به گزارش ایرنا، رهبر معظم انقلاب در دیدار خبرگان بعد از یک بحث ساختارمند در باب درهم آمیختگی «جمهوریت» و «اسلامیت» و اینکه در این مسیر شبهات مانند تحریم‌ها است و موجب مطالعه و فکر و تحقیق برای پاسخگویی می‌شود بر ضرورت امیدآفرینی تاکید کردند.
رهبر انقلاب سیاست مستمر دشمن را یأس‌آفرینی خواندند و با اشاره به نامه یک گروه سیاسی در سال ۱۳۶۹ به یکی از مسئولان کشور گفتند: یک سال پس از رحلت امام بزرگوار، آن گروه در نامه‌ای سرگشاده و سراسر یأس‌آفرین نوشت کشور و ملت به لبه نابودی و ویرانی رسیده است.کسانی که خودشان و شخصیت‌شان در معرض نابودی و ویرانی است، همه چیز را از این زاویه می‌بینند اما در مقابل، کسانی که دل و ذهنی پُر از امید دارند، امیدوارانه به مسائل و تحولات نگاه می‌کنند که امیدواریم خداوند همه ما را موفق بدارد که با این نگاه، و به پشتوانه لطف الهی و حضور مردمی، به وظایف خود با جدیت و بدون خستگی و سستی عمل کنیم.
نامه‌ای که رهبر انقلاب به آن اشاره کردند، نامه ۹۰ امضایی است که در اردیبهشت سال ۶۹ از سوی برخی فعالان نهضت آزادی و چهره‌های اپوزیسیون به نام جمعیت دفاع از آزادی و حاکمیت ملت ایران نوشته شد.
در این نامه خطاب به‌هاشمی رفسنجانی رئیس‌جمهور وقت، در ۴ بند ضمن سیاه‌نمایی نوشته شده بود: «اکنون کشور عزیز ما در بن‌بست و بحرانی از سختی و ناخشنودی و نابسامانی دست و پا می‌زند. علی‌رغم وعده‌های به مستضعفین و شعارهای پر طنین، طبقات محروم جامعه محرومتر و زیادتر شده‌اند. در چنگال گرانی و گره‌های زندگی گرفتارتر و از آینده خود مأیوس‌تر، ملک و ملت به لبه پرتگاه وحشتناک ویرانی و نابودی رسیده است!»
برخی امضاکنندگان این نامه همچون مهدی بازرگان، یدالله سحابی، ابراهیم یزدی و علی‌اکبر معین‌فر ابتدای انقلاب مسئولیت داشتند و عضو دولت موقت بودند. همان دولتی که با اولین اتفاق جدی بعد از پیروزی انقلاب یعنی تسخیر لانه جاسوسی از سمت خود استعفا کرد.
اما فرامتن این نامه دقیقا استمرار همین روحیه ناامیدی و مخالف با ارزش‌های انقلاب در برخی مسئولان سابق است که سبب شدند دهه ۹۰ به دلیل بی‌عملی و ترک فعل بسیاری از آنها سال‌های مطلوبی برای پیشرفت اقتصادی کشور نباشد و با گره زدن معیشت و حتی آب خوردن مردم به مذاکرات دهه ضعیفی را در تاریخ به نام خود ثبت کردند.
تطبیق نامه سال ۶۹ با نامه رادیکال‌ها در سال ۸۲
این موضوع آن‌قدر از نظر توجه به موج‌های تاریخی مهم بوده است که همین امسال و درست در ۲۷ مهر نیز رهبر معظم انقلاب اسلامی یکبار دیگر درباره اعلامیه سال ۶۹ نکاتی را گفته بودند و جالب اینکه آن را با نامه سال ۸۲ یک جریان رادیکال و تندرو تطبیق دادند.
ایشان در دیدار جمعی از نخبگان و استعدادهای برتر علمی باز هم یادآوری کرده بودند که «بعد از رحلت امام(ره) در سال ۶۹ یک اعلامیه‌ای دادند بعضی از موجّهین، آدمهای موجّهی بین آنها بودند، چهره‌های معروف نظام و موجّه، سابقه کاری هم در نظام داشتند، اعلامیه دادند که نظام در لبه پرتگاه است. کی؟ سال ۶۹. یعنی همین روزها است که خلاصه تمام بشود. در سال ۸۲ یک عده از نمایندگان مجلس نامه نوشتند به بنده، یک نامه واقعاً غیر منصفانه‌ای بود، خیلی غیر منصفانه بود. یک چیزهایی را گفتند، یک سؤالهایی از ما کردند که جوابش را خودشان باید می‌دادند چون هم مجلس دست خودشان بود، هم دولت دست خودشان بود، باید آنها جواب می‌دادند، از من سؤال کرده بودند. آن وقت آن نامه مضمونش این بود که خلاصه باید تسلیم بشوید و الّا کارتان تمام است. مال سال ۸۲ است. تسلیم نشدیم، ایستادیم و ان‌شاءاللّه باز هم خواهیم ایستاد.»