سید محمد عماد اعرابی
24 مارس 1999 ناتو بی‌اعتنا به قوانین بین‌الملل و بدون مجوز سازمان ملل بمباران هوایی یوگوسلاوی را در حالی آغاز کرد که پیش‌تر فدارسیون حقوق‌بشر و هم‌قطارانش مشروعیت کافی برای مداخله نظامی در جنگ داخلی یوگوسلاوی را ایجاد کرده بودند.264 آنها با خلق ضرورت‌های اخلاقی و جعل واژه‌هایی مثل «مداخله بشردوستانه» رسما به روابط عمومی ناتو تبدیل شدند و با بهانه‌های منزجر‌کننده‌ جهنم 78 روزه‌ای که ناتو برای غیرنظامیان ساخت را توجیه کردند. تنها دو سال بعد در پاییز 2001 مجموعه صنعتی-تجاری حقوق‌بشر از حمله آمریکا به افغانستان نیز حمایت کرد. فدراسیون حقوق‌بشر(FIDH) در گزارشی این جنگ را واجد دستاوردهای مهم نهادی و دموکراتیک خواند.265
با نزدیک شدن به پایان مهلت قانونی حضور ناتو در افغانستان این تشکیلات یک بار دیگر در قامت روابط عمومی ناتو ظاهر شدند و برای تمدید حضور نظامی در افغانستان کار‌‌سازی کردند. در آستانه کنفرانس سران ناتو در شیکاگو فدراسیون حقوق‌بشر(FIDH) بیانیه مطبوعاتی صادر کرد و خروج شتاب‌زده ناتو از افغانستان را تهدیدی برای دموکراسی و حقوق‌بشر در این کشور دانست.266 عفو بین‌الملل(Amnesty International) حتی پا را از این هم فراتر گذاشت و شهر شیکاگو را با تبلیغاتی مبنی بر فواید حضور ناتو در افغانستان پوستر باران کرد!267
رابطه فدراسیون حقوق‌بشر(FIDH) با موقوفه ملی برای دموکراسی(NED) اما از سال 2007 با روی کار آمدن نیکلا سارکوزی بسیار گرم‌تر از قبل شد. کارل گرشمن- رئیس‌ان.ای.دی- در سفر دو روزه‌ای که دسامبر 2009 تنها هفت ماه پس از آشوب‌های خیابانی تهران به پاریس با هدف گسترش شبکه ان.ای.دی و توسعه همکاری آن با شرکای فرانسوی‌اش داشت علاوه‌بر دیدار با مقامات دولتی فرانسه به سراغ فعالان مدنی و حقوق‌بشر هم رفت و درباره پرو‌ژه‌های ان.ای.دی مثل «جنبش جهانی برای دموکراسی» گفت‌وگو کرد.268 در همان سفر بود که گرشمن با عبدالکریم و سایر مدیران و رؤسای فدراسیون حقوق‌بشر(FIDH) در یک ناهار کاری به بحث و گفت‌وگو پرداخت.269
شب اما جودی شلتون نایب‌رئیس‌موقوفه ملی برای دموکراسی(NED) به سراغ دیگر همکاران ان.ای.‌دی رفت و شامش را با بنیامین آبتان مشاور وزیر خارجه فرانسه، کیم کمبل نخست‌وزیر سابق کانادا و رئیس‌وقت «جنبش جهانی برای دموکراسی»، نانسی هیکین مستندساز آمریکایی و لادن برومند خورد.270 لادن بورسیه ان.ای.دی بود و البته آن روزها هنوز جایگزین مهناز افخمی در کمیته رهبری «جنبش جهانی برای دموکراسی» نشده بود.271 ان.ای.دی این سفر را کاتالیزوری برای همکاری بیشتر با شرکای فرانسوی‌اش خواند و گرشمن هم از «تجدید تلاش برای پیشبرد ارزش‌های مشترک فرانسه و آمریکا» گفت.272
ظاهرا این سفر رضایت‌بخش بود چون‌اندکی بعد آنتونیو برنارد از مدیران فدراسیون حقوق‌بشر(FIDH) به کمیته رهبری «جنبش جهانی برای دموکراسی»(WMD) که پروژه ان.ای.دی بود نقل مکان کرد.273 بعدها گلوبال ریسرچ خبری از برون‌سپاری برخی پروژه‌های ان.ای.دی(NED) به فدراسیون حقوق‌بشر(FIDH) داد.274 این رسانه «دستکاری و کنترل دولت‌ها، جنبش‌ها و جوامع آفریقایی» را یکی از این پروژه‌ها نام برد و نوشت:
این فدراسیون حقوق‌بشر(FIDH) و جامعه حقوق‌بشر لیبی(وابسته به فدراسیون) بودند که بهانه‌های مختلفی برای حمله ناتو به لیبی جور کردند؛ بهانه‌هایی که از طریق ادعاهای دروغین و بی‌اساس توسط شواری امنیت سازمان ملل تأییید شد.275
فدراسیون حقوق‌بشر(FIDH) اگرچه مستقیما در راه‌اندازی جنگ علیه لیبی دخالت کرد اما هزینه کارها‌یش را از طریق ان.ای.دی به صورت غیر مستقیم از وزارت خارجه آمریکا می‌گرفت. تنها در سال 2010 ان.ای.دی بیش از 140 هزار دلار برای اقدامات فدراسیون حقوق‌بشر(FIDH) در آفریقا اختصاص داد.276 این رقم جدای از مبالغی بود که توسط فرانسه و سایر دولت‌های اروپایی با توجه به میزان منافعی که در پروژه‌های فدراسیون داشتند به آن پرداخت می‌شد.
در تمام این مدت عبدالکریم نایب‌رئیس‌فدراسیون بین‌المللی جوامع حقوق‌بشر(FIDH) بود.277 از این جهت همکاری او در برافروختن آتش جنگ در نقاط مختلف جهان دست کمی از اقدامات جنایتکاران جنگی ندارد. او سال 1350 پس از موافقت ساواک برای صدور گذرنامه‌اش در اولین سفر اروپایی خود با فدراسیون حقوق‌بشر ارتباط گرفت و آن‌قدر در تأمین منافع دولت فرانسه و متحدانش در این سازمان موفق عمل کرد که پس از 5 دوره سه ساله که نایب‌رئیس‌فدراسیون بود در سال 2013 برای سه سال به عنوان رئیس‌فدراسیون بین‌المللی جوامع حقوق‌بشر(FIDH) انتخاب شد.278