چند روزی است که انبوه زائران و عاشقان حسینی، سرمست از شوق زیارت، خود را به وعده‌گاه هر ساله رسانده‌اند. جایی که قرار بود به خیال خام یزیدیان، نام حسین در عاشورای سال 61 هجری قمری در آن بیابان برای همیشه محو شود. اما امروز این نام نه در کربلای عراق بلکه در دل‌های کربلایی در سراسر جهان و در همه ارض‌هایی که همه آنها کربلا است و در همه روزهایی که عاشوراست پرشورتر و پرشکوه‌تر از همیشه زنده و جاوید است.
اما چه معجزه‌ای در مغناطیس حسینی است که پس از 1384 سال از آن عاشورای خونین، میلیون‌ها عاشق را به سمت خود می‌کشاند تا باز هم عظیم‌ترین و باشکوه‌ترین تجمع و راهپیمایی مذهبی و سیاسی جهان را به رخ جهانیان بکشانند؟
سیل خروشان جمعیت عشاق الحسین روزهاست که مسیر رودخانه پر از معنویت و زیبایی پیاده‌روی اربعین را به سمت اقیانوس عظیم حسینی در پیش گرفته‌اند و لحظه‌ای این مسیر از موج انسانی خالی نمی‌شود.
چه صحنه‌های زیبا و فراتر از تصوری که در این مسیر چشم‌های خیره را خیس از ‌اشک می‌کند. این چه مسیر و چه جاده‌ای است که در دنیا نظیر عظمت و عطوفت آن پیدا نمی‌شود؟ مگر می‌شود پذیرایی خالصانه و مملو از عشق و محبت آن زن و مرد روستایی حاشیه جاده که دار و ندار و سرمایه یک ساله خود را با تمام وجود به پای زائران حسین می‌ریزند یا نگاه معصومانه آن کودک خردسال که ظرف آب یا دستمال و تحفه‌ای به ظاهر ‌اندک اما پرارزش را در بین زائران پیاده تعارف می‌کند دید و به راحتی عبور کرد؟
در کجای دنیا می‌توان مشابه تعارف‌های همراه التماس موکب‌داران یا آن مردی که به خانواده چشم انتظارش قول داده از جاده و مسیر زائران دست خالی برنگردد و تعدادی از زائران را برای استراحت و پذیرایی به منزل ساده اما پر از صمیمیت‌شان ببرد تا نام این خانواده هم در کنار میزبانان مخلص زوار حسین ثبت شود را دید؟
این جاده نه یک بخش از خاک عراق بلکه دنیایی از انسان‌های اهل ده‌ها کشور مختلف است که با رنگ‌ها و زبان‌های متنوع با یک زبان مشترک سخن می‌گویند و آن هم زبانی برآمده از ارادت و عشق به اهل بیت(ع) است.
این جاده نه تنها مخصوص شیعیان و مسلمانان بلکه میزبان قدم‌های برادران و خواهران اهل تسنن و حتی علما و پیروان سایر ادیان الهی است که روح آزادی‌خواه و نیاز آنها به رهبری که معلم انسانیت و اسوه ایثار و انسانیت است آنها را نیز به این مسیر کشانده است. از آن جوان اهل انگلستان یا آن بانوی اهل آمریکا که متحیر از دیدن صحنه‌های عاشقی در این مسیر ‌اشک می‌ریزند تا انبوهی از ایرانی‌های خارج از کشور که رشته محکم ارادت به اهل بیت(ع) آنها را هر ساله به این سفر می‌کشاند.
این قطرات در این رود خروشان می‌روند تا به اقیانوس بپیوندند. به شهری می‌روند تا این موج دریای انسانی عطش کودکان در صحنه عاشورا را سیراب کند.
جمعیت زائر روانه کربلا بیش از حد تصور است و به گفته استاندار کربلا پیش‌بینی می‌شود شمار زائران اربعینی در این ایام به 30 میلیون نفر هم برسد.
عاشقان حسینی از کشورمان نیز امسال بیش از سال‌های گذشته قدم در این مسیر گذاشته‌اند و آمار و ارقام از افزایش چشمگیر تعداد زائران ایرانی اربعین حکایت دارد.
عجیب آنکه رسانه‌های غربی و غربگرایی که کوچک‌ترین تجمع چند نفره را اگر اهداف شوم آنها را تامین کند با آب و تاب پوشش می‌دهند، در برابر بزرگ‌ترین راهپیمایی و تجمع مذهبی و سیاسی جهان سکوت کرده‌اند غافل از اینکه اگر دغلبازی و نیرنگ یزید در سال 61 توانست نام و نور حسین را خاموش کند، این نیرنگ‌بازان معاصر نیز خواهند توانست مانع از رسیدن صدای حسین و بیدار شدن انسان‌های عالم به معجزه حسینی شوند.
این مسیر و راهپیمایی پر از عاشقی و ایثار، تجلی زندگی در عصر ظهور است و می‌توان این عظمت بی‌نظیر را از نشانه‌های نزدیک شدن صبح ظهور تصور کرد و تمرین کرد زندگی در دنیای زیبای مهدوی را و در هر قدم و در هر زمزمه از خدا ظهور آن منجی و امام غایب را طلب کرد.
در امتداد خط نور، تا مرز فردوس ظهور
از این ستون تا آن ستون، راه فرج هموار کن...
و کیست که نداند این راه هموار سفر کربلا و این حماسه با شکوه اربعین را مدیون جوانانی از لشکر امام حسین(ع) هستیم که جان خود را در دفاع مقدس و پس از آن در دفاع از حرم نثار کردند تا امروز این مسیر، امن و در دسترس باشد، و البته یاد سردار دلها که بر سر آن جمله که گفت « ما ملت امام حسینیم» تا پای جان ایستاد هرگز از دلها محو نمی‌شود.