۱۳۵۶ - (پاسخ به شبهات ): بی‌حجابی به قیمت آزار دیگران ۱۴۰۳/۰۹/۱۶
(پاسخ به شبهات ):
بی‌حجابی به قیمت آزار دیگران
۱۴۰۳/۰۹/۱۶
شبهه: وقتی به برخی از زنان گفته می‌شود چرا خود را نمی‌پوشانید، با اعتراض می‌گویند: خُب شما نگاه نکنید! چرا برای راحتی شما، آزادی ما باید محدود شود؟ چه دلیلی دارد که برای آسایش یک عده، گروه دیگری به زحمت بیفتند؟
پاسخ: در این باره، چند نکته مطرح است:
1. اولاً ما نگاه نمیکنیم؛ ولی به چشم ما میخورد؛ ثانیاً فرض کنید ما به سخن شما گوش کردیم و چشممان را بستیم؛ شخص دیگری هم ترانه و آهنگ خلافی گذاشت، گوشمان را هم گرفتیم؛ خانم دیگری هم ادکلن محرکی زده بود و مجبور شدیم بینی خود را هم بگیریم؛ این محدودیت تا کجا ادامه دارد؟
2. همان‌طور که شما در کوچه، خیابان، بازار و... حرکت می‌کنید و حق دارید به اطراف نگاه کنید و نیازمند هستید برای انجام کارهای خود، با چشم باز اقدام کنید، آقایان نیز از این حق برخوردارند و شما نمیتوانید به جمع زیادی از انسان‌هایی که در جامعه حاضر می‌شوند، بگویید: چشمان خود را ببندید!
3. وقتی یک انسان، در جامعه حاضر می‌شود، باید دارای پوشش مناسب باشد؛ به گونه‌ای که به حریم مادی و معنوی دیگران تجاوز نکند؛ زیرا هیچ کس نمی‌تواند انکار کند که پوشش، یک بُعد اجتماعی، روانی و اخلاقی کاملاً روشن و مؤثر دارد.
کسی نمی‌تواند در جامعه، بدون پوشش ظاهر شود و بگوید هر کس مایل نیست، نگاه نکند و این مشکل اوست و نباید مزاحم آزادی شخصی من بشود.
آزادی من، نباید به آزادی شما لطمه بزند و آزادی شما هم نباید به آزادی من صدمه بزند.
آری، شما در خلوت خود، هرگونه که خواستی باش؛ اما ما در حضور انسان‌های دیگر، به عدد افراد پیرامون خود، ارتباط دوسویه برقرار می‌کنیم و باید الزامات دینی، قانونی، اخلاقی و عرفی را بپذیریم.
4. انسان‌ها وقتی اجتماعی زندگی می‌کنند، در بسیاری از امور، باید به خاطر دیگران، محدودیت‌ها و وظایفی را بپذیرند.
وقتی چراغ سبز است و شما عبور می‌کنید، باید دیگران که مواجه با چراغ قرمز هستند، بایستند تا شما راحت و آزاد حرکت کنید و بالعکس. صدها مورد از این دست، در جامعه و روابط انسانی وجود دارد که اگر ما نسبت به آنها تمکین نکنیم، جامعه، پایدار و برقرار نمی‌ماند؛ بلکه هرج و مرج و میدان برخورد می‌شود.
5. اگر گروهی خواستند آزادانه در جامعه عربده بکشند، سنگ پرتاب کنند، حرف زشت بزنند، زباله و کثافت پخش کنند و... آیا شما حاضرید برای راحتی و آزادی آنها، خود را محدود کنید؟ اگر پاسخ منفی است، با توجه به قوانین پذیرفته شده در کشور، این سخن درستی نیست که من می‌خواهم با این ظاهر خاص، در جامعه حرکت کنم و هر کس مایل نیست، می‌تواند نگاه نکند یا چشم ببندد.
بلکه باید طرفین بر اساس قوانین الهی و جامعه عمل کنند.
6. آیا شما برای پوشش، حدی قائل هستید یا نه؟ آیا این حد را شما تعیین می‌کنید یا من یا شخص سوم؟ ما میگوییم حد را نه ما تعیین می‌کنیم و نه شما؛ بلکه حد را مالک من و شما تعیین میکند.
7. در یک جامعۀ اسلامی و الهی، تک‌تک افراد جامعه، باید به کمک یکدیگر بشتابند و یکدیگر را به خوبیها و خیرات توصیه کنند
(امر به معروف) و از ارتکاب زشتی‌ها بازدارند (نهی از منکر) و هم در امور اقتصادی و اجتماعی، به کمک یکدیگر بشتابند (تعاونوا علی البرّ و التقوی). سرنوشت آحاد جامعه، به هم گره خورده و همه، سرنشینان یک کشتی هستند.
بنابراین، باید همه به فکر همدیگر و رفع مشکلات برادران و خواهران خود باشیم. با چنین نگرشی، دیگر این گفتمان معنا ندارد که شخصی به دیگری بگوید: من این کار را می‌کنم، تو می‌خواهی بخواه، نمی‌خواهی باید تحمل کنی؛ برای من، خوشی و سختی تو اهمیتی ندارد.
8. وقتی افکار و سلایق در جامعه متفاوت است،گریزی نیست مگر اینکه همگان، بر اساس معیارها و قوانین پذیرفته شده در جامعه حرکت کنند تا اختلاف و تشنج ایجاد نشود.
در شرایط کنونی، در جمهوری اسلامی ایران، ملاک، قوانین الهی و مصوب نظام است. بنابراین، نداشتن پوشش کامل از سوی مردان و زنان جامعه، یک تخلف و تجاوز آشکار به حقوق و منافع دیگران است.
* حمید کریمی