منطقه‌ای تبدیل گردید. اکنون قدرت منطقه‌ای جمهوری اسلامی ایران بیش از هر زمانی تثبیت شده، خیز علمی و پیشرفت 11 برابر متوسط جهان در کشور اتفاق افتاده، ازجمله در حوزه هسته‌ای با پیشرفتی شگفت‌ انگیز تعداد 180 سانتریفیوژ خاموش در پایان دولت هشتم به 19 هزار سانتریفیوژ روشن تبدیل و اورانیوم با غنای 20 درصد در ایران تولید می‌شود. با این ‌وجود درشرایطی ‌که آمریکایی‌ها خود را آماده می‌کردند که در صورت تضمین جمهوری اسلامی مبنی بر عدم تلاش برای ساخت سلاح هسته‌ای، صنعت صلح‌آمیز هسته‌ای جمهوری اسلامی ایران را بپذیرند و تمامی تحریم‌ها را پایان دهند، کشور با دو رویداد داخلی یعنی فتنه 88 و خط انحراف در دولت دهم که در قالب مکتب ایرانی مطرح شده بود روبه‌رو شد.
 فتنه 88
تلاش‌ها و پیشرفت‌های کشور در دولت نهم در حوزه داخلی و منطقه‌ای باعث گسترش شعاع قدرت جمهوری اسلامی در منطقه و فرامنطقه شده بود. در آمریکا تحلیل‎ها حول این واقعیت بود که در صورت اوج‎گیری قدرت ایران به مانند گذشته، آمریکایی‌ها از صحنه مدیریت منطقه به‌طور کامل حذف‌ می‌شوند و علاوه بر به خطر افتادن امنیت رژیم صهیونیستی و دولت‌های دوست آمریکا در منطقه، امکان تداوم سرازیر شدن نفت ارزان به غرب وجود نخواهد داشت. آمریکایی‌ها علاوه بر‌اشغال عراق، برای مهار ایران از طریق جنگ نیابتی اسرائیل در لبنان نیز اقدام نموده بودند اما با شکست مواجه شدند؛ بنابراین تنها روزنه امید را در درون ایران می‎دیدند.
از سوی دیگر، در جریان رقابت‌ جناح‌های داخلی به‌خصوص بی‌توجهی آنان به وضعیت منطقه و لزوم حفظ آرامش در کشور برای این‎که نظام بتواند از پیروزی‌های به‌دست‌آمده در حل مشکلات و توانمندتر کردن پایه‌های قدرت کشور بهره گیرد، بعضی کسان که خود مدت‌های مدیدی سکان اجرایی را در دست داشتند و آن زمان نیز در بسیاری مناصب کلیدی بودند، قبل از انتخابات 1388 به‌طور بسیار تعجب‌ برانگیزی از لزوم تشکیل کمیته صیانت از آرا در انتخابات سخن گفتند. چنین سخنان و بعضی رفتارهای دیگر از سوی ‌اشخاص مختلف به هنگام انتخابات فضای ملتهبی بر کشور حاکم نمود.
در این فضای ملتهب، جعل عنوان «تقلب» در انتخابات و واردکردن اتهام به‌نظام که عامدانه و برای پیروزی یک‌طرف و شکست طرف دیگر به جابه‎جایی آرا پرداخته، بدون ارائه حتی یک برگ سند محکمه‌پسند برای این اتهام سنگین فضای سیاسی کشور را دوقطبی و بسیار شکننده نمود و راه‎پیمایی صدها هزار نفری در 25 خرداد در اعتراض به وقوع تقلب در انتخابات در تهران صورت گرفت. پس از ایراد خطبه‌های نماز جمعه از سوی مقام معظم رهبری در 29 خرداد مبنی‌بر تحلیل جامعی از وضعیت کشور، منطقه و جهان و تأکید بر این‎که انتخابات به سلامت برگزار شده و هر نامزدی نیز که مسئله‌ای دارد باید آن‌ را از طریق مجاری قانونی پیگیری نماید، همچنین هشدار درباره در کمین نشستن دشمن با افزایش هوشیاری مردم، تجمعات بعدی فقط منحصر به تهران شد و به ده‌ها هزار نفر تقلیل یافت.
در ادامه نیز مدیریت هوشمندانه و صبورانه نظام باعث شد که سرانجام جز تعدادی ضدانقلاب، مردم با هوشیاری‌ای بیش از گذشته خیابان‌ها را ترک نمایند. درنهایت سیل میلیونی مردم در 9 دی 1388در خیابان‌ها که بسیاری از آنها کسانی بودند که به کاندیدای بازنده رأی داده بودند، فتنه‌ای که با کمک‌های گوناگون ازجمله رسانه‌های قدرتمند آمریکا، انگلیس، فرانسه، رژیم صهیونیستی، عربستان سعودی بی‌تردید وزن کودتای 28 مرداد 1332 در مقابل آن ناچیز بود را مدیریت کرد و سرانجام با حضور میلیونی مردم در خیابان‌های سراسر کشور در 22 بهمن 1388 این واقعیت که با تهدید و حمله نظامی نمی‌توان با جمهوری اسلامی مقابله کرد فصل مشترک نتیجه‌گیری تحلیل‎گران خارجی شده؛ واقعیتی که قبلاً «گری سیک» به آن اقرار کرده بود.‌گری سیک ـ عضو اسبق شورای امنیت ملی آمریکا در اواخر دولت بوش پسر ـ گفت نخبگان آمریکایی به این نتیجه رسیده‌اند که آمریکا قادر به سرنگونی جمهوری اسلامی ایران نیست و فشارهای گوناگون آمریکا به رمز قدرت ایران تبدیل شده است. رمز اول این بود که زمانی که راهبرد تحریم از سوی کلینتون در تقابل با ایران در دستور کار آمریکا قرار گرفت، ایران حتی یک عدد ماشین سانتریفیوژ نداشت و امروز به هزاران ماشین سانتریفیوژ نصب شده با غنی‌سازی 20 درصدی دست یافته است؛ رمز دوم قدرت ایران، صرف هزینه هنگفت نظامی از سوی آمریکا به‌عنوان قدرت اول نظامی و اقتصادی جهان در سرکوب طالبان و صدام حسین بود که باعث شد دو دشمن منطقه‌ای ایران از بین رفته و یا سرکوب شوند.