۱۴۰۰/۰۵/۱۸

 

 مرحوم آقای فلسفی نقل می‌کنند: در دوران مرجعیت آیت‌الله بروجردی(ره) مدتی بود که وجهی به حوزه علمیه نمی‌رسید. فصل زمستان بود و چند هزار نفر نگران و منتظر بودند. دراین موقع حضرت امام خمینی(ره) نامه‌ای نوشتند و از من خواستند که نزد چند نفر از تاجران و بازاریان تهران بروم و هزینه مورد نیاز را از آنان قرض گرفته، در اختیار آیت‌الله بروجردی قرار دهم تا ایشان بتوانند شهریه طلّاب را بپردازند. من قبل از هراقدامی نزد آیت‌الله بروجردی آمدم و نامه امام خمینی را برای ایشان خواندم. آقای بروجردی از امام و توجه شان تقدیر کردند و به من گفتند: «من هشتاد سال است که جز در خانه خدا در هیچ خانه‌ای را نزده‌ام؛ شما هم واسطه نشوید که ما در خانه غیرخدا برویم. خدا خودش این وضعیت را سامان می‌بخشد.» گفتم: «چشم، اگر شما نمی‌خواهید هیچ اقدامی نمی‌کنم» عصر آن روز قبل از بازگشت به تهران جهت دیدار مجدد و خداحافظی، نزد آیت‌الله بروجردی رفتم. ایشان فرمودند: «آقای فلسفی! به محض رفتن شما، یکی از تاجران خلیج ‌فارس آمد، وجوهاتش را حساب کرد و سهم خود را پرداخت، خداوند شهریه طلبه‌ها را تا سه ماه دیگرهم رساند.» توکُّل و توجّه ایشان به حضرت حق آن‌قدر زیاد بود که همه را شگفت‌زده می‌کرد.
* محمد لک علی‌آبادی، شرح حال و کرامات اولیاء الهی، انتشارات هنارس، چاپ سوم، 1393 ،ص117.