فرانسیس استونر ساندرس
ترجمه حسین باکند

دیگر مجلات کنگره که در دهه ۱۹۶۰ راه‌اندازی شدند شامل «ترنزیشن» (Transition) در اوگاندا بود که نویسندگانی مانند پل تروکس را جذب کرد و قبل از آنکه دفتر آن مورد حمله قرار گیرد و سردبیرانش در سال ۱۹۶۸ زندانی شوند، تیراژ قابل توجهی معادل ۱۲,۰۰۰ نسخه داشت. 
در لندن، مجله «سانسو» (Censorship) در سال ۱۹۶۴ تحت مدیریت موری مایندلین، چهره‌ای چندوجهی که رمان اولیس[1] جویس[2] را به عبری ترجمه کرده بود، راه‌اندازی شد. سردبیران مشاور آن دانیل بل، آرمند گاسپارد از سوئیس، آنتونی‌هارتلی، ریچارد هوگارت و اینیاتسیو سیلونه بودند. این مجله سالانه ۳۵,۰۰۰ دلار برای کنگره هزینه داشت و با ضرر قابل توجهی فعالیت می‌کرد. 
وقتی در زمستان ۱۹۶۷ تعطیل شد، نشریه «نیو استیتسمن»[3] اعلام کرد: «این خبر بدی برای نویسندگان، ناشران و هنرمندان در همه جا است.» 
جوسلسون که هرگز با موری مایندلین رابطه خوبی نداشت، کمتر تمایل به سوگواری داشت (او گفت «موفقیت نسبی آن مجله تا حدی وابسته به موضوعات جنسی بود که گاهی به آن می‌پرداخت»). مجله «سانسور» الگویی برای نشریه دیگری به نام «ایندکس آن سنسورشیپ»[4] بود که در سال ۱۹۷۲ توسط استفان اسپندر با کمک مالی قابل توجهی از بنیاد فورد تأسیس شد.
اما از بین تمام مجلات مرتبط با کنگره، «پارتیزان ریویو»[5] جذاب‌ترین مورد به نظر می‌آمد. 
لسلی فیدلر در سال ۱۹۵۶ گفته بود: «معمای واقعی پارتیزان ریویو برای من همیشه این بوده است که چگونه صدای یک گروه کوچک و خاص... توانسته است به معروف‌ترین مجله جدی آمریکا تبدیل شود و قطعاً از بین تمام مجلات آمریکایی با شعارهای روشنفکرانه، پرخواننده‌ترین در اروپا باشد.» 
بخشی از پاسخ به این معما در بودجه مجله نهفته بود، همان‌طور که فیدلر در جایی به طعنه گفته بود که «مطالعه دقیق فراز و نشیب‌های اقتصادی پارتیزان ریویو می‌تواند موضوع یک مقاله مفصل باشد.» 
از سال ۱۹۳۷ تا ۱۹۴۳، این مجله عمدتاً توسط نقاش انتزاعی جورج موریس تأمین مالی می‌شد؛ پس از ۱۹۴۸، منبع اصلی حمایت مالی آن آلن بی. داولینگ بود که تا سال ۱۹۵۱ «به تنهائی از آن حمایت می‌کرد و پس از آن رئیس و یکی از حامیان اصلی بنیادی شد که این مجله را منتشر می‌کرد.» 
فیدلر اشارهای به هنری لوس نکرد که کمک مالی سخاوتمندانه او در سال ۱۹۵۲ مخفی نگه داشته شده بود. 
اما او هم مانند دیگران متوجه شده بود که پارتیزان ریویو «در مجلات پرتیراژی مانند لایف و تایم با اطمینان کامل مورد اشاره قرار می‌گیرد، با این فرض که واکنش‌های مناسب را در مخاطبان گسترده آنها برمی‌انگیزد.» 
البته، هیچ اشاره‌ای به سازمان سیا نشد، که همکاری ادعا شده آن با تأثیرگذارترین مجله فکری آمریکا مدتهاست که مورخان را متحیر کرده است. 
مشخص است که پارتیزان ریویو در اوایل سال ۱۹۵۳ دلارهایی از بنیاد فارفیلد (وابسته با سازمان سیا) از طریق کمیته آمریکایی دریافت کرد و این کار به ابتکار کورد مه‌یر (رئيس بخش عمليات بين‌المللي سیا) انجام می‌شد. همچنین در اوایل دهه ۱۹۶۰ «کمک هزینه‌ای برای تأمین مخارج» از فارفیلد دریافت کرد. اما در زندگی مجله‌ای که با بحران‌های مالی دست و پنجه نرم می‌کرد، این مبالغ چندان قابل توجه نبود. 
در سال ۱۹۵۷، مسئله معافیت مالیاتی پارتیزان ریویو مجدداً در اداره مالیات داخلی مطرح شد: نه تنها مجله در معرض از دست دادن این وضعیت معافیت بود، بلکه صحبت از این بود که تمام کمک‌های مالی به پارتیزان ریویو در طول سال‌های سپری شده از ۱۹۵۴ تاکنون مشمول مالیات شوند. سی.دی. جکسون به کورد مه‌یر نوشت: «چنین کاری از نظر من کاملاً توهین‌آمیز است.» 
سی.دی. و مه یر به حمایت از پارتیزان ریویو پرداختند. ابتدا در اداره معافیت مالیاتی داخلی برای این مجله «سخنان نیکو» گفتند. سپس، ویلیام فیلیپس به سی.دی. گزارش داد که پاسخ اولیه اداره مالیات داخلی برای او دلگرم‌کننده بوده است. 
در گام دوم، سی.دی. مستقیماً به آلن دالس متوسل شد. در ۱۲ نوامبر ۱۹۵۷، سی.دی. به دانیل بل یک یادداشت محرمانه فرستاد که موضع سازمان سیا را در این مورد بیان می‌کرد: 
«آنها هیچ علاقه مالی یا عملیاتی مستقیمی به پارتیزان ریویو ندارند. اما سردبیر فعلی به کنگره آزادی فرهنگی همدردی نشان می‌دهد و با او همکاری می‌کند. مشکلات مالی پارتیزان ریویو ممکن است منجر به تغییر مدیریتی شود که به ضرر [منافع سازمان سیا] باشد. 
بنابراین، آنها به طور غیرمستقیم علاقه دارند که به این درخواست برای معافیت مالیاتی توجه مثبت شود.» 
پانوشت‌ها:
1- Ulysses
2- James Joyce
3- New Statesman
4- Index on Censorship
5- Partisan Review