۱- «‌... با گوشه آستین اشک‌هایش را پاک می‌کند... کودک خردسالش آخرین نفس‌ها را می‌کشد و‌... هق هق مادر از مرگ کودک خبر می‌دهد‌... جوانی که به سختی روی پا ایستاده است کودک را در آغوش می‌گیرد و از پیش چشم مادر دور می‌کند‌... جوان اما، چند قدم بیشتر برنداشته است که خود از شدت گرسنگی بر زمین می‌افتد‌»‌...
«‌کسی را ندارم... پنج روز است چیزی نخورده‌ام. نمی‌توانم راه بروم، باید بین‌اش بنشینم...گرسنه‌ام...غذایتان را به عنوان بدهی بر گردن ما در نظر بگیرید...» سخنان زن میانسالی است که به سختی حرف می‌زند‌...!
«‌این‌جا در غزه، میزان گرسنگی نه با شمارش کالری، بلکه با شمار کودکانی که با شکم‌های خالی به خواب می‌روند و دیگر برنمی‌خیزند محاسبه می‌شود‌... و با شمارش مادرانی که تکه‌ای نان را روی سفره‌های خالی تقسیم می‌کنند‌...‌».
«‌صف که نیست‌... انبوه جمعیت گرسنه است که برای دریافت لقمه‌ای نان‌... و فقط نان، گرد آمده‌اند... پیرمرد بی‌آن‌که فرصت آه کشیدن داشته باشد، ایستاده جان می‌دهد‌...‌».
«‌در غزه، نوزادان بی‌شیر به دنیا می‌آیند‌... با آب‌جوش تغذیه می‌شوند‌... و دقایقی بعد، از دنیا می‌روند‌».
«‌در غزه، خانواده‌ها با یک وعده غذا در روز زنده‌اند... آن‌هم اندکی عدس پخته و یا نان خشک...».
«‌گرسنگی در غزه یک عارضه بهداشتی نیست، بلکه یک جنگ‌افزار است که صهیونیست‌ها از آن در سکوت مرگبار مجامع بین‌المللی برای قتل‌عام مردم مظلوم غزه استفاده می‌کنند‌».
«‌نزدیک به ۱۰۰۰ نفر از مردم غزه با ترفند پلید صهیونیست‌ها، در صف دریافت غذا به شهادت رسیده‌اند‌»‌... و این قصه پر غصه سر دراز دارد! 
۲- این فاجعه هولناک که تاریخ بشر نمونه دیگری از آن را به چشم ندیده در مقابل دیدگان ۲ میلیارد مسلمان و پیش چشم سران ده‌ها کشور اسلامی در جریان است. از مجامع بین‌المللی و سازمان‌های حقوق بشری انتظاری نیست که دستی از آستین همت و انسانیت و غیرت بیرون آورند و برای نجات مردم مظلوم غزه کاری بکنند! آنها خود در ارتکاب این جنایت سهیم هستند اما، سران کشورهای اسلامی را چه می‌شود که نظاره‌گر بی‌تفاوت این صحنه‌های دهشتناک ضد‌بشری هستند؟! در این میان غیر از نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران و کشور سراپا اسلامی و انقلابی یمن که تا پای جان در مقابل جنایات صهیونیست‌ها ایستاده‌اند، کدام دولت (و نه مردم‌) از دیگر کشورهای اسلامی را می‌توان آدرس داد که با رژیم وحشی و کودک‌کش صهیونیستی و آمریکای خونریز و حامی آن، همسو و «‌هم‌پیاله‌» نباشند؟! بدون کمترین تردیدی می‌توان گفت که سران و دولتمردان این کشورها نه فقط مسلمان نیستند، بلکه رگه‌ای از آدمیت هم در سراسر وجود بی‌غیرت آنها دیده نمی‌شود.

حسین شریعتمداری