شهید حاج احمد کریمی، متولد اول فروردین 1340 در قم و فرمانده گردان حضرت معصومه(س)، از فرماندهانی بود که به سبب رشادت و روحیه معنوی و رزمی خاطراتی ماندگار در ذهن همرزمان خویش به جای گذارده است. شهید کریمی به همه رزمندگان گردان بخصوص سادات احترام و علاقه خاصی نشان می‌داد، نسبت به مسائل غیراخلاقی در جامعه حساسيت عجيبی داشت و به سادگی از کنار آن نمي‌گذشت. به بچه‌ها توصيه می‌کرد: همه شما مسئوليت داريد در مقابل هر منکری ايستادگى کنيد. بعد از عملیات کربلای چهار، حال و روز خوبی نداشت. شب عملیات کربلای پنج با شهادت حضرت فاطمه(س) مصادف شده بود. حاج احمد در سنگر فرماندهی نشسته بود. در آن اوضاع و احوال که همه در تب و تاب عملیات بودند؛ سراغ مدّاح را گرفت. راضی‌اش کرده بود تا برایش روضه حضرت زهرا(س) بخواند. مدّاح می‌خواند و حاجی‌گریه می‌کرد. همان شب بی‌بی شهادتش را امضا کرد.همرزمانش در نقل خاطره‌ای از وی می‌گویند: شهید احمد کریمی، یک روز که در قبرستان قم قدم می‌زد؛ قبرش را نشان می‌دهد و بچه‌ها به او می‌گویند: قبرت خیلی کوچک است. با خنده می‌گوید: نه؛ این هم زیادی است، من اِرباً اِرباً خواهم شد و قطعه قطعه می‌شوم؛ و درست همان طور هم شد.
صبح روز 24 دی سال 65 برای سرکشی به خط مقدم آمده بود که گلوله توپ (یاخمپاره‌ای) کنارش زمین خورد و بدنش قطعه قطعه شد، قطعات پیکرش را در کیسه کوچکی جمع کردند و در قبر کوچکی به خاک سپردند.