۳/۱۶۸ - با خورشید انقلاب(خاطراتی از رهبر معظم انقلاب): دست غیبى الهی هدایت‌کننده انقلاب ۱۴۰۰/۱۱/۱۶
دست غیبى الهی هدایت‌کننده انقلاب
در حادثه مدرسه فیضیه و سپس در قضیه پانزده خرداد، عده‌اى مى‌گفتند فایده‌اى ندارد، بى‌خود معطلید؛ آنها چند برابر شمایند! بعد هم که در سال ۴۳، امام(ره) را تبعید کردند، باز این طرز فکر در بعضى از این افراد راسخ شد و گفتند امام بى‌جهت زحمت مى‌کشند و تلاش مى‌کنند، ایشان به جایى نمى‌رسند! در حقیقت اگر کسى بخواهد با عقل و منطق معمولى محاسبه کند، همین نتیجه را مى‌گیرد؛ ولى آن چیزى که امام را وادار مى‌کرد که على‌رغم همه این حرف‌ها، امیدش را از دست ندهد و به حرکت خود ادامه دهد، انجام تکلیف الهى بود. او معتقد بود که این انقلاب را یک دست غیبى هدایت و پشتیبانى مى‌کند و ما نباید به دنبال نتیجه کار خود باشیم. در همین خصوص خاطره‌اى در ذهنم مانده است که نقل مى‌کنم:
«چند روز قبل از پایان سال ۶۵ که خدمت امام بودیم، چون یکى از روزهاى فروردین ۶۶ با ولادت یکى از ائمه(ع) مصادف مى‌شد، من و آقاى هاشمى رفسنجانى و حاج احمد آقا اصرار کردیم که ایشان در حسینیه جماران با مردم دیدارى داشته باشند. امام استنکاف کردند و قاطع گفتند: حالش را ندارم. من در ایام نوروز به مشهد رفته بودم و آقاى هاشمى هم از جبهه دیدار داشتند. در همان روزها، ناگهان قلب امام مشکلى پیدا مى‌کند و چون حاج احمد آقا - که حق بزرگى بر گردن همه ملت دارد و امام را در این چند سال حفظ کرد - همه وسایل را براى بهبود امام(ره) مهیا کرده بود، فوراً به وضعیت جسمى ایشان رسیدگى شد و خطر برطرف گردید.
وقتى در بیمارستان بر بالین ایشان حاضر شدم، عرض کردم: چقدر خوب شد که آن شب اصرار ما را براى ملاقات با مردم نپذیرفتید؛ و الّا اگر خبر این ملاقات اعلام مى‌شد، مردم به زیارت شما مى‌آمدند و آن‌وقت شما با این حال نمى‌توانستید مردم را ملاقات کنید و انعکاس آن در دنیا خوب نبود. این کار شما، خواست خداوند و کمک الهى بود و در آن زمان تصمیم بجایى گرفتید. ایشان در پاسخ من گفتند: آن‌طور که من فهمیدم، مثل اینکه از اول انقلاب تا حالا، یک دست غیبى در همه کارها دارد ما را هدایت و پشتیبانى مى‌کند.»
واقعاً همین‌طور است؛ و الّا محاسبات معمول سیاسى، اقتصادى و محاسباتى که براساس آن دنیا دارد اداره مى‌شود، این نتایج را به دست نمى‌دهد. آن چیزى که امام را بر هدایت و اداره و رهبرى ملت ایران و انقلاب عظیمش قادر مى‌کرد، عبارت بود از ارتباط با خدا و اتصال و توجه و توکل به او. او واقعاً عبد صالح خدا بود. من هیچ تعبیرى را بهتر از این براى امام(ره) پیدا نمى‌کنم.
منبع خبر: http://www.khamenei.ir