وطن‌فروشی برای تأمین مخارج زندگی
۱۳۹۹/۱۲/۱۰
سید محمد عماد اعرابی
اظهارات عبدالکریم در جلسه استماع کنگره آمریکا کاملا حساب شده و از روی آگاهی بود. او به خوبی می‌دانست «دموکراسی و حقوق‌بشر» تنها بهانه‌ای برای پیشبرد منافع آمریکاست همان‌طور که به خبرنگار «روز آنلاین» گفت:
بايد توجه داشته باشيم که آمريکا منافع خود را در نظر مي‌گيرد و بنابراين ما دچار توهم نيستيم که اگر منافع ملي امريکا هم ايجاب کند، آقاي اوباما يا هر رييس جمهور ديگر آن منافع را قرباني آينده دموکراسي و حقوق بشر در ايران خواهد کرد. ما اين توهمات را نداريم.304
او با علم به این موضوع به جلسه استماع کمیته امنیت و همکاری اروپای کنگره آمریکا قدم گذاشت؛ از سستی نهادهای اروپایی در تحت فشار قرار‌دادن ایران شکایت کرد؛ پیشنهاد تحریم ایران با الگوی لیبی را ارائه داد و دست آخر خواستار اصلاح ساختارهای سازمان ملل برای کارآمد شدن هر چه بیشتر در تحت فشار قرار‌دادن ایران شد.
عبدالکریم علاوه‌بر لیبی الگوی دیگری هم داشت؛ او به دنبال پیاده‌‌‌سازی الگوی سازمان مجاهدین خلق(منافقین) در پرونده‌‌‌سازی علیه برنامه هسته‌ای ایران برای حوزه حقوق‌بشر بود:
ما مدافعان حقوق بشر طي سال‌هاي گذشته همواره از تمام کشورها به خصوص کشورهاي غربي خواسته‌ايم که وضعيت دموکراسي و حقوق بشر در ايران نيز مانند مسئله انرژي هسته‌اي وارد گفت‌وگوها و مذاکرات بين‌المللي با جمهوري اسلامي بشود.305
زمانی سازمان منافقین مختصات اماکن راهبردی و تأسیسات زیربنایی ایران را برای حمله موشکی در اختیار رژیم بعث صدام قرار می‌داد. آنها سپس با ادعاهای دروغ علیه برنامه صلح‌آمیز هسته‌ای ایران، آمریکا و متحدان اروپایی‌اش را برای از بین بردن تأسیسات هسته‌ای ایران کمک کردند. حالا عبدالکریم هم می‌خواست به دوستان قدیمی‌اش اقتدا کند و با پرونده‌‌‌سازی حقوق‌بشری علیه ایران مقدمات تحریم و براندازی انقلاب اسلامی مردم ایران را فراهم کند. از این منظر کار او فرق زیادی با سازمان منافقین نداشت. هر دوی آنها اطلاعات داخل کشور را به دولت‌های خارجی می‌فروختند یکی به صدام و دیگری به اروپا و آمریکا. نتیجه اولی موشک‌باران مناطق مسکونی و نابودی زیرساخت‌های ایران بود و نتیجه دومی تحریم‌های فلج‌کننده‌ای که زندگی و معیشت مردم ایران را به تنگنا می‌برد. عبدالکریم در گفت‌وگو با رادیو دولتی آمریکا آشکارا شیوه ارسال اطلاعات به احمد شهید(گزارشگر ویژه حقوق‌بشر ایران) را با جزئیات کامل آموزش داد.306 او در آستانه 70 سالگی یکی از کثیف‌ترین راه‌های ممکن را برای امرار معاش انتخاب کرده بود!
یک سال پس از آشوب‌های خیابانی تهران در سال 1388 و در حالی که قانون‌شکنی‌های عده‌ای در خیابان‌های پایتخت، غربی‌ها را به سیاست فشار از بیرون و فروپاشی در درون، امیدوار کرده بود یک بار دیگر عبدالکریم مثل سخنگوی دولت‌های غربی به میدان آمد و با صراحت خواستار تحریم اقتصادی ایران شد و در تأیید آن گفت:
نه فقط موافق این تحریم‌ها هستم، بلکه به جامعه بین‌المللی و در صدر آنها به اتحادیه اروپا می‌گویم اگر می‌خواهند تحریم واقعی بکنند این گونه تحریم‌ها را باید مد نظر داشته باشند. تحریمی که علیه لیبی به کار بردند و آقای قذافی و دولتش را به زانو در آورد... البته من اشاره کردم با هرگونه تحریم غذایی و دارویی مخالف هستم، ولی موافق مسلم تحریم‌هایی هستم که در چارچوب تحریم‌های اقتصادی- سیاسی مطرح کردم.307
البته مخالفتش با تحریم غذا و دارو هم یک ژست سیاسی بیشتر نبود. چون همه می‌دانستند با اعمال تحریم‌های پولی و بانکی خرید دارو، مواد غذایی و بسیاری دیگر از کالاهای مورد نیاز مردم هم با مشکل مواجه می‌شد. تحریم اقتصادی ایران در واقع اعمال فشار معیشتی بر مردم ایران بود تا به حمایت از انقلاب‌شان خاتمه دهند؛ عبدالکریم آن‌قدر نادان نبود که متوجه این سیاست نشود! با این حال تمام تلاشش را جهت فراهم کردن بستر لازم برای تحریم ایران انجام می‌داد و پای ثابت تهیه قطعنامه‌های حقوق‌بشر سازمان ملل علیه ایران بود. قطعنامه‌هایی که با تصویب‌شان به عنوان یک سند بین‌المللی اعمال فشار اقتصادی و سیاسی به ایران را مشروعیت می‌بخشید. عبدالکریم همه اینها را می‌دانست و با افتخار به رادیو دولتی آلمان گفت:
از هشت سال پیش که دیگر کمیسیون حقوق بشر در مورد ایران قطعنامه‌ای صادر نمی‌کرد، ما هر سال از طریق کمیته سوم، قطعنامه‌ای را به مجمع عمومی سازمان ملل می‌بردیم.... در مواردی که وضعیت حقوق بشر در کشوری واقعاً فوریت دارد، یعنی نقض حقوق بشر خیلی حاد است و روز به روز وخامت بیشتری می‌گیرد، از طریق کمیته سوم هم می‌شود به طور مستقیم طرح قطعنامه‌ای را به مجمع عمومی سازمان ملل برد. کاری که ما طی هفت سال گذشته کردیم.308
با این وجود آن‌قدر گستاخ بود که 5 ماه بعد، از مبارزه مستقلانه دم بزند و در بیانه‌ای اعلام کند:
شايسته نيست گردهمايی يا تشريک مساعی مخالفان رژيم به کمک بيگانگان سازماندهی گردد، يا در چارچوب منافع و مقاصد دولت‌های خارجی پيش رانده شود.309