وزیر خارجه فرانسه در اظهارنظری گستاخانه گفت: اکنون ما خواهان توافق جامع‌تری هستیم که ابعاد هسته‌ای، فعالیت‌های ایران و بخش بالستیک و همچنین فعالیت‌های منطقه‌ای ایران را دربر بگیرد.
ژان نوئل بارو وزیر خارجه فرانسه یکشنبه شب در مصاحبه‌ای با شبکه آمریکایی سی‌بی‌اس گفت: ما به صراحت بسیار اعلام کرده‌ایم که ایران نمی‌تواند سلاح هسته‌ای داشته باشد و در چند ماه گذشته در هماهنگی نزدیک با مقام‌های آمریکایی با مسئولان ایرانی در ارتباط بودیم تا اعلام کنیم که انتظارات ما چیست.
وزیر خارجه فرانسه بدون اشاره به عهدشکنی و بی‌عملی اروپا در قبال تعهدات برجامی خود ادعا کرد: ما ۱۰ سال پیش با ایران به یک توافق هسته‌ای دست یافتیم که امکان عقبگرد قابل توجهی از ظرفیت هسته‌ای ایران را فراهم می‌کرد. البته اوضاع فرق کرده است. ایران از آن زمان تاکنون تعهداتی را که در زمان امضای توافق پذیرفته بود، نقض کرده است.
بارو افزود که «اکنون ما خواهان توافق جامع‌تری هستیم» که ابعاد هسته‌ای فعالیت‌های ایران و بخش بالستیک و همچنین فعالیت‌های منطقه‌ای ایران را دربر گیرد.
وی بر لزوم رسیدن به «توافقی جدید، قوی، بادوام و قابل راستی‌آزمایی» با ایران تاکید و به تلاش‌ها برای آنکه «ایران به مذاکرات با آمریکا بازگردد» اشاره کرد.
بارو گفت: اگر تا پایان ماه اوت (نهم شهریور) توافق مستحکمی حاصل نشود، برای گزینه اسنپ‌بک آماده‌ایم.
 بدهی 50 ساله فرانسه به ایران و صنعت هسته‌ای
وزیر امور خارجه جوان و تازه کار فرانسه در حالی امروز گستاخانه ایران را به فعال‌سازی مکانیسم ماشه تهدید می‌کند که نقش‌آفرینی این کشور در کل تاریخ برنامه هسته‌ای ایران سرشار از فریب، کلاهبرداری و همچنین خدعه بود.
تاریخ بی‌تعهدی دولت فرانسه نسبت به تعهدات خود در قبال ایران و به طور خاص برنامه صلح‌آمیز هسته‌ای کشور حتی به پیش از انقلاب اسلامی و قرارداد این کشور با ایران در زمان رژیم پهلوی برمی‌گردد.
در 23 فوریه سال1974 حتی پیش از اینکه ایران موافقتنامه «ان‌پی‌تی» را با «آژانس بین‌المللی انرژی اتمی» امضا کند، فرانسه قراردادی را با ایران امضا کرد که بر پایه آن شرکت «سوفیدف» وابسته به شرکت اورودیف با سرمایه‌گذاری مشترک تشکیل شد و ایران مبلغی بیش از یک‌میلیارد دلار به حساب کمپانی واریز کرد تا بنابر این قرارداد، 10درصد از اورانیوم غنی‌شده تولیدی در این کمپانی به ایران تعلق گیرد. اما هیچ‌‌گاه از آغاز تولید این کارخانه غنی‌سازی در سال1976 این سهم -10درصد تولید- به‌صورت محصول نهائی یا معادل پولی آن برای ایران فرستاده نشد تا اینکه در سال1991 اتاق بازرگانی بین‌المللی برای تسویه بخشی از حقوق ایران به ارزش 143میلیون«یورو»، کمپانی ایرانی- فرانسوی را مجبور به پرداخت این مبلغ به ایران کرد، ضمن آنکه علاوه‌ بر این مبلغ 500میلیون«یورو» هم پیش‌تر به ایران پرداخت شده بود. در ماه اکتبر سال1991 نیز توافقنامه‌ای بین ایران و فرانسه به امضا رسید که مبلغ یک‌میلیارد دلار بر پایه شرایط قراردادی به ایران پرداخت شد. 
ایران قبل از سقوط رژیم طاغوت بخشی از سهام معدن شرکت «ریوتینتو» را در نامیبیا خریداری کرد. با این وجود ایران تا به امروز اورانیوم استخراجی یا درآمد حاصل از معدن را دریافت نکرده و تمامی سود سهام ایران تاکنون ذخیره شده و در اختیار شرکت «ریوتینتو» است. 
ایران با کمپانی بین‌المللی «ریوتینتو» در معدن اورانیوم «روزینگ» در «نامیبیا» شریک است و صاحب 15درصد سهام این معدن است («ریوتینتو»، شرکت استخراج معادن و فلزات بریتانیایی- استرالیایی است. این شرکت در سال۱۸۷۳ توسط «هیو ماتسون» تاسیس شد. 
محمود واعظی، معاون اسبق وزیر امور خارجه ایران و رئیس دفتر حسن روحانی رئیس‌جمهور اسبق ایران که به نمایندگی از ایران درباره سهم ایران در پروژه کارخانه غنی‌سازی اورانیوم «اورودیف» با فرانسه مذاکره کرده، در اسفند1388 اعلام کرد براساس اسناد موجود ایران سهامدار «اورودیف» است. او گفت: «اورودیف یک پرونده 30وچندساله بین ایران و فرانسه است. ایران 330میلیون‌دلار به مجموعه «اورودیف» وام داده که این وام یک‌بخش پرونده «اورودیف» است و بخش دیگر این پرونده به سهم ایران در کارخانه برمی‌گردد. فرانسوی‌ها به‌دنبال این بودند که ایران در جریان حل اختلافات از سهم خود در کارخانه «اورودیف» چشم‌پوشی کند که ما هیچ‌وقت با این درخواست موافقت نکردیم. ایران امروز به‌عنوان سهامدار «اورودیف » مطرح است و باید از امتیازات سهامداربودن خود بهره ببرد.» 
شهید فریدون عباسی، رئیس اسبق «سازمان انرژی اتمی» ایران که در جنگ 12 روزه اخیر برای دومین بار هدف ترور رژیم صهیونیستی قرار گرفت و به شهادت رسید، نیز در 18فروردین91 در یک‌ برنامه تلویزیونی در مورد حقوق از دست‌رفته ایران در این پرونده سخن گفت و اعلام کرد ایران بارها تلاش کرده سهم خود را از این شرکت فرانسوی بگیرد، اما تاکنون موفق نشده است.
این نکته‌ای است که مرحوم اکبر اعتماد، بنیانگذار «سازمان انرژی اتمی» ایران نیز در گفت‌وگو با «ایسنا» در دی‌ماه92 هم به آن اشاره کرد. اعتماد در پاسخ به این پرسش که چرا وقتی رابطه سیاسی ایران در زمان شاه با آمریکا و کشورهای اروپایی خوب بود اصرار بر غنی‌سازی در خاک ایران داشتید؟ گفت: «از آنجایی که در شرکت تولید سوخت فرانسوی «اورودیف» شریک شده بودیم می‌گفتند نباید از بابت سوخت نگرانی داشته باشید اما من همیشه فکر می‌کردم و می‌ترسیدم که اینها (آمریکا و اروپا) یک‌روز بهانه بیاورند و به ما سوخت ندهند، بنابراین به این سمت رفتیم که خودمان هم این تکنولوژی را یاد بگیریم. چندسال بعد از انقلاب، فرانسه اعلام کرد اورانیوم غنی‌شده به ایران از سهمی که در شرکت «یورودیف» دارد را نمی‌دهد.»
مسئله اورودیف تنها خدعه فرانسوی‌ها نسبت به برنامه هسته‌ای ایران و مذاکرات بر سر برنامه صلح‌آمیز کشورمان نبوده و نیست.
 فرانسه در نقش «پلیس بد»
فرانسوی چه در زمان مذاکرات دولت اصلاحات و چه در زمان برجام‌، همیشه نقش پلیس بد را در این مذاکرات ایفا کرده و از این طریق به دنبال ابراز وجود در صحنه بین‌المللی در شرایطی هستند که کلیت اتحادیه اروپا و به طور مشخص کشور فرانسه از جایگاه مهمی در نظام بین‌الملل جدید برخوردار نیست و درماندگی این کشورها بدون پشتیبانی و حضور آمریکا در طی سال‌های سپری شده از جنگ روسیه و اوکراین کاملا مشخص است.
دیپلمات‌ها و مقامات فرانسوی در زمان برجام نیز در شرایطی که همین توافق خسارت بار ماه‌ها پیش‌تر از تیر 94 برای امضا آماده بود، با نقش‌آفرینی نقش پلیس بد، بندهای خسارت‌بار‌تری را به این توافق افزودند. این در حالی است که سه کشور اروپایی در دوران خروج بی‌کیفر و غیرقانونی آمریکا از برجام، هیچ نقش مثبتی را در جهت ملزم کردن آمریکایی‌ها به اجرای تعهدات خود در برجام نداشته و در برابر از هیچ اقدام خصمانه‌ای علیه ایران دریغ نکردند.