مرحوم حجهًْ‌الاسلام‌والمسلمین حاج سیدکاظم حکیم‌زاده، از اصحاب سر و حواریون مرحوم علامه امینی (صاحب الغدیر) و از متصدیان کتابخانه ایشان در نجف (مکتبه‌الامام امیرالمومنین العامهًْ) بود ایشان که این اواخر مقیم قم بوده و چند سال پیش درگذشت، نقل کردند:
یکی از علمای بزرگ نجف، زمانی به هند رفت و ضمن دیدار از برخی نقاط آن کشور، ساعاتی را نیز در موسسه مشهور «ندوه‌العلماء» واقع در لکنهو (در شمال هند) گذراند که دارای کتابخانه عظیم و مجلات مخصوص بوده و مع‌الأسف از وابستگی به حکومت سعودی و آلایش به وهابیت خالی نیست. موسسه مزبور، همواره سوالات دست‌چین‌شده و حساب شده‌ای در چنته خویش آماده دارد که به هنگام دیدار شخصیت‌های علمی شیعه از آنجا، با آنان در میان می‌گذارد و چنانچه پاسخ‌ها با مذاقش سازگار بود، از طریق درج آن در مجله، به انتشار آنها در سطحی وسیع می‌پردازد. کمترین اثر تخریبی این کار، ایجاد واکنش منفی در بین شیعیان هند است که به عقاید مذهبی خویش قویا پایبند بوده و نسبت به موسسه مزبور سوءظن  و حساسیت شدید دارند.
از عالم بزرگ مزبور، در جریان دیدار از ندوه‌العلماء سوال شد که آیا «أشهد أن علیاً ولی الله» جزء اذان و اقامه است یا خیر؟ و او که از جو هند و غرض‌‌ورزی سائلین اطلاع کافی نداشت، پاسخ داد: خیر، از نظر فقهی دلیل معتبری به «جزئیت» شهادت ثالثه در اذان و اقامه وجود ندارد. موسسه، این پاسخ را همراه تفسیر دلخواه خویش و تجلیل از عالم یاد شده با آن و تاب در مجله، منعکس کرد و در هند منتشر ساخت و این عمل، خاصه با بدبینی شدیدی که از قبل در بین شیعیان هند نسبت به آن موسسه وجود داشت، جنجالی برپا کرد و سبب شد عالم مزبور که به هنگام ورود به هند با استقبال گرم و پرشور شیعیان روبرو شده بود، با بدرقه سردی - تقریبا به شکل گریز - خاک هند را ترک گوید.
چندی بعد، در سال 1380 ه‍-ق مرحوم علامه‌امینی(ره) به عزم مطالعه نسخه‌های خطی قدیمی در کتابخانه‌های هند، سفری به آن کشور کرد و در ضمن دیدار از شهرهای مختلف آن کشور، سری نیز به ندوه‌ًْالعلماء زد. در آنجا ضمن مصاحبه، همان سوال پیشین مجدداً از مرحوم امینی به عمل آمد: آیا «اشهد ان علیا ولی‌الله» جزء اذان و اقامه است؟
مرحوم امینی، که با این‌گونه ترفندها از قبل آشنا بود، در پاسخ، روی کاغذی که در برابر وی بود، مرقوم داشت: قال‌ رسول‌الله(ص): ذکر علی عبادهًْ. وی در ذیل آن، منافع متعدد این حدیث نبوی را از کتب خود اهل سنت برشمرد. سپس از آراء ائمه مذاهب چهارگانه اهل سنت (ابوحنیفه، مالک، محمدبن ادریس شافعی و احمد بن حنبل) یاد کرد که همگی بالاتفاق، عبادت در عبادت را شرعاً جایز شمرده و مبطل عمل عبادی نمی‌دانند و در پایان نتیجه گرفت که - ذکر نام مولای متقیان، بر پایه روایات بسیار منقول در کتب معتبر فریقین، عبادت است و ذکر عبادی نیز (به قصد «قربت»، نه «تشریع») در خلال عبادات، و از آن جمله در خلال اذان و اقامه، به اجتماع ائمه اهل سنت، شرعا خالی از اشکال بوده، بلکه امری مستحسن است. بنابراین اشکالی در ذکر شهادت ثالثه (اشهد ان علیاً ولی‌الله) در خلال اذان و اقامه وجود ندارد.
مرحوم امینی این پاسخ مستدل را، که در حکم «فصل الخطاب» بود، نوشت و به دست متصدیان ندوهًْ‌العلماء داد، ولی آنان که صرفا به دنبال اغراضی سیاسی و فرقه‌ای خویش بودند، پاسخ را به بایگانی سپرده و لام تا کام چیزی از آن را در مجله منعکس نکردند! تا آنکه چند روز بعد، در سخنرانی عمومی و با شکوهی که مرحوم علامه در دانشگاه علیگره‌هند داشت، یکی از حضار پرسید: حضرت آیهًْ‌الله، شما ساعاتی را در مرکز ندوه‌العلماء مهمان حضرات بودید؟ آیا هیچ گفت‌وشنود و سوال و پاسخی در میان نیامد؟ و اگر به میان آمد، چه بود؟
مرحوم امینی، در پاسخ، ضمن گلایه شدید از رسم تحریف و کتمان حقیقت در تاریخ اسلام توسط خلفا و اتباع آنان، شرحی مبسوط از آنچه بین وی و آنان گذشته بود بیان داشت که با استقبال پرشور حاضران روبرو شد.
* ابوالحسنی،‌علی، تراز سیاست، ص 84، به نقل از مجله مکتب اسلام شماره 713