روزی به درازای همه روزها...
۱۴۰۴/۰۴/۱۵
از رهبر معظم انقلاب است که «مهم‌تر از درس‌های عاشورا عبرت‌های عاشوراست». درس گرفتن از عاشورا، دقت در گفتار و رفتار و سلوک عاشورائیان است... از سید‌الشهدا(ع) گرفته تا امام سجاد و ابوالفضل‌العباس و علی‌اکبر و قاسم بن حسن و زهیر‌بن قین و حبیب‌بن مظاهر و مسلم‌بن عوسجه و حرّ و وهب و جون و... تا زینب کبری -علیهم‌السلام- و... گفتار و رفتار آنان در مواجهه با آن رخداد عظیم، می‌تواند و باید برای همه شیعیان و مخصوصاً همه کربلایی‌هایی که آن روز به کربلا نرسیدند و زمزمه «یا لیتنی کنت معکم» بر دل و زبان دارند، الگو و «درس» آموز باشد.
- « عبرت » اما حساب دیگری دارد. عبرت از ریشه عبور است. یعنی از ظاهر یک رخداد عبور کردن و به باطن آن رسیدن. تعبیر خواب از همین مقوله است و... «عبرت» گرفتن از قیام عاشورا، یعنی عبور از ظاهر آن واقعه عظیم و کشف چرایی وقوع آن. در جامعه اسلامی آن روزها چه تغییراتی پدید آمده بود که در فاصله کوتاهی (۵۰ سال) بعد از رحلت رسول خدا - سال ۱۱ هجری- فرزند آن بزرگوار را - سال ۶۱ هجری- به آن طرزی وحشیانه و فجیع به قتل رساندند؟! چرا مردم آن زمان ساکت بودند؟! چرا خواص آن دوران که از حقانیت حسین‌بن علی(ع) با خبر بودند، نه فقط به یاری او نرفتند، بلکه صدایي نیز به اعتراض بلند نکردند؟!... و چرا هزار و چند صد سال بعد، مردم ایران با الگو گرفتن از عاشورا و با دست خالی، علیه حکومت تا دندان مسلح و تحت حمایت تمامی قدرت‌های ریز و درشت دنیا به پا خاستند، بساط ظلم را برانداختند و پس از آن تا به امروز در مقابل توطئه یکپارچه همه قدرت‌های جهانی ایستاده و قد برافراشته‌اند؟!... عصر عاشورا، حرامیان بر این توهم بودند که «دارها برچیده و خون‌ها شسته‌اند و در دورترین افق ذهن‌های پوسیده‌شان نیز این باور جائی نداشت که کربلا سرزمینی به پهنای همه سرزمین‌ها و عاشورا، روزی به درازای همه روزهاست. نمی‌دانستند که چرخ گردون از گردش باز نمی‌ماند تا عصر عاشورا را به عصر خمینی و خامنه‌ای گره بزند و این بار، بازهم عاشوراست اما، این دفعه ساکنان کاخ سبز که به کاخ سفید کوچ کرده‌اند، آماج حمله‌اند.