مدتی بعد اقدام بیشتری را به راه‌انداختیم تا دوباره سعی کنیم به نیروی دریایی ایران نفوذ کنیم. می‌دانستیم که نیروی دریایی به تاسیسات آب شیرین‌کن برای پایگاهش در خلیج‌فارس و در رأس آنها پایگاه بندر عباس نیازمند است. بازدیدی برای مهندسان نیروی دریایی در سایت نمک‌زدایی که در جزیره کیش برای اداره توسعه جزیره ایجاد کردیم، ترتیب دادیم. در بازدید چهار افسر از نیروی دریایی، به رهبری رئیس‌خدمات مهندسی ارتش و همین‌طور دو مهندس راه و ساختمان شرکت کردند. آنها با پرواز ویژه با هواپیمایی که اجاره کردیم به این مکان آورده شدند. فقط با عطف بما سبق متوجه شدیم که هیئت اعزامی لزوماً برای بازدید نیامده تا از واحدهای ما تعریف کند بلکه آمده تا امکان توجیه خرید واحدهای نمک‌زدایی از «کروپ» را هم فراهم کند. پس از بازدید، دوباره به نیروی دریایی رجوع کردیم اما آنها برای پاسخ عجله‌ای نکردند. فقط بعد از مدتی موافقت کردند که پیشنهاد خودمان را به آنها ارائه کنیم. برایشان بیان کردیم که آماده ‌سازی پیشنهاد تخصصی مستلزم بازدید مهندسان ما از سایت‌های نیروی هوایی است. دوباره پاسخ را به تأخیر‌انداختند و ما به نیروی دریایی اخطاریه فرستادیم که دو تن از مهندسان ارشد شرکت به تهران آمده‌اند و آنها منتظرند تا امکان بازدید از منطقه فراهم شود. در پایان یک سری تاخیرها، نیروی دریایی ایرانی موافقت کرد که مهندسین ما به سایت‌هایی بروند که [ نیروی دریایی] قصد دارد در آنها تجهیزات نمک‌زدایی نصب کند. از نیروی دریایی خواستیم که نماینده‌شان، مهندسان را همراهی کند. اما آنها امتناع کردند که نماینده همراه را بفرستند و با نامه راضی شدند که برای مهندسان ما این امکان فراهم شود تا به سایت‌های مختلف وارد شوند. دست برنداشتیم، به اِعمال فشار ادامه دادیم و در نهایت امر نیروی دریایی ایرانی موافقت کرد تا مهندس‌شان به عنوان همراه برای بازدید به مهندسان ما ملحق شود.
بازدید در سپتامبر 1976 صورت گرفت. مهندسان ما از میهمان نوازی خوبی بهره‌مند شدند. آنها در سایت‌ها گشت زدند و اطلاعات مهمی از جمله نقشه‌ها و طراحی‌ها را به دست آوردند. ابتدا نیروی دریایی خواست تا فوراً پیشنهادات برای سه واحد نمک‌زدایی برای تأمین 250 مترمکعب در هر روز برای پایگاه نیروی دریایی در جزیره ابوموسی و به علاوه سه واحد یکسان برای پایگاه نیروی دریایی در جزیره تنب بزرگ را دریافت کند. همین‌طور از ما خواستند تا پیشنهادی ارائه کنیم تا پنج واحد نمک‌زدایی عظیم با تأمین 2000 مترمکعب برای پایگاه‌شان در بندرعباس را تأمین کند. در نیروی دریایی تاکید کردند که آنها برای این امر به تاسیسات مشابهی علاقه مندند که شروع به نصب در جزیره کیش کرده‌ایم. آنها خواستند که همه پیشنهادات را با هم متعهد شویم و آنها را به طور یکجا در دسترس قرار دهیم.
روز چهارشنبه، 20 اکتبر 1976 باخبر شدیم که وزیر اقتصاد و دارایی، هوشنگ انصاری، به برکت شاه، معامله‌ای را با رئیس‌هیئت‌مدیره شرکت «کروپ»، برثولد بیتز امضا کرده است. معامله‌ای تاریخی که 25.01 درصد از سهام شرکت مرکزی «کروپ»، یعنی شرکت «فردریش کروپ با مسئولیت محدود» را به ایران بخشید. شاه متعهد شد در ازای این سهام مبلغ افسانه‌ای نهصد میلیون فرانک بپردازد. برای کسی که با وضعیت مالی ایران آشنا باشد، این توافق در شگفتی کامل رخ داد. تصمیم خریداران ایرانی، صندوق مالی دولت را خالی کرد و کسری بودجه برای سال 6- 1975 به مبلغ 2.4 میلیارد دلار رسید.
خبر توافق با «کروپ» به هیچ وجه مرا ترغیب نکرد. برایم مشخص بود که از هم اکنون باید با رقیبی قدرتمند چندین مرتبه بجنگیم. مناقصه بزرگی برای موسسه نمک‌زدایی در پایگاه بندرعباس در دستور کار قرار داشت و من هیچ قصدی مبنی بر عقب‌نشینی نداشتم. فهمیدم که باید ارزان‌ترین پیشنهاد را ارائه کنیم، حتی به قیمت مقابله با عاملان ایرانی‌مان که مجبور خواهند شد کاهش قابل توجهی را در مبلغ کمیسیون اِعمال کنند. در آگوست 1977 برایمان مشخص شد که ایرانی‌ها حدود 10 شرکت را بررسی کردند و سرانجام در انتخاب اول و دوم، ما و «کروپ» را باقی گذاشتند. دوستانمان در نیروی دریایی ما را آرام کردند و گفتند که با توجه به تجربه بد گذشته با «کروپ»، ستاد فرماندهی امضای توافق با آنها را تأیید نخواهد کرد. با این حال آرام نبودم. این روزهای طولانی انتظار، پراسترس بودند.
ابتدای سپتامبر 1977 متوجه شدیم که در نیروی دریایی تصمیم گرفته شده تا قرارداد با ما امضا شود. مذاکرات برای امضای قرارداد آغاز شد که تعیین قیمت نهایی و چند تغییر در بخش‌های ارتباطی را دربرمی‌گرفت.
19 سپتامبر متوجه شدیم که «کروپ» تصمیم گرفته تا پیشنهاد جدیدی را ارائه کند، ارزان‌تر از آنچه که در ابتدا ارائه کردند (حدود چهل میلیون مارک). تصمیم گرفتیم که مراقب باشیم و موضوعات را سرعت ببخشیم. افراد رابط و عاملان ما به سرعت پیام‌های تسکین‌بخشی را ارسال کردند که به هیچ وجه نگرانی نداشته باشیم و قرارداد برای ما تضمین شده است. پایان سپتامبر متوجه شدیم که «کروپ» تصمیم گرفته تا موعد تحویل را جلو بیندازد. طبق شرایط قرارداد، موعد تحویل اولین واحد، یازده ماه از موعد امضا بود. تصمیم گرفتیم واحدهای ششم در نظر گرفته شده را برای نیروی دریایی به جزیره کیش بفرستیم که ظرف مدت شش تا هفت ماه در حال آماده شدن بود.
متوجه شدیم که پیشنهاد قیمت «کروپ» به طور قابل توجهی کاهش یافته و حتی مقامات ارشد در نیروی دریایی ایران به ما اظهار کردند که این موضوع قطعاً عجیب و غریب است و به خوبی مورد بررسی قرار خواهد گرفت. «کروپ» ملزم شد تا اولین واحد را ظرف مدت چهارده ماه فراهم کند. هرچند که ما موفق شدیم به تأمین اولین واحد نمک زدایی طی مدت نُه ماه متعهد شویم همزمان تمام افراد رابطمان را به فعالیت واداشتیم و به آنها اشاره کردیم که مداخله‌شان در این زمان حیاتی است.
ماه اکتبر مهندس ارشد شرکت «مهندسی‌نمک‌زدایی»، امنون زفاتی و مشاور حقوقی شرکت، عمی اسنت از پایگاه بندرعباس بازدید کردند، به خاطر تعیین مکانی که در آن ایستگاه نمک زدایی احداث خواهد شد. نزاع ضد «کروپ» در مورد مناقصه نمک‌زدایی برای پایگاه نیروی دریایی ایران در بندر عباس و پایگاه‌ها در جزایر ابوموسی و تنب بزرگ به اوج خود نزدیک شد.
دسامبر 1977 ایرانی‌ها جدولی تهیه کردند که پیشنهاد ما را با پیشنهاد آلمان‌ها مقایسه می‌کرد، مطابق این جدول مزیتی در نقاط ‌اندکی داشتیم اما برایمان واضح بود که تصمیم سرمایه‌گذاران برپایه قیمت به عنوان معیار تعیین‌کننده بود.
پایان ژانویه 1978 دوباره «کروپ» ما را با کاهش قیمت شگفت زده کرد. پیشنهاد ما 1.490.268.972 ریال ایرانی و پیشنهاد «کروپ» در آن لحظه 1.471.003.984 ریال ایرانی بود. تفاوت میان پیشنهادات 272.875 دلار به سود «کروپ» بود. تصمیم گرفتیم به سرعت اقدام کنیم و به نیروی دریایی ایران تخفیف 8.75 درصدی در قیمت بدهیم که مقدار آن به دلار 1.264.750 دلار بود. در آن لحظه پیشنهاد ما بر 1.463.602.230 ریال قرار داشت، در مقایسه با 1.471.003.984 ریالی که آلمانی‌ها پیشنهاد کردند، اختلاف در آن زمان 104.840 دلار به نفع ما بود.