رهبر انقلاب، هجمۀ سازمان یافته سکولارها وحمایت بی‌دریغ قدرت های استکباری از آنان به نظام اسلام و محور اساسی آن یعنی ولایت فقیه را خلاف مصالح انقلاب، کشور، اسلام و مردم معرفی کرده و هشدار جدّی می‌دهند که اجازه نخواهند داد با این مصالح بازی شود. رهبری به این مسئله نیز تأکید می‌کنند که این افراد، از همان ابتدای انقلاب، اعتقادی به ادارۀ کشور براساس احکام اسلام نداشته‌اند و اگر امام به داد انقلاب نرسیده بود آن را به دامن آمریکا بازگردانده بودند!
«يك عده هم كسانى هستند كه مال آن رژيم نيستند؛ اما از اوّل انقلاب، بلكه بعضى پيش از انقلاب، نشان دادند كه به ادارۀ كشور برطبق احكام اسلام از بن دندان عقيده‌اى ندارند. آنها اسم اسلام را مى‌خواهند و اسم اسلام را دوست مى‌دارند. دشمن اسلام به آن معنا هم نيستند؛ اما مطلقاً اعتقادى به فقه اسلامى، به احكام اسلامى و به حاكميت اسلامى ندارند. معتقد به همان روش هاى فردى‌اند. اوايل انقلاب هم يك عده از همين ها توانستند امور را قبضه كنند و در دست گيرند.1 اگر امام به داد اين انقلاب نمى‌رسيد، همين آقايان، خشك خشك انقلاب و كشور را به دامن آمريكا برمى‌گرداندند! اين ها هم دم از اصلاح مى‌زنند؛ گاهى دم از اسلام هم مى‌زنند؛ اما در كنار كسانى قرار مى‌گيرند كه صريحاً عليه اسلام شعار مى‌دهند و با آن ها اظهار همبستگى مى‌كنند! گاهى دم از اسلام مى‌زنند، اما در كنار كسانى قرار مى‌گيرند كه شعار ضدّيت با حكومت اسلامى، شعار سكولاريزم و حكومت منهاى دين و حكومت غيردينى و حكومت ضددينى و لائيسم را مى‌دهند! پيداست كه اين ها نفوذيند. اين ها جزو آن دسته‌اى نيستند كه ارزش ها را قبول دارند و معتقد به تحولند؛ نه. اين ها نفوذيند؛ اين ها بيگانه و غريبه‌اند. بنده چند ماه قبل از اين در همين منبر نماز جمعه بحث «خودى» و «غيرخودى» را مطرح كردم؛ اما فرياد بعضي ها بلند شد كه چرا مى‌گوييد «خودى» و «غيرخودى»! بله، اين ها غيرخودى‌اند؛ اين ها انقلاب و اسلام و ارزش ها را قبول ندارند؛ جناح هاى خودى بايد حواسشان را جمع كنند.
من دو، سه نكتۀ ديگر را در اين‌جا عرض مى‌كنم: نكتۀ اوّل اين است كه هم آن بيگانه‌ها، هم پشتيبانان خارج از كشورشان، هم سرويس‌هاى جاسوسى، هم آن هايى كه در راديوها پشتيبانى تبليغاتى برايشان مى‌كنند، هم آن‌هايى كه احتمالاً به صورت آشكار يا پنهان پول حوالۀ آن ها مى‌كنند، اين ها بدانند كه اين انقلاب اجازه نخواهد داد. بنده تا مسئوليت دارم و تا نفس مى‌كشم، اجازه نخواهم داد كه اين ها با مصالح اين كشور بازى كنند. بنده كسى نيستم؛ اين را هم بدانند؛ من هم كه نباشم، هركس ديگرى در اين مقام و مسئوليت باشد، همين‌طور است. غير از اين امكان ندارد. آن دست ملكوتى و الهى كه اصل ولايت فقيه را در قانون اساسى گذاشت، فهميد چه‌كار مى‌كند. آن كسى كه در اين مسند هست، اگر همين دفاع از مصالح انقلاب و مصالح كشور و مصالح عاليۀ اسلام و مصالح مردم و اين روحيه و اين عمل را نداشته باشد، شرايط از او سلب شده است؛ آن‌وقت صلاحيت نخواهد داشت؛ لذاست كه شما مى‌بينيد با همين اصل مخالفند؛ چون مى‌دانند كه مسأله، مسألۀ اشخاص نيست. زيدى با اين نام، اين مسئوليت را به‌عهده گرفته است؛ البته با او دشمنند، اما مى‌دانند كه مسئله با او تمام نمى‌شود؛ او هم نباشد، يكى ديگر باشد، باز هم قضيه همين است؛ لذا با اصلش مخالفند. بدانند تا وقتى كه اين اصل نورانى در قانون اساسى هست و اين ملت از بن دندان به اسلام عقيده دارند، توطئه‌هاى اين ها ممكن است براى مردم دردسر درست كند؛ اما نخواهد توانست اين بناى مستحكم را متزلزل سازد.»2
رهبری، جناح ها را نیز مخاطب قرار داده و به آنان تأکید و تصریح می‌کنند که مرزهای بین خودشان را کمرنگ کنند و با هم گرم بگیرند و در عین حال مرزشان را با بیگانگان آشکارتر و صریح‌تر کنند. این هشدار دلسوزانه و ناشی از تقوا و درایت رهبری از سوی دوم خردادی‌ها، مورد توجه و عمل قرار نگرفت و همچنان بر کورة جدایی از نظام و مردم و هتک حرمت مقدسات، دمیدند!
«حرف من خطاب به جناح ها اين است: برادران عزيز! خويشاوندان! بياييد مرزهاى جديد و نويى را تعريف كنيد. نظام اسلامى به ايمان اين خيل عظيم مردم متكى است. ممكن است از لحاظ سياسى، يك عده از مردم به يك جناح، يك عده هم به يك جناح ديگر معتقد باشند - باشند - اما به اسلام معتقدند. خيال نكنند آن روزى كه آن جناح در انتخابات برنده مى‌شود، يك‌طور است؛ آن روزى كه آن جناح ديگر برنده مى‌شود، طور ديگرى است؛ نه. اين ها مذاق ها و مسلک هاى سياسى و تشخيص هاى سياسى است. اعتقاد به اسلام متعلق به اين مردم است. مردم آن كسى را انتخاب مى‌كنند، آن كسى را به آن مركز قدرت - چه مجلس، چه رياست جمهورى، چه جاهاى ديگر؛ هر جا كه جاى انتخاب است - مى‌فرستند كه معتقدند براساس ارزش‌هاى اسلامى مى‌خواهد اين مملكت را از فقر و تبعيض و بى‌عدالتى و بقيۀ ضعف‌هايى كه دارد، نجات دهد. مردم دنبال اسلامند. اين دو جناحى كه در داخل نظام قرار دارند، مرزهاى جديدى را تعريف كنند. اوّلاً مرز بين خودشان را كمرنگ كنند و قدرى بيشتر با هم گرم بگيرند؛ ثانياً مرزشان را با آن بيگانه‌ها آشكارتر و واضح‌تر كنند.»3
عملکرد تندروانة وزیر کشور خاتمی، او را به صحن مجلس پنجم کشاند. مجمع روحانیون مبارز کوشید تا از استیضاح او جلوگیری کند، اما موفق نشد.
ناطق نوری در خاطرات خود، موضوع جالبی را در مورد عبداله نوری مطرح می‌کند: «در دورة چهارم هم نمایندگان مجلس در زمان آقای هاشمی طی نامه‌ای از ایشان خواستند تا آقای عبداللـه نوری را به‌عنوان وزیر کشور معرفی نکند. من هم مدارکی خدمت آقای هاشمی دادم و خواستم که عبداللـه نوری به مجلس معرفی نشود و ایشان هم پذیرفتند. اما آقای خاتمی در انتخاب وزیرانش با من هیچ مشورتی نکرد.»4
نوری موقعی که به عنوان نماینده وارد مجلس پنجم شد، تلاش گسترده‌ای از سوی او و جناح مجمع به عمل آمد تا او رئیس مجلس شود. در انتخابات رئیس موقت، چند رأی از ناطق کمتر داشت اما در ریاست دائمی مجلس، فاصلۀ آرای او بیشتر شد و نتوانست رئیس مجلس شود تا این که خاتمی اورا به عنوان وزیر کشور معرفی کرد و از جمله وزرایی است که مجلس در موقع رأی اعتماد، روی او حرف بیشتری داشت و با آراء کمتری نسبت به سایر وزرا تأیید گردید. ناطق نوری می‌گوید: «هرچند مجلس مخالف وی بود ولی به‌خاطر مصالح مملکت- که خارجی ها نگویند چوب لای چرخ دولت جدید می‌گذارند- علیرغم میل خود به وی رأی دادند.»5
پانوشت ها:
1- مراد نهضت آ‌زادی و عوامل دولت موقت است که امام خمینی در پاسخ نامه علی‌اکبر محتشمی‌پور، به این مسأله تأکید کردند که آنها اگر فرصت می‌کردند انقلاب را به آمریکا تحویل می‌دادند.
2- خطبه‌های نماز جمعه تهران، 8/5/1378.
3- خطبه‌های نماز جمعه تهران، 23/2/1379.
4- خاطرات ناطق نوری، ج 2، صص 290 – 291.
5- همان، ص 290.